Dag 1: van Reusel naar Postel (11,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1539321679

Bewolkt, max. temp 13º

Vandaag 11,5 / totaleafstand 25,8 km

Gisteren met ons viertjes de hele zaterdagavond op de bank voor de buis, dat was al in geen jaren meer voorgevallen, tenminste niet dat ik me nog herinner. Wat hapjes op tafel en een lekker natje, hoe gezellig en eenvoudig kan het zijn. Als ik even om me heen kijk slaat plots de twijfel een beetje toe..... Heidi, Neeltje en Teun,... mijn dierbaren. Ons mooie stulpje in een rustige buurt. Wat ga ik toch allemaal achterlaten, hoe tref ik over zo’n honderd dagen alles weer aan? Is dit nou wat ik wil? Zal alles dan nog wel hetzelfde zijn? Zal ik dan nog dezelfde zijn? Aan de sfeer was te merken dat ik niet de enige was die een beetje spanning voelde. We hadden er alle vier wat last van, het was wat stiller in huis dan anders, de stilte voor de storm misschien. Maar verder was deze avond goud, één waar ik nog wel wat weken op kan teren, gewoon omdat het zo’n avond was die door z’n eenvoud echt bijzonder werd. Voor mij tenminste wel en ach wat zijn nou honderd dagen, we hebben er dit jaar al weer 119 gehad, voor je het weet zijn ook deze weer voorbij. De tijd vliegt.        

Na dit heerlijk ouderwetse avondje en een verrassend goede nachtrust, brak vandaag de dag aan waarnaar ik al zo lang naar uitgekeken had. Vanaf twaalf uur was er een “inloop” voor al diegene die me nog even gedag wilde komen zeggen, of me uit wilde zwaaien. Ik wist helemaal niet hoeveel mensen ik kon verwachten en de weersverwachting was dusdanig dat buiten zitten geen optie was. De hele ochtend regende het, al gaf buienradar wel aan dat het vanaf 12:00 uur droog zou blijven. Dan maar de stoelen weg, tafels aan de kant en wat hangtafels erin, hopelijk kan dan wel iedereen binnen. Eerst kwam de buuf snel gedag zeggen, ze moest daarna nog weg (Tonny, ik zal aan je denken onderweg). Daarna kwam m’n broer Ruud en Cecile, die hielpen mee zodat wij de handen vrij hadden. We hoefden ons alleen maar te begeven onder de gasten die inmiddels ook kwamen binnendruppelen. Met door bakker Wieland gesponsorde “Jacobus kruizen” werd de cake opgefleurd waardoor die niet alleen lekkerder smaakte, deze dag werd er extra sfeervoller van.

Het bezoekersaantal nam alsmaar toe, nou wat er toen met mij gebeurde is met geen woorden te beschrijven. Familieleden, vrienden en bekenden, vrienden van thuis, vriend voor t leven (Riné), vrienden van de fotoclub Zzzoom, collega’s van mijn team uit Eindhoven, zelfs een ex-collega van mijn eerste opleiding in 1982, ze namen allemaal de moeite om mij uit te zwaaien. Ik had er stiekem wel een paar verwacht, maar dit, nee echt niet. Er waren zelfs lieve collega’s van mijn vorige team uit Utrecht die even de moeite namen mij een goede reis te wensen, gewoon even 280 km rijden voor een praatje van 15 minuten met Orry (Joyce en Wendy wat was dat top). 

Als ik dit zo even overdenk besef ik des te meer wat een fijne mensen ik om me heen heb, daar ben ik erg dankbaar voor en ik koester dan ook deze momenten. Lieve mensen uit de meest onverwachte hoek, die op deze voor mij bijzondere dag net dat extra steuntje in mijn rug komen geven, waardoor de rugzak lichter aanvoelt en het tempo er in blijft zitten. Laat dit de komende weken zo maar blijven. Nog even enkele gekregen mascottes aan de rugzak geknoopt en ik was klaar voor het vertrek. Schoenen aan, wandelkleding aan, pet op, rugzak en buideltasje om en gaan met die banaan.

