Dag 52: van Grun-Bordas naar Campsegret-la-Maure (18,8km)

• https://www.relive.cc/view/1655028121

Zonnig, max. temp 29º

Vandaag 18,8/ Totaal 1297,5 kilometer 

Op het erg warme zolderkamertje waar ik vannacht gelegen had viel het niet mee in slaap te komen. Toch voelde ik me uitgerust toen ik vanmorgen aan de ontbijttafel zat samen met Valerie, André en Jack. Ik had geslapen in de slaapkamer van André, die zelf buiten is gaan slapen, omdat hij onder de sterrenhemel wilde liggen deze kortste nacht van het jaar. Ik hoorde ook dat het gisteravond in Perigueux een groot muziekfeest is geweest, ter ere van deze kortste nacht. Zelf heb ik daar niets van gemerkt, maar Valerie vertelde dat er geen reclame over gemaakt wordt. De lokale bevolking weet van dit muziekfeest, wat al vele jaren in de wijde omtrek bekend staat als het feest wat de vakantie inluidt.  

Gisteren tijdens het avondeten heb ik nog een hele tijd gesproken met Valerie en Gilles, de huisvader. Al het eten wat op tafel stond waren locale producten en in deze culinaire regio is het dan extra genieten. De salade en gratin waren bijzonder lekker met groenten uit eigen tuin, notenolie van de buurman en eieren van de eigen kippen. Het kaasplankje kwam ook van boeren uit het dorp en het overheerlijke vruchtendessert wederom van groenten uit eigen tuin. En een tuin hebben ze hier een hele grote. Vanaf de veranda kijk je, over de twee hectare vol groenten, noten- en fruitbomen, mijlenver naar het zuiden in het dal van de rivier “Le-Vern”. Ze wonen er bijzonder mooi Valerie en Gilles met hun kinderen. Gilles is tevens de burgemeester van de gemeente van zes dorpen, waaronder Grun-Bordas deel van uit maakt. Anders dan in Nederland, waar de burgemeester een dagtaak is, is dat in Frankrijk niet het geval. Gilles heeft een baan in Perigueux en is vooral voor ceremoniële zaken als burgemeester actief, voor het bestuurlijke deel van het burgemeesterschap zoals wij dat kennen, worden in Frankrijk speciaal daarvoor aangestelde ambtenaren aangesteld.

Na het ontbijt brachten Valerie en haar zoon André me weer terug naar de plaats waar ik gisteren door haar werd opgehaald. Onderweg vertelde de vijftienjarige André nog dat hij een baantje had bij de buurman, die een enorme grote notenplantage heeft. “Moulin de la Gaumarie” heet deze plantage en de verkoop van onder andere de notenolie van dit bedrijf gaat heel de wereld over.

Negen uur was het juist geweest toen ik afscheid naamval Valerie en André en op dezelfde plaats als waar ik gisteren gestopt was, mijn tocht voortzette. Na enkele honderden meters begon het eerste klimwerk van vandaag, een kort steil stuk door een bamboebos bij Grun, waarna ik over een oude stenen voetpad de koele bossen in liep. Het was misschien niet zo warm dan gisteren, maar toch warm genoeg om al na een kwartiertje lopen helemaal nat te zijn van het zweet. De zon liet al weer goed merken dat ze aanwezig was en de enkele wolken die gisteren nog aan de hemel stonden waren vandaag in geen velden of wegen te vonden. Gelukkig liep ik de eerste kilometers door het schaduwrijke bos en stond er een verfrissend windje, waardoor het nog enigszins uit te houden was.

De verschillende vogels zongen weer hun hoogste lied en het ritselen van de bladeren op het ritme van de windvlagen zorgden voor de achtergrondmuziek. De bossen waren dicht begroeid met elzen, beuken en eiken en de vegetatie onder deze bomen bestond vooral uit varens, heel veel varens. Ook zag ik weer sporen van wilde dieren zoals reeën, everzwijnen en vossen. Plotseling werd ik opgeschrikt, want in de verder zag ik iets op het bospad liggen en naarmate ik dichterbij kwam werd ik steeds nieuwsgieriger. Was het dan toch dat, wat ik dacht dat het was. Toen ik eenmaal dicht genoeg bij was gekomen zag ik een enorm everzwijn op het bospad liggen, dood .... morsdood. Het beest zat vol vliegen en de maden krioelden over het beest en kropen al uit de onderrug naar buiten. Met een grote boog liep ik om het beest heen en de penetrante lucht van het ontbindende lichaam zat nog honderden meters in mijn neusvleugels.

Even later liep ik het bos uit en kwam bij een grote appelboer uit. Aldaar waren arbeiders bezig om de kleine appeltjes er tussenuit te halen, zeg maar een soort dieven wat ze bij druiven ook doen. Op deze wijze hebben de andere appels meer ruimte om te groeien en leveren de bomen meer rendement op. Een van de arbeiderswijk riep me een “Bon Courage” toe en bood me een kopje koffie aan. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en even later kreeg ik van een andere arbeider een pak koeken om lekker bij de koffie op te eten. Het leven van een pelgrim is in deze regio voor mij geen afzien, ik geniet er hier volop van.

Met een korte pauze in de schaduw in een pas gemaaid weiland kwam ik na drie uur lopen aan in “Pont-Saint-Mamet”, alwaar ik mijn lunch bij de plaatselijke kruidenier heb gekocht en gegeten. toen ik even later mijn weg weer vervolgde kwam ik al erg snel op mijn eindbestemming aan. 

in het zeer kleine gehuchtje “la-Maure” nabij “Campsegret” werd ik hartelijk ontvangen door het Belgische echtpaar Els en Patrick, die hier met hun zoon Lambert in een schitterend landhuis wonen. Nadat ik me had geïnstalleerd nam ik plaats in de grote tuin in de koelte onder de notenbomen. Daar genoot ik van een lekker Belgisch biertje. Els had het avondeten voor me klaargezet en vertelde dat ze met het gezin naar het schoolfeest van Lambert moesten, waardoor ik de avond in mijn eentje heb doorgebracht in dit prachtige onderkomen. Na het lekkere eten ben ik op tijd gaan slapen en heb de familie niet meer thuis horen komen. Morgen weer verder, nu naar Bergerac, weer zo’n leuke plaats om te blijven hangen, maar dat zijn alle plaatsjes hier in de regio.