Dag 27: van Chablis naar La-Jarrie (38 km)

• https://www.relive.cc/view/1595148650

Wisselend bewolkt en zonnig, max. temp 30º

Vandaag 38 / Totaal 677,6 kilometer

Er schijnt binnen de pelgrimswereld wat onduidelijkheden te zijn of de parochieherberg in Chablis nog wel open is, maar ik kan zeggen dat dit zeker wel het geval is. Nadat ik telefonisch het “Office de Tourisme” had benaderd werd ik doorverwezen naar Madam Anne-Marie Fantin (telnr +33-386421646), bij wie ik heb kunnen reserveren. Ze woont bij de herberg en ze was erg behulpzaam. Toen ik gisteren arriveerden en zag dat er vier bedden stonden vroeg ik of er nog meer pelgrims zouden komen, maar ik bleek de enige te zijn. De pelgrims die ik gisteren ontmoette in het centrum van Chablis hebben de nacht in een hotel doorgebracht, enkele in de veronderstelling dat deze parochieherberg inmiddels gesloten was, mooi niet dus. 

Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt door de haan van de parochieherberg, maar daar had ik helemaal geen problemen mee omdat ik weer een lange dag voor de boeg had. Dus vroeg eruit en het ontbijt klaarmaken. Ik had maar eens gedacht een uitsmijter te bakken, zodat ik daarmee een stevige basis had gelegd voor vandaag. Met anderen hoefde ik immers geen rekening te houden, omdat ik de enige pelgrim in de parochieherberg was. Na alles netjes en schoon achtergelaten te hebben vertrok ik om kwart voor zeven onder een bewolkte lucht en liep zo langs de wijncoöperatie van Chablis het dorp uit. Wat een luxe huizen her en der langs de weg, de wijnboeren boeren goed zie ik wel. Via de onverharde paden tussen de wijngaarden door, liep ik richting Courgis. In de verte zag ik enkele regenbuien overdrijven, maar ze bleven ver weg, zelf ben ik verschoond gebleven van een nat pak, integendeel, rond een uur of tien trokken de wolken weg en was er weer een strak blauwe lucht en het zou weer erg warm worden.

In Cravant nam ik een lange rustpauze, maar voor ik daar was heb ik de dorpjes Courgis, Préhy en Saint-Cyr-les-Colons gepasseerd.

Toen ik rond kwart voor acht in Courgis aankwam liep ik, tegen beter weten in, toch even naar de 13e eeuwse kerk, om er, zoals een goed pelgrim betaamd, een retabel van Sint Jacobus met pelgrimsstaf te willen gaan bekijken. Maar jullie raden het al, helaas was ook deze kerk dicht.

Hoewel het ideaal wandelweer was zorgde het heuvellandschap er wel voor dat ik het vandaag niet makkelijk kreeg. Over de paden tussen de wijngaarden, die flink berg op en af gingen, zocht ik mijn weg en de temperatuur werd alsmaar warmer. 

Zo kwam ik in Préhy waar ik al van ver af een opvallend kerkje zag staan, helemaal geïsoleerd te midden van alleen maar wijngaarden. Niet ver daar vandaan staat “De fontein van Tau”, die er vroeger om bekend stond mensen met de ziekte “vergiftiging door moederkoren” te kunnen genezen. 

Over een oude Romeinse Heirweg liep ik zo naar Saint-Cyr-les-Colons, wat op de grens ligt van de witte wijnen van Chablis en de rode Bourgogne wijnen. Dit is een goed bewaard traditioneel cirkelvormig dorp, waarbij de huizen gegroepeerd rondom de kerk en oude wasplaats staan. Nadat ik even een korte rust in dit dorpje had genomen trok ik weer verder en kwam zo weer tussen de enorme graanvelden en gelukkig ook bossen te lopen. Ik volgde hier een deel van een GR-route (grand randonnee) en zag weer verse voetsporen van reeën. Omdat de zon inmiddels weer goed haar werk deed was ik blij een poos in de verkoeling van de schaduwrijke bossen te kunnen lopen. Zo kwam ik in het charmante Cravant aan waar ik in een plaatselijk cafeetje, gelegen aan de dorpsbron met veel vakwerkhuizen, binnen de koelte opzocht om even bij te komen. Volgens mijn planning was ik nu ongeveer halverwege, dus at er wat bij mijn petit cafés zodat ik weer wat krachten kon verzamelen. De Mairie in Cravant was helaas gesloten, maar de kastelein van het café was zo vriendelijk om een stempel van zijn zaak in mijn pelgrimspaspoort te slaan. 

Veel “Mairie’s” en “Hotel de Villle’s” die ik onderweg tegen kom zijn overigens gesloten of maar gedeeltelijk open. De gemeentelijke hervormingen hebben ook hier hun sporen achtergelaten. Toch behouden deze oude gebouwen in sommige plaatsen hun functie, omdat er ook een basisschool in is gesitueerd. Deze scholen waren vroeger door het gemeentehuis nog gescheiden van elkaar,  links de meisjes- en rechts de jongensschool. Inmiddels kent men in Frankrijk ook al jaren gemengd onderwijs en er komen ook steeds meer nieuwe schoolgebouwen, zodat de markante “Mairie’s” er vaak vervallen bij staan.  

Cravant is een mooi dorpje aan de samenloop van de rivieren Cure en Yonne en is bijna tien eeuwen bisschoppelijk bezit geweest. De stadsmuren en stadsgrachten zijn nu promenades geworden maar de stadspoorten zijn behouden gebleven. Dank zij het vervoer over de rivieren van hout uit de Morvan naar Parijs is dit dorpje in de 17e eeuw belangrijk geweest. En bij de kerk herinnerd een gedenksteen er aan dat in het jaar 1423, 4500 dappere soldaten zijn gesneuveld in de Frans-Engelse oorlog.