Ik heb niet met iedereen even lang kunnen babbelen, maar hierbij nogmaals; Ik vond het onwijs gaaf wat jullie allemaal voor mij gedaan hebben vandaag. Gewoon door jullie aanwezigheid te tonen geeft mij dit extra kracht, waardoor hopelijk mijn missie tot een goed einde zal komen. Maar wat is die missie, wat is mijn doel? Aankomen in Santiago................. nee eigenlijk helemaal niet, al gaat mijn route daar wel naar toe. Mijn doel is het “onderweg zijn” en dat gaat voorlopig nog wel even zo zijn, zo’n honderd dagen ongeveer, minstens.

Rond 13:30 uur liep ik mijn voordeur uit om door de haag van collega’s, familie, vrienden en bekenden mijn tocht te beginnen. Ze waren met zo’n 45 man en ik voelde me gedragen door de wetenschap dat ook Heidi, Neeltje en Teun niet alleen zullen zijn de komende tijd en altijd terug kunnen vallen op veel van deze lieve mensen.

Alvorens Reusel te gaan verlaten had ik nog een dingetje te doen, ik moest nog even naar t kerkhof, eerder kon en wilde ik niet verder gaan. Effe een momentje bij hen die er vandaag helaas niet bij konden zijn. Bij de graven van ons pap, mijn schoonmoeder Lies en vriend Jos heb ik even een momentje voor mezelf gepakt. Zij gaan in gedachte met mij mee op reis, net als m’n jongere broer Wil, die anderhalf jaar geleden is overleden. Na dit stilte-moment kon ik op pad, met in mijn rugzak naast de nodige pelgrimszaken ook een bijzondere lading. Een steen uit de eigen tuin, wat mijn last symboliseert en dat ik in Spanje op Cruz de Ferro achter zal laten. Wat ook mee gaat is het volgende; van Trudy, Anneke en Moniek heb ik een aandenken, in de vorm van een hand, gekregen van haar man/hun vader Jos. Hij was een van mijn beste maten en is drie jaar geleden veel te vroeg overleden. Deze gebeurtenis heeft mij er toe doen bewegen mijn tocht naar Santiago de Compostela juist nu te gaan ondernemen en niet meer uit te stellen. Het aandenken van Jos draag ik mijn hele reis met me mee en zal daarna een speciale bestemming gaan krijgen. Wat die is, nou daar moet ik nog even over nadenken, dat kan ik nog lang genoeg. Wat ook in mijn rugzak zit en waar ik echt heel trots op ben dat dat erin zit, is een beetje as van onze Wil. Ook die gaat de hele reis met mij mee en krijgt daarna ook een definitieve bestemming. Gerrie, Tijn en Max; ik zal me nooit echt alleen voelen nu onze Wil, jullie pap, met mij mee op reis gaat. 

In de wetenschap dat de hand van Jos me de weg zal wijzen en op moeilijk momenten een duwtje in de rug zal geven en dat onze Wil altijd in mijn nabijheid zal zijn, heb ik er alle vertrouwen in dat deze tocht tot een goed einde zal worden gebracht.

