Dag 11: van Mazée naar Oignies-en-Thiérache (20,1 km)

• https://www.relive.cc/view/1559996561

Zonnig, max. temp 23º

Vandaag 20,1 / Totaal 262,5 kilometer

Na de wat mindere dag van gisteren (voor zover je van een mindere dag kunt spreken tijdens dit geweldig avontuur) heb ik afgelopen nacht als een os geslapen. Helemaal uitgerust werd ik vanmorgen wakker en toen ik de gordijnen open deed was het uitzicht prachtig, een opkomende zon die over het heiige heuvelachtige landschap scheen. Het “gouden uurtje” waar elke amateurfotograaf graag voor uit zijn bed komt. 

Na het ontbijt ben ik, om 08:30 uur vertrokken naar mijn volgende tussenstop. De route voor vandaag zou tot Oignies-en-Thiérache gaan, een afstand van ongeveer twintig kilometer. Niet al te ver, maar dat hoeft ook niet, ik wil genieten van al dat moois wat onderweg op mijn pad komt. Ik voel me geweldig en kan de hele wereld aan, wat een verschil met gisteren. Wat even gas terugnemen met de mens kan doen. “Festina Lente”, de spreuk die me sinds vorige week dagelijks bezighoud, wat ben ik blij dat dit al zo vroeg tijdens mijn pelgrimstocht op mijn pad is gekomen. “Haast U langzaam”, de diepere betekenis blijft in mijn hersenpan rondzingen en ik blijf me er aan houden, mijn nieuwe motto, wat een heerlijk gevoel.

Vandaag ging het eerste deel van mijn route geregeld op en af, steile klimmetjes afgewisseld met glibberige afdalingen op de prachtigste wandelpaadjes door velden en bossen, veel bossen vandaag. Een groot deel van de route liep parallel aan “Le Viroin”, een riviertje wat al slingerend zijn weg zocht in dit sprookjesachtig landschap. Het laatste deel van vandaag, een tracé van zo’n acht kilometer ging geleidelijk berg op, vals plat zoals ze dat zeggen. Je zag het niet echt, maar je voelde het wel degelijk. Mijn kuiten worden nog steeds gespierder.

Dat een pelgrimstocht onverwacht cadeautjes met zich mee brengt, hoe klein ook, heb ik vandaag weer mogen ondervinden. Ik liep te dagdromen en te genieten in de bossen van al dat gezang van de vogels, het getimmer van de spechten, het gekletter van de kabbelende “Viroin” met haar kleine watervalletjes, de veldbloemen, het was allemaal prachtig. In de verte zag ik iets op het bospaadje liggen en mijn eerste gedacht was dat iemand wat rotzooi had laten slingeren. Toen ik wat naderbij kwam zag ik dat het een stuk papier was en toen ik er helemaal dicht bij stond zag ik dat het papier, een A-viertje, met enkele stenen was vastgezet. Het papier voelde klam aan en lag midden op het bospaadje. Hoe lang zou dit hier al zo liggen, geen idee, maar in ieder geval niet langer dan twee dagen, dat weet ik zeker. Op het briefje stond een tekst geschreven en toen ik de tekst las viel mijn mond open van verbazing en wreef ik nog eens goed in mijn ogen. Las ik dat nou goed? Op het briefje stond geschreven: “Orné goeie reis! Engelbert” vergezeld met twee pijlen die de juiste richting aangaven. Engelbert, een medepelgrim uit Handel onderweg naar Rome, die ik drie dagen geleden in de abdij van Leffe, ruim vijftig kilometer terug, heb ontmoet. Wat een cadeautje, mijn humeur kon nou helemaal niet meer stuk. Engelbert, zal ik hem ooit nog ontmoeten of zou hij al verder weg zijn en komen we elkaar niet meer tegen? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat zijn daad mij weer aan het denken heeft gezet. Wat een eenvoudige tekst op een papiertje met iemand kan doen. Tijdens deze pelgrimstocht kom ik er steeds meer achter dat het leven vol is met cadeautjes, hoe klein ze ook mogen zijn, de kunst is alleen om ze te herkennen. Wat de camino bij mij allemaal teweeg brengt, ik wordt er stil van.

