Dag 15: van Chateau-Porcien naar Boult-sur-Suippe (24,9 km)

• https://www.relive.cc/view/1569432126

Zwaarbewolkt, droog, max. temp 12º

Vandaag 24,9 / Totaal 366,5 kilometer

De nacht was er één om snel te vergeten. Geradbraakt werd ik al om 03:50 uur wakker en kon daarna mijn slaap niet meer vatten. Wat een drama om op zo’n klein matrasje op de kille betonnen vloer te moeten slapen. Toen ik gisteravond er op ging liggen dacht ik eerst nog dat het best wel mee viel en raakte al snel in slaap. Het zal de vermoeidheid zijn geweest die daarvoor zorgde, maar na een kleine vijf uur was de rust voor mij toch echt al gedaan. Op het ritme van het gesnurk van de medepelgrim in de refuge en het luisteren naar het gekletter van de hevige regenval heb ik de tijd maar gedood. 

Zo dacht ik aan onze dochter Neeltje, die vandaag vijfentwintig jaar wordt, straks even bellen met haar. Vijfentwintig jaar, waar is de tijd gebleven. Haar geboorte staat nog zo in mijn geheugen gegrift, alsof het gisteren was. Bij al haar voorgaande verjaardagsfeestjes was ik aanwezig, deze keer niet. Maar ja, dat is het gevolg van een lange wandeltocht gaan ondernemen. Dan ben je enkele maanden van huis en ga je daar dingen missen. Zo zal ik waarschijnlijk ook niet bij de verjaardagsfeestjes van onze zoon Teun en diens vriendin Willeke kunnen zijn. En zo zijn er nog wel meer gelegenheden waar ik bij afwezig zal zijn. De tijd dat ik dacht dat feestjes zonder mij niet door zouden gaan ligt al ver achter me.

Vandaag is het ook Moederdag en zo dacht ik even aan mijn moeder en inmiddels overleden schoonmoeder. Jaarlijks zorg ik er op deze dag voor dat er voor mijn moeder weer nieuwe zomerplantjes in de bloembakken staan. Deze keer zal mijn broer Ruud de zorg daarvoor op zich nemen. In de loop van de dag ook maar eens met ons mam bellen.

Zo verliep de tijd en ging de nacht voorbij en tegen zevenen werden ook de andere pelgrims wakker. Ik was toen al aangekleed en zat al aan de koffie met een stukje brood met kaas, die ik gisteren in de supermarkt had gekocht. Ik werd er gisteren op geattendeerd dat vandaag, zondag, de bakker dicht zou zijn. Toen ik rond half negen wilde vertrekken regende het nog steeds, al was het alleen nog maar wat miezer. De Franse buienradar gaf aan dat het snel op zou houden, dus daar maar op gewacht. Voor de zekerheid had ik toch maar wel de regenhoes over mijn rugzak getrokken en een regenjasje aan gedaan.

Nadat ik van mijn medepelgrims afscheid had genomen liep ik tegen negen uur de deur uit op pad naar weer enkele kilometers zuidelijker. Het zouden er vandaag bijna vijfentwintig worden, naar het plaatsje Boult-sur-Guippe, nabij Bazancourt. Hopelijk vind ik daar wel een lekker bed.

Buiten was het guur weer, de wind stond vol op kop en de temperatuur bleef zo rond de 7 graden hangen. De donkergrijze wolken trokken dreigend voorbij en het was net of het elk moment kon beginnen te regenen. Een heel verschil met de afgelopen dagen. Het was maar goed dat ik een windstopper had aangetrokken. Maar oh, wat voelde ik me slecht, mijn rug en heupen voelde erg stijf aan, mijn schouders zaten vast en mijn benen wilden niet vooruit. De nachtrust had mij geen goed gedaan, overal kleine pijntjes. Er wordt wel eens gezegd dat een pelgrim af moet zien en pijn moet lijden. En hoe meer pijn hij leidt hoe meer aflaten hij kan verdienen. Nou dat zal vroeger best wel zo geweest kunnen zijn, maar ik vind er niks aan, geen bal. Ik hoef geen aflaten te verdienen, geef mij maar een lekker bed.

Het landschap ging in vergelijking met gisteren langzaam veranderen. Zag ik gisteren nog veel koeien in de weilanden staan, vandaag was dat maar nauwelijks het geval. Zo ver als ik kon kijken alleen maar akkerbouw met zo af en toe een windmolenpark die aan de horizon kwam opdoemen. Ook het hoogteverschil werd anders. Is het de afgelopen dagen in de Ardense heuvels regelmatig flink bergop en -af gegaan, nu was het meer glooiend en liep mijn pad geleidelijk op en af. Vlak werd het echter niet.

