Dag 20: van Baye naar Sézanne (21,4 KLM)

• https://www.relive.cc/view/1579969319

Zonnig, max. temp 18º

Vandaag  21,4 / Totaal