Dag 14: van Signy-l’Abbaye naar Chateau-Porcien (26,8 km)

• https://www.relive.cc/view/1567548887

Voormiddag: Perioden met zon, later bewolkt droog, max. temp 24º

Vandaag 26,7 / Totaal 341,6 kilometer

Na een goede nachtrust, ik was al om 20:30 in coma gevallen, zat ik al vroeg achter de laptop, mijn blog bij te werken, waarna ik om 08:00 uur aan het ontbijt zat. Van de valpartij van gisteren heb ik geen nare gevolgen overgehouden. Mijn Franse gastvrouw had erg goede bedoelingen met haar ontbijt en kwam er gezellig bij zitten. Het werd een beetje een ongemakkelijke situatie, voor mij is de Franse taal nog een barrière en mijn gastvrouw praatte enkel Frans. Ze kon zelfs geen enkel woordje Duits of Engels, laat staan Nederlands. We kregen geen gesprek op gang en er vielen veel stiltes, dat voelde voor mij een beetje ongemakkelijk, temeer daar ik haar wilde laten blijken hoe dankbaar ik was voor haar gastvrijheid en alle goede zorgen. 

Gelukkig was ik niet de enige gast in  het Chambre d’Hôtes, een kwartiertje later kwam nog één andere gast aan tafel aansluiten. Het bleek een Duitse buschauffeur te zijn die met een gezelschap twee nachten in Signy-l’Abbaye verbleef. De plaats waar hij vandaan kwam weet ik niet maar de twee dorpjes hadden een vriendschapsband met elkaar en de vertegenwoordigers ervan kwamen jaarlijks bij elkaar op bezoek. Het gezelschap verbleef bij meerdere particulieren thuis. Samen hebben we vervolgens het ontbijt genuttigd en er kwam gelukkig nog een gesprek op gang. Wel in het Duits maar dat gaat me nog beter af dan Frans. 

Na enige tijd was het weer de hoogste tijd, zodat ik me gereed ging maken voor mijn vertrek naar Chateau-Porcien. Ik had deze keer eens niets gereserveerd, omdat ik van de gastvrouw had begrepen dat in de refuge van Chateau-Porcien altijd wel een plekje zou zijn. Volledig vertrouwde ik op haar woorden  en liep om 09:00 de deur uit. Het was al na tien minuten dat ik stopte om even mijn wandeltrui uit te doen en de afritsbroek in te korten. De weergoden waren mij weer eens goed gezind ondanks de voorspellingen, het was een lekker droog wandelweertje, de hele dag.

Na ongeveer een uurtje lopen kwam ik door Lalobbe, alwaar de jaarlijkse bloemenmarkt werd gehouden. Omdat ik van mijn gastvrouw geen stempel in mijn pelgrimspaspoort heb gekregen, dacht ik er misschien op deze markt eentje te kunnen scoren. Toen ik de markt zag herinnerde mij dit aan al die andere markten en braderieën die ik in Frankrijk bezocht heb. Veel boeren die er hun locale waar aan de man proberen te brengen, zoals kazen, worsten, olijven en honing. Ook enkele kunstenaressen die hun sieraden en schilderijen in de aanbieding hadden en in eenhoekje een kleine rommelmarkt, waar kinderen van hun speelgoed af hopen te komen. Maar bovenal was de markt een bloemenmarkt, bloemen heel veel bloemen. Zou het hier morgen ook Moederdag zijn?

Bij de eerste paar kraampjes had ik pech, want niemand had een stempel bij zich. Totdat ik door een man naar de bloemenafdeling werd doorverwezen. Aldaar vragen om een “tampon” (Frans voor stempel) werd er een man bij geroepen die verrassend genoeg ........... Nederlands sprak. Het bleek een Nederlandse bloemenverkoper te zijn die jaarlijks met de bloemen rechtstreeks van de veiling van Aalsmeer naar hier trok. Deze man, die op zijn schort “Les Ecouvettes” had staan, was een “levende stempel”, tenminste zo werd hij door de plaatselijke bevolking genoemd en zo stelde hij zich ook aan mij voor. Nadat ik hem mijn paspoort had gegeven vertelde honderd uit en ............... begon te tekenen in het vakje wat bestemd was voor een stempel. Terwijl hij tekende vertelde hij er verhalen bij, die hier in de regio hebben afgespeeld. Hij begon met het tekenen van drie appels, en zei dat hier in het verleden veel appelbomen stonden waar men cider van maakte. Dit deden ze al vele eeuwen en werd een soort traditie.  Doordat de Franse regering geld rook, kwamen ze op het idee om belasting te gaan heffen op de appelbomen. De bevolking wenste de belasting niet te betalen, waarna rigoureus alle appelbomen zijn omgezaagd, met duizenden tegelijk. Dat was dan ook meteen het einde van de traditie van de cider die deze streek in het verleden, vanaf de tijd van de cisterciënzers-monniken, rijk heeft gemaakt. Nu is er weer een enkele boer begonnen met het maken van cider, in de hoop de glorie van weleer nieuw leven in te blazen. Er stond zo’n boertje op de markt met flessen cider in de aanbieding. Ondertussen kreeg ik een kopje koffie aangeboden en vervolgens tekende de man in mijn “tampon” een houtvestershuisje.  Je kent ze vast wel, van die typische Franse huisjes, opgetrokken uit zwaar hout waartussen keien en leem zijn verwerkt. Deze huisjes waren in vroeger jaren bedoeld voor de houthakkers en boswachters die er met hun gezin in mochten wonen. Dat was allemaal in de tijd van de cisterciënzerabdij, die tijdens de razernij van de Franse Revolutie geheel is verwoest. De huisjes zijn echter van deze razernij verschoond gebleven en nu nog zijn er enkele, al zijn ze al meer dan driehonderd jaar oud, te bezichtigen. De man bleef maar vertellen, hij wist erg veel van Lalobbe, er leek geen einde aan te komen. Toch was het weer tijd om op te stappen en na al deze spannende verhalen te hebben aangehoord ben ik weer verder op pad gegaan. Ik had er net nog maar zeven kilometer op zitten, er wachtte er nog een twintig. Zo liep ik verder met mijn gedachte nog bij de verhalen over de cider en de houtvestershuisjes en volgde de route die ongeveer parallel liep met het riviertje Vaux. 