Daar liep ik dan, op mijn weg maar niet alleen, nee zeker niet. Behalve onze Wil liepen ook Heidi, Neeltje, Teun en Willeke, Cecile, Sjef en Marjan, Ton en ome Willy, de hele etappe naar de abdij van Postel met me mee. Tante Trees en Gerrie ( op de fiets) vergezelden me een deel van de route. Onderweg werd ik nog door mijn neefjes Max en wat verderop ook Tijn met zijn vriendje Kobus uitgezwaaid. Eenmaal het dorp uit, de bossen en velden in bracht ons via de Reuselse Kei naar België, Reusel en Nederland achterlatend voor langere tijd. Voorbij het viaduct over rijksweg E-35 zag ik in de verte twee gestalten langs de weg opdoemen. Het bleken Peer en Sjef te zijn, die als echte supporters langs het parcours mij stonden aan te moedigen met hun zelfgemaakte bordjes “Bon Camino”. Ze waren in januari ook op het voorbereidingsweekend in Vessem geweest en wisten daardoor van mijn vertrek. Wat een leuke verrassing was dit weer, de zoveelste al vandaag voor mij. Peer gaat begin juli vanuit Zuid-Frankrijk aan zijn Camino beginnen en het zou zo maar kunnen dat we elkaar onderweg ergens nog gaan treffen, wie weet. Bij mijn aankomst bij de abdij van Postel, mijn eerste halteplaats, wachtte weer een verrassing, familie en vrienden stonden me daar weer op te wachten om nog een laatste toast te drinken. Na afscheid genomen te hebben van hen ging ik me even melden in de abdij, waar ik door de gastenpater, Bennie,  werd ontvangen. Hij legde me het een en ander uit, wees me mijn slaapplaats voor vandaag, waarna ik me kon installeren, omkleden en douchen. Ik werd zeer gastvrij uitgenodigd voor het avondeten, maar heb daarvoor vriendelijk bedankt. Ik ging straks nog lekker eten met Heidi, Neeltje, Teun en Willeke.

Nadat ik weer helemaal opgefrist was ging ik terug naar het terras waar we onze toast hadden gedronken. Mijn dierbaren, ons mam, Ruud en Cecile, Bram en Tim zaten daar nog op mij te wachten en namen toen afscheid van mij. Net als alle anderen hoop ik hen over enkele maanden weer in goede gezondheid terug te zien. Met Heidi, Neeltje, Teun en Willeke heb ik deze bijzondere dag afgesloten met een lekker dinertje, waarna ik ook van hen afscheid heb genomen.

Om dit afscheid een beetje te rekken maakten we nog een kleine wandeling rondom de abdij, een laatste knuffel en dikke kus, even elkaar nog diep in de ogen kijken. Nog een laatste foto en dat was het dan, voorlopig tenminste want met de huidige communicatietechniek zal mijn contact met thuis hecht zijn.

Nog net voordat de hevige regen losbarstte stapten ze in de auto, waarna ook zij op weg naar huis gingen en ik alleen het gastenverblijf van de abdij binnenging. Ondanks dat de weersvoorspellingen voor vandaag erg slecht waren had ik mazzel. Jacobus (de patroonheilige van Santiago de Compostela) had er toch maar voor gezorgd dat er voor mij onderweg geen druppeltje regen is gevallen, dat scheelt weer, laat dat vaker het geval zijn de komende tijd.

Ik wilde de door iedereen aan mij toegestuurde foto’s eens rustig gaan bekijken maar wat bleek ............................ geen bereik. De abdij ligt in een dusdanige omgeving gesitueerd, dat internetten niet vanzelfsprekend is. En tot overmaat van ramp was de WiFi-pater ook nergens te vinden. Wat nu, wel een WiFi-netwerk te zien maar niemand die de code wist. Dan maar de regen trotseren en even terug naar restaurant ”De Drie Linden”, daar had ik tenminste wel contact met de buitenwereld en kon de ontvangen foto’s nog eens goed bekijken. En wat ik ook zag, 235 berichten op de WhatsApp, 93 op Facebook, 25 via Messenger, 32 E-mails, er was gewoon geen doorkomen aan. Ik nam me voor om aan iedereen nog een laatste woordje te spenderen en ga daarna off-modus. Alleen met thuis hou ik de lijntjes kort en zal veelvuldig met Heidi, Neeltje Teun en Willeke contact hebben. Voor hen die ik in alle hectiek van deze dag ben vergeten een persoonlijk berichtje na te laten, vergeef het me het waren er ook zo veel. Bij het sluiten van het restaurant werd ik gesommeerd vriendelijk te vertrekken, waarna ik in de stromende regen mijn slaapplaatsje maar eens ging opzoeken. Wat een indrukken vandaag allemaal, in mijn hoofd gierden mijn emoties van de ene in de andere achtbaan. Slapen ging nog niet echt en ik heb tot   

01:00 uur deze dag liggen overdenken. Een dag die me maar weer eens liet beseffen hoe dankbaar ik mag zijn met al datgene wat ik heb, een dag om nooit te vergeten.