Vol  van energie en mijn gedachte nog bij dit voorval liep ik verder. Mijn weg slingerde tussen de akkers met gerst en weilanden vol boterbloemen waarin diverse koeienrassen stonden te grazen. Ik passeerde achtereenvolgens de bijna uitgestorven typische Waalse plaatsjes Treignes, Vierves-sur-Viroin en Olloy-sur-Viroin. In deze afgelegen omgeving trekt de jeugd weg om in de wat grotere steden hun heil te vinden. Veel panden, winkels en cafeetjes zijn gesloten en te koop, wat een troosteloze indruk geeft. Zonde want de omgeving is hier zo prachtig.

Na de nodige kilometers was het tijd voor een rust, bij het eerst volgende bankje zou ik gaan zitten. Het duurde, denk ik, nog zo’n kwartiertje alvorens er een bankje zich aandiende, lekker rustig, midden in de bossen. Er stond een damesfiets nabij de schaduwrijke picknicktafel en in het warme zonnetje zat een vrouw een boek te lezen. Terwijl ik mijn rugzak af deed en mijn voeten even liet luchten, raakten we aan de praat. Later kwam haar man ook aangefietst. Dirk en Bianca, een Vlaams echtpaar wat vaker in deze omgeving voor enkele dagen komt genieten. We praatten over van alles, over mijn pelgrimstocht, hun verre reizen, over dromen naleven en niet uitstellen tot het misschien te laat is. Zo vertelde Bianca ook dat ze graag naar deze omgeving komen omdat de natuur hier zo mooi is en er hier veel verschillende wilde orchideeën groeien. In mei en juni overwoekeren duizenden wilde orchideeën de kalkrijke bodem, die zwermen vlinders aantrekken.

Na een erg leuke lunchpauze van ruim twee uur heb ik mijn weg vervolgd en gekeken of ik ook wilde orchideeën zou kunnen vinden. En jawel hoor, ik heb er enkele op de foto kunnen zetten, zowel blauwe als gele, alleen de naam van deze soorten moet ik jullie verschuldigd blijven. Ook heb ik nog even geprobeerd om een foto van een orchidee met een vlinder te nemen, maar dit viel niet mee. Het was inmiddels al twee uur en dan zijn vlinders erg actief, om ze goed te fotograferen moet je er dus vroeg bij zijn, voordat ze door de zon zijn opgewarmd. 

Tijdens mijn laatste kilometers door het bos kwam ik nog oog in oog te staan met een ree, half drie s’middag dat gebeurd niet vaak, weer een cadeautje. Stokstijf bleef ik staan in de hoop een foto te kunnen maken, maar ik had pech. Met de wind in de rug had de ree mij na enkele tellen toch in de gaten en sprong snel het donkere bos in, mij verbouwereerd achterlatend. Ach ik zal de komende tijd ongetwijfeld meer kansen krijgen een ree op de foto te zetten, wie weet heb ik dan wel geluk.

Het was kwart over drie toen ik bij mijn chaletje aankwam. Het is een volledig gerenoveerd huisje wat onderdak kan bieden aan vier personen. Het was weer een cadeautje, de koelkast evenals de proviand-kastjes lekker gevuld, boodschappen doen is er vandaag niet bij. Na nog heerlijk te hebben genoten van mogelijk de laatste zomerse avond voor de komende weken, was het weer tijd om onder de wol te gaan. Hopelijk blijft het ook de komende dagen droog, maar de weersvoorspellingen zijn niet al te best. We zullen wel zien, tot op heden heb ik ook van de weergoden alleen maar cadeautjes gekregen.