Onderweg kwam ik allemaal van dezelfde soort plaatsjes tegen waar niets gebeurd lijkt te zijn de laatste honderd jaar. Zou je een foto van honderd jaar geleden naast een foto van vandaag leggen, dan zou het verschil op de foto waarschijnlijk alleen de aanwezigheid van een auto zijn, voor de rest niets, helemaal niets. Plaatsjes die luisteren naar de mooie namen zoals Neuville-les-Wasigny, Justine-Herbigny, Hauteville, ze liggen in een prachtig landschap, maar er is niets maar dan ook niets te doen. In Wasigny kwam ik voorbij een oude Halle, een overdekte markt uit de 15e eeuw. Het heeft nog enige tijd als gemeentehuis gefungeerd en heeft in het dorpje een prominente plek. Zoals ik al zei, in al die dorpjes waar ik vandaag doorheen gelopen ben is niets, maar dan ook helemaal niets van vertier. Geen winkel, geen café, geen bakker, geen slager, nee helemaal niets. Dus voor mij als wandelaar/pelgrim had ik voor mijn rustmomenten vandaag weer geen terrasje. Tot heden is me dat een beetje tegen gevallen, hopelijk zal ik, wanneer ik wat zuidelijker ben afgezakt, meer kansen krijgen. 

Daarentegen kreeg ik vandaag wel enorme vergezichten te zien. Over het licht heuvelend landschap was het, telkens als ik een top bereikte, een adembenemend uitzicht. Hoe mooi kan Frankrijk zijn, en dan ben ik nog ik het noorden ervan, een streek waar het er vaak doods en somber uit ziet. Gelukkig speelt het weer een beetje mee, bij zonneschijn ziet er alles veel vrolijker uit dan bij miezerig weer. Vergezichten zijn moeilijk op een foto vast te leggen, je moet het gewoon met eigen ogen zien. Velden met koolzaad, rogge en gerst, weilanden met koeien en boterbloemen, gegroepeerde windmolens, wel zo’n vijfentwintig bij elkaar. En mijn pad liep daar doorheen, dan weer geasfalteerd, dan weer een karrenspoor en soms zelfs over grasland, waar nauwelijks een spoor was te volgen. 

Tegen het einde van mijn wandeldag, ik liep op een karrenspoor, kwam er een haas uit de verte mijn richting op gerend. Ik verroerde me niet en de haas naderde mij tot op een twintig meter, toen hij plots ging zitten en zijn lepels recht omhoog in de lucht stak. Even bleef hij zo stokstijf zitten, waarna hij omdraaide en als een speer er vandoor ging in de richting waaruit hij ook was gekomen. Ik zelf liep dezelfde richting op en kwam rond 16:30 uur in Chateau-Porcien aan. 

Ik meldde me bij café/restaurant “Le Longchamp” om een plaats te kunnen krijgen in de pelgrimsherberg. Ik kreeg er te horen dat het nieuwe verblijf vol zat, maar dat er nog een plaats was in het oude verblijf. Ik kreeg de code van de deur en toog op naar de refuge om me op te frissen en te rusten. Toen ik er aan kwam wachtte er een verrassing voor mij. Er stonden twee bedden en ik was de derde pelgrim die er zou verblijven. Er waren al twee Belgische pelgrims mij voorgegaan, die de bedden al hadden opgemaakt. 

Nadat ik terug in het café dit had verteld bleek na wat heen en weer getelefoneer dat er nergens een bed voor mij zou zijn, oepsie wat nu? Even kreeg ik het gevoel dat er deze keer geen plaats in de herberg zou zijn, waar ken ik dat van? Van een van de Belgische pelgrims, een Franstalige meid die goed Engels spreekt en zelfs Nederlands begrijpt, heb ik een opblaasbaar matrasje gekregen waarop ik de nacht zal moeten doorbrengen. Ik was allang blij dat ik niet ergens in een bushokje de nacht moest gaan doorbrengen, want er is regen voorspeld vannacht. 

Na het opfrissen en de boodschappen voor morgen ingeslagen te hebben zijn we met drieën wat gaan eten bij “Le Lonchamp”, waarna ik in de erg kleine refuge op mijn matrasje in slaap ben gevallen. Hopelijk wordt het een goede nachtrust.