Het was deze druilerige zondagmorgen erg rustig, al zal dat in deze omgeving altijd wel het geval zijn. Door het sombere weer zagen de verlaten dorpjes Acvançon, Saint-Loup-en-Champagne en L’Ecaille er nog mistroostiger uit dan ze al waren.  De sfeer was er droevig gestemd en ook vandaag heb ik daar nergens iets kunnen vinden om me even op te warmen. Tijdens het lopen zijn deze weersomstandigheden niet zo erg, daar kun je jezelf op kleden, maar als je stil gaat zitten dan is een warm plaatsje toch wel even lekker bijkomen. Helaas was dat vandaag niet zo, er was geen luwe plek te vinden.

Over het glooiende landschap zag ik tot aan de horizon de vele akkers waarop naast het graan en koolzaad ook veel net opkomende suikerbieten stonden. Uit de bermen en bunders sprong regelmatig klein wild voor me op, zoals konijnen, hazen, fazanten en patrijzen. Die laatste zie je in Nederland steeds minder vaak, vandaag heb ik er wel dertig gezien. In de verte stonden enkele reeën te grazen en toen ze mij voorbij zagen komen gingen ze vrolijk verder. Gebruik makend van de ruimte als dekking hoeven ze niets te vrezen van de mens, zolang de afstand maar groot genoeg blijft.

Toen het einde van de etappe in zicht kwam zag ik in de verte het agro-industrieel-complex van Bazancourt liggen. Daar staan onder andere de graanverwerkingsinstallaties en suikerfabrieken. Ik passeerde Bazancourt, waar een braderie gaande was met veel spul wat je bij ons in de kringloop kunt vinden. Nog voor drie uur liep ik Boult-sur-Guippe binnen en na een telefoontje werd ik door de mij tegemoet fietsende vrouw des huizes opgewacht. In rap retteketet-Frans legde ze me uit dat ik met haar nog een paar kilometer mee moest lopen. Gelukkig snapte ik het niet zo goed en bleek die paar kilometer nog maar tweehonderd meter te zijn.

Gekomen bij een groot herenhuis met enorme prachtige diepe tuin fietste ze achterom en dirigeerde mij haar kant op te komen. Ik wist niet wat me overkwam ......... mag ik hier naar binnen met mijn kloffie? De zoon des huizes, Bruno die goed Engels spreekt, stond in de deuropening en verwelkomde mij, waarna hij vroeg om binnen te komen. Nadat ik eerst mijn met leem beplakte wandelschoenen had uitgedaan trad ik het herenhuis binnen, alwaar ook Jean-François, de heer des huizes, mij welkom heette. Inmiddels was Marie-Odile ook binnen gekomen. Binnen was het een heerlijke warme sfeer, de open haard was lekker aan en het aroma van de koffielucht kwam me tegemoet. Ik werd naar een grote fauteuil gedirigeerd en moest gaan zitten naast de open haard. Prompt kreeg ik een kopje koffie voorgeschoteld met een lekker groot stuk rabarbertaart. Ondertussen kwamen twee kinderen van de trap de woonkamer binnen. Het waren Joseph en Margot, die in verband met de ziekte van hun moeder enige tijd bij opa en oma logeerden. Twee spontane kinderen van tien en veertien jaar die verrassend genoeg ook Engels spraken. Nou de conversatie verliep in ieder geval een stuk beter dan bij mijn vorige gastvrouw waar ongemakkelijke stiltes vielen. Na een derde kop koffie en een tweede stuk gebak (het is immers Neeltjes verjaardag dus waarom niet) werd ik ook nog uitgenodigd voor het gezamenlijke avondeten van 19:30 uur. Daarna werd mij mijn kamer gewezen, waarna ik me op kon frissen onder een heerlijke douche, een rainshower. Uitgeput viel ik op bed in slaap, maar was nog net op tijd wakker voor het avondeten. Voordat we gingen eten dronk ik samen met Jean-François en Bruno een lekker lokaal biertje in de salon waarna we naar de eetkamer gingen. Temidden aan een grote lange tafel, zoals je die in kastelen wel eens ziet, zat ik bij deze familie aan de maaltijd. Links en rechts naast mij Joseph en Margot en tegen over mij Jean-François, Marie-Odile en Bruno. Ik sta er telkens nog van versteld zo warm te worden ontvangen door de wild vreemdste mensen. Dat dit nog bestaat, wat fijn te ervaren. En ook het eten was voortreffelijk; alles uit eigen tuin, heerlijke soep, veel groenten, grote stukken rosbief, brood en wijn, een kaasplankje en koffie na. Ik voelde me er als God in Frankrijk, wat een verwennerij. Na het eten kwam een zelfgestookt drankje tevoorschijn. Maribelle heette het, 45% alcohol en het smaakte naar jonge jenever. Wat een verschil met gisteren, wat werd ik warm onthaald en dat na die gure tocht van vandaag. Jacobus heeft vandaag heel erg goed voor me gezorgd. Het leven van een pelgrim heeft zo ook zijn mooie momenten, laten er daar nog veel van mogen komen. De tweede borrel heb ik maar afgeslagen, het was al weer tien uur en ik wilde echt een goede nachtrust hebben. Moe maar voldaan viel ik in slaap in een heerlijk donzen dekbed in mijn kasteel voor één nacht.