Na een anderhalf uur vond ik het weer tijd om op te stappen, het was tegen twaalven en het café in Cravant werd omgetoverd tot restaurant. Vanaf hier tot aan Vézelay loopt mijn geel-blauwe Via Cempaniensis route samen met de rood-witte GR-13-654 route. De GR-routes zijn vaak veel mooiere wandelroutes omdat die, in tegenstelling tot de pelgrimroutes, meer door natuurschoon lopen. Historische pelgrimsroutes volgen vaak de kortste weg van A naar B omdat dit eenvoudigweg vroeger de wegen waren van dorp naar dorp. Alleen doordat er inmiddels snelwegen en provinciale wegen zijn ontstaan, volgen de pelgrimsroutes daar ook enkele wandelpaden.

Nadat ik Cravant was uitgelopen was het direct te merken dat ik op een GR-route was beland. Een heel smal voetpaadje slingerde een berg op, waarbij ik halverwege al weer even op adem moest komen. Als het parcours er zo tot aan Vézelay uit zou zien vrees ik het ergste. Gelukkig viel het daarna mee en bij Accolay liep ik al weer even over en D-weg en later een onverhard karrenspoor. Bij het binnenkomen in Accolay staat een kunstwerk in keramiek wat doet herinneren aan de beroemde pottenbakkers van het dorp. Hun eerste werken waren knopen, broches en juwelen in keramiek te maken voor de ‘Houte-Couture’. Na de 2e Wereldoorlog richte ze hun markt op versierde vazen, potten, kruiken en borden waarmee ze wereldberoemd werden en ze er prijzen voor de export mee ontvangen. Door de aanleg van de autosnelwegen verdwijnt het verkeer in Accolay. Een hele verademing zou je denken, maar dit heeft er samen met de steeds hoger wordende productiekosten en veranderende mode toe geleid dat in 1989 de activiteit van de pottenbakkers is beëindigd. 

Nadat ik Accolay uitliep kwam ik weer in de verkoeling van de schaduwrijke bossen te lopen, het kwik was inmiddels gestegen tot tegen de 30º. Het bospad was op plaatsen erg nat en glibberig en volgde de rivier de Cure. Ter hoogte van ‘Abbaye de Reigny’ lagen veel omgewaaide beuken in het bos en het was nog een hele toer om met mijn rugzak over een van die beuken te klimmen om verder te lopen. Via de plaatsjes Bessy-sur-Cure en Arcy-sur-Cure en Saint-Moré zou ik op mijn eindbestemming in La-Jarrie Lac-Sauvin uitkomen.

Bessie, een oude priorij die van Vézelay afhankelijk was ligt aan de oever van de Cure. Door de uit Bourgondische stenen opgetrokken 18e-eeuwse huisjes krijgt het dorpje een apart karakter. Ik friste me er wat op bij de openbare wasplaats en passeerde een stukje verder de gemeenteherberg. Ik wist dat deze herberg 23 slaapplaatsen had en toen ik eerder deze week informeerde waren ze allemaal bezet voor vandaag. Toch even binnen gegaan om te verifiëren en helaas was het inderdaad het geval. Wel heb ik er mijn tweede lange rust kunnen nemen en wat kunnen eten. Met een stempel van de herberg in mijn paspoort toog ik na een uurtje weer verder. 

Bij  Arcy liep ik over koraalrotsen die hier uit de prehistorische Jura-tijd zijn ontstaan. Uit opgravingen in de grotten hier in de buurt blijkt dat deze al meer dan twintigduizend jaar geleden bewoond waren. Het is een erg mooie omgeving om hier te wandelen en ben blij dat de Via Campaniensis de GR-route is gaan volgen. Het nabij gelegen slot van Chastenay is gebouwd op een voormalig tempeliershuis en was een etappeplaats voor pelgrims naar Santiago de Compostela. De Romeinse heirweg ‘Via Agrippa’ passeerde hier ook en verbond Boulogne met Lyon en Rome.

Het wandelpad bracht me naar Saint-Moré het plaatsje vernoemd naar een christelijke martelaar die vermoord is door barbaren. Zijn relikwieën zijn hier lang bewaard gebleven, maar zijn tijdens de godsdienstoorlogen verdwenen. Godsdiensten en oorlogen, als je daar wat langer over nadenk zou je bijna gaan denkenden als er geen godsdiensten zouden zijn er ook geen oorlogen waren. Dat laatste zou wel erg fijn zijn, maar of deze conclusie stand houd is al een heel blog afzonderlijk vol te schrijven. Ik laat het dan hierbij ook maar.

Het was kwart over vijf toen ik bekaf op mijn bestemming arriveerde. Mijn benen waren mooie en de voetjes schreeuwde het uit. De accommodatie waar ik verbleef was een soort van combinatie camping/blokhut/jeugdkamp en mijn gastheer had een stacaravan voor mij bedacht, waar ik in zou slapen. Na een gedwongen ijskoude douche heb ik de benen weer omhoog gelegd waarna ik kon gaan eten bij een tegenovergelegen eettent. Er bleken nog meer mensen hier te verblijven, al waren het geen pelgrims. Een Engelse school was er met een veertig kinderen (13-15 jaar) op een soort jeugdkamp. Van de mogelijke herrie van deze jeugd heb ik niets gehoord want na mijn avondeten, wat overigens verrukkelijk was, ben ik tijdens het schrijven van dit blog op de bank in slaap gevallen. Vandaar dat het nu pas geplaatst wordt.