Dag 12: van Oignies-en-Thiérache naar Rocroi (Fr) (18,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1561949113

Bewolkt, droog, max. temp 12º

Vandaag 18,5 / Totaal 281 kilometer

Gewekt worden door het gezang van vogels en gekwaak van kikkers, ergens in de verte het geloei van koeien, wat is het toch heerlijk om zo in het buitengebied van een verafgelegen Waals dorpje de dag te kunnen beginnen. Rustig wakker worden en even genieten van moeder de natuur, dat moeten we vaker gaan doen. Alvorens de gastvrouw om 07:00 uur het ontbijt kwam brengen was ik bezig met mijn dagelijkse rek- en strekoefeningen. Nadat ook nog even een lunchpakketje werd klaargemaakt voor onderweg ging ik op pad, het was inmiddels 08:15 uur. Vandaag was het de laatste etappe van de “Via Monastica”, de abdijen-route die van het Nederlandse Vessem naar het Franse Rocroi loopt. België ga ik vandaag definitief achterlaten en de komende zeven weken zal ik in het ons zo geliefde Frankrijk vertoeven.

De weersvoorspellingen waren niet zo goed als de laatste dagen, maar vooralsnog zou het droog blijven. Wat later in de middag was de kans op een bui aanwezig, maar dan, zo was de verwachting, zou ik al binnen zijn. Wel was het een stuk frisser dan de afgelopen tijd, gelukkig ideaal wandelweer.

Veel pelgrims overbruggen de afstand tussen Givet en Rocroi (ongeveer 60 kilometer) in twee dagen en dat is ook te doen. Met name de hitte van de afgelopen dagen had mij ertoe doen besluiten om er drie dagen over te doen, zodat ik telkens rond het middaguur op mijn rustplaats zou kunnen zijn. Vandaag was dat niet anders.

Direct nadat ik het dorpje Oignies-en-Thiérache uitliep kreeg ik een korte steile klim voor de kiezen, waarna de vertrouwde bewegwijzerde route mij de juiste richting op stuurde.  Even lekker warm inlopen was er vandaag niet bij met die klim, ik kon meteen aan de bak. De route ging de eerste tien kilometer over een met onregelmatige losse kiezels en keien verharde weg, door de bossen. Mooie bossen met verschillende vegetatie. Zo liep ik eerst door een met jonge sparren aangeplant bos, waartussen ook veel jonge berkenboompjes stonden. Erg dicht begroeid en het viel me op dat de bodem hier op veel plaatsen erg omgewroet was, soms nog erg vers ook. Ik wist het meteen ........ everzwijnen, of zoals ze bij ons zeggen “wilde varkens”, dat is wel duidelijk. Met hun snuit wroeten ze in de bodem tijdens hun zoektocht naar voedsel. Al hoewel ik ze niet gezien heb, ze zijn van nature niet overdag actief, leven er hier erg veel. Dat verklaarde ook meteen waarom er over een afstand van ongeveer vierhonderd meter om de dertig meter een hoogzit stond, die tijdens de drijfjachten in het jachtseizoen bemand zijn. Al lopende kwam ik vervolgens in een gemengd beuken- en eikenbos, waar de varens en andere groene bodembedekkers welig tierden. Verderop een kavel met erg hoge sparren, van wel 25 of 30 meter hoog. Het strijklicht van de zon maakte een jakobsladder, wat een erg sfeervol plaatje opleverde. Zo bleef ik maar in de bossen lopen, geen kip te zien en niemand in de buurt om even mee te praten. Toch voelde ik me niet eenzaam, had ik geen behoefte aan muziek. Het ritselen van de bladeren, de vogelzang, de wind die door de bomen blies, de stilte, het gaf mij juist die serene rust die ik vandaag even wilde hebben. Wat voelde ik me klein in deze natuur, ik liep er al twee uur in rond, zonder ook maar iets van de bewoonde wereld tegen gekomen te zijn. Of het moet juist de holle weg, die door toedoen van mens en natuur geweest waar ik doorheen moest. Om deze glibberige modderbende zonder knieval heelhuids te kunnen doorstaan was nog een hele tour. Gelukkig was het me gelukt, wat weer een extra wasje heeft uitgespaard. Even verderop was diezelfde holle weg weer helemaal volgegooid met hout, veel hout, gesnoeide boomstammen maakten dat er geen doorkomen aan was. Dan maar dwars door het gekapte bosperceel tussen het snoeiafval door, maar ook dat was niet makkelijk. Hier ergens moet het zijn geweest dat ik de grens België/Frankrijk overstak, het stond niet als zodanig aangegeven, maar op een gegeven moment werd de bewegwijzering en plaatsnaamborden ineens op z’n Frans aangegeven. Geen bord “Bienvenue en France” al voel ik me er altijd wel thuis. De laatste acht kilometer waren licht glooiend en liepen verrassend genoeg over alleen maar verharde B-wegen. 

In de verte zag ik Rocroi liggen, het kleine vestingstadje in noord-Frankrijk. Het was 12:00 uur toen ik me, nog net op tijd i.v.m. de middagpauze, bij het VVV-kantoor ging melden en aldaar de sleutelcode kreeg voor mijn slaapplaats. Dit werd er eentje waar geschiedenis is geschreven. Bijzonder vind ik het om op plekken te lopen waar eeuwen geleden de soldaten gelegerd waren en die onderdeel waren van belangrijke verdedigingsstelsels. Zo hebben we die in Nederland ook, Brielle, Willemstad, Nieuwpoort, Hulst, Bourtange, om maar enkele te noemen. Ook in Frankrijk heb je veel van dit soort stadjes. Rocroi werd in de zestiende eeuw grotendeels van de grond af opgebouwd, speciaal als vestingstad. sinds die tijd is er weinig veranderd, waardoor je nog een heel goed beeld krijgt van hoe het er ooit uit heeft gezien. Bijzonder aan het stadje is dat het volgens een straks plan is opgetrokken. Vanuit een centraal plein lopen tien straten in alle richtingen naar de stadswallen, zodat soldaten binnen no-time de stad konden verdedigen bij een plotselinge aanval. Vrijwel alles in deze stad herinnert nog aan het militaire verleden. Zo liep ik langs één van de drie kruithuizen die Rocroi rijk is, waar vroeger het buskruit in lag opgeslagen. Van buiten ogen ze als normale huizen, maar ze hebben dikke muren van enkele meters dik en een gewelfde binnenkant. De belangrijkste gebeurtenis voor het stadje is de “Slag bij Rocroi” waarbij de Fransen de Spanjaarden overwonnen en zo een einde maakten aan de Dertigjarige Oorlog. 

Het pelgrimsonderkomen ligt midden in het stadje in een voormalige kazerne. Ik sliep er met nog drie andere pelgrims, ook uit Nederland, maar pas nadat we gezamenlijk de dag hadden afgesloten onder het genot van een lekkere maaltijd en lokaal biertje. Met mijn blik in de informatiefolders dacht ik nog even terug aan vroeger tijden. Hoe zou het geweest zijn om hier als soldaat te hebben geleefd? Waar bleven de pelgrims uit die tijd hier overnachten? Zo maar enkele vragen die me even wakker hielden. Ondertussen had het vandaag nog niet geregend en de verwachting is dat het morgen ook droog gaat blijven. Na drie kortere etappes heb ik voor morgen weer een dertigplusser op het programma staan, we zullen zien hoe het afloopt.