Dag 71: van Torres-del-Rio naar Navarrete (36 km)

• https://www.relive.cc/view/1697570296

Bewolkt, max. temp 27º

Vandaag 36 / Totaal 1840,7 kilometer

Om half zes vertrok ik vanaf de pelgrimsherberg op weg naar mijn nieuwe bestemming, die voor vandaag Navarrete is. Terwijl ik mijn schoenen uit het rek pakte zag ik dat er nog maar vier andere paren stonden, wat betekende dat alle overige pelgrims al onderweg waren. Voor de duidelijkheid zal ik even een toelichting geven. Alle pelgrimsherbergen hebben bij binnenkomst een halletje of rek alwaar de schoenen van de pelgrims in gezet moeten worden, waarna men naar binnen mag. De wandelschoenen zien er vaak erg smerig uit (modder, zand, stof) en op deze manier wordt dat vuil tenminste geweerd. 

In de wetenschap dat bijna alle pelgrims al weer aan de wandel zijn, begon ik direct aan een pittig stukje, waarbij de afstanden ook nog eens erg bedrieglijk waren. Over een afstand van 11 kilometer, tot aan Viana, was het voortdurend stijgen en dalen en ook moest ik een paar keer de rijksweg oversteken. Omdat het daarnaast ook nog aardedonker was, ik had mijn hoofdlampje voor de eerste keer gebruikt, was het goed uitkijken. Ik had nog niet gegeten en zou dat in het eerste dorpje doen, wanneer de bakker open zou zijn, helaas was dat vandaag pas na twee uur wandelen.

Toen ik op de zoveelste heuveltop was aangekomen lonkte in de verte de stad Viana, waardoor ik weer moed kreeg door de gedachte dat het nu echt ’kat in het bakkie’ was, maar het was nog een flink stuk doorlopen. Inmiddels was het al weer licht geworden en ik zag dat ik door een onherbergzaam rotsig gebied liep, wat begroeid was met solitaire naaldbomen en heide. Het was er helemaal stil en het enige geluid wat ik hoorde was het gefluit van de vogels, waarvan ik de veldleeuweriken en wielewalen goed kon herkennen.

Om half acht liep ik Viana binnen, alwaar ik in een plaatselijke koffiebar een ‘Cortado’ bestelde met een broodje tortilla met ham. Het viel me op dat het in de koffiebar steeds drukker werd, en dat iedereen naar de TV’s die aan de muur hingen zat te kijken. Er was een grote klok in beeld die aan het aftellen was en om 8 uur was het zover. Het stierenrennen in Pamplona kwam live op de TV, dagelijks trouwens zo bleek. Het begon met de massale verering van de heilige San Fermin, waarna de twaalf stieren werden losgelaten die door de straten van Pamplona werden gejaagd. Ik had vernomen dat er weer enkele gewonden waren gevallen vandaag. Het blijft toch een raar fenomeen, wat hier in de regio door jong en oud massaal wordt gevierd.

Na mijn ontbijt verliet ik Viana en telkens vraag ik me toch weer af waarom men al deze dorpjes en kerken boven op een berg hebben gebouwd. De Camino loopt van kerk naar kerk, waardoor ik alle bergtoppen mag beklimmen. voordat ik Viana uitliep kwam ik eerst nog door het oude ommuurde historische centrum, met zijn paleisachtige herenhuizen. Dit is nog een mooie erfenis van de vroegere positie van Viana toen het als burcht nog een grensplaats was tussen de koninkrijken Navarra en Castilië. Daarnaast was het toen ook al een belangrijke plaats op de route naar Santiago de Compostela. 

Over verharde smalle weggetjes liep ik langs de plek waar ooit een klooster van de orde van de Tempeliers heeft gestaan, alwaar tol werd geheven en men geld kon wisselen. Hier is ook de grens tussen de provincies Navarra en Rioja, zodat ik in de tweede Spaanse provincie ben aangekomen.

Zo liep ik iets voor tien uur Logroño binnen, alwaar ik een ooievaarsnest in een hoogspanningsmast zag. Via de beroemde stenen brug “Puente de Piedra” stak ik de rivier de Ebro over, waarna ik door de Rúa Vieja het oude stadsgedeelte binnenliep. Veel bodega’s, winkels, eethuisjes, en allerlei handwerkslieden die hun waren aan de pelgrims proberen te slijten. En de barokke fontein “fuente de los Peregrinos” die al meer dan 350 jaar de pelgrims voorziet van drinkwater. In Logroño heb ik twee kerken bezocht, maar toen ik de kerk van de heilige Jacobus binnenkwam werd ik toch even stil en kreeg een “knak”momentje. Het besef dat ik helemaal vanuit Reusel naar hem in Santiago te voet onderweg was en hier, na ruim 1800 kilometer, met hem werd verenigd gaf me kippenvel.

Hoewel het de hele ochtend bewolkt was was het erg aangenaam weer, zodat ik ook vandaag buiten op een terras in deze stad een ruime pauze nam. Genietend van al die voorbijlopende mensen, waaronder ook veel pelgrims, dronk ik er een sapje en at er mijn fruit en na een anderhalf uur was het weer tijd om op te stappen. Ik ben nog even een stempel gaan halen in het parlementsgebouw van Rioja, zodat ook dit exemplaar in mijn boekje is vereeuwigd. Via de enige stadspoort die Logroño rijk is verliet ik de stad en liep vervolgens enkele kilometers door een  park, over de eindeloze “Calle del Marqués de Murieta”. Door de wijnvelden van de heerlijke Rioja-wijnen slingerde ik de heuvels op en af totdat ik in Navarrete aankwam. Ook hier weer een kerk boven op een heuvel, waaromheen het dorp is gebouwd. Dus nog maar weer eens bergop en -af lopen. Navarrete, dat veel ouder is dan Logroño maar veel kleiner, is beroemd om zijn keramiekateliers en bodega’s. De stad was het toneel van vele veldslagen tussen Castilië en Navarra. De middeleeuwse bebouwde kom met grote adelijke herenhuizen vormt een geheel met de rotsen waarop het gebouwd is. Ik vond het interieur van de kerk ook hier weer prachtig. Alle kerken die ik binnenkom zien er met veel pracht en praal uit. Deze kerk van “La Asunción” heeft een met goud belegd hoofdretabel uit de Barok en stamt uit de renaissance. Toen ik even in deze kerk had rondgelopen, waar ik ook een stempel had bekomen, heb ik geluncht waarna ik mijn herberg voor vandaag opzocht. Ik merk dat ik weer voldoende gelopen heb vandaag en dat de vermoeidheid in de benen en voeten goed voelbaar is. Na een verdiend middagdutje en avondeten ben ik weer naar bed gegaan om morgenvroeg weer in vorm te zijn voor een nieuwe etappe. Ik hoop dat het morgen ook een lekkere bewolkte dag zal zijn, want dat. maakt toch echt wel het verschil. Vandaag had ik geen last van de stekende zon, alleen de afstand was mijn opponent, laat het morgen ook maar zo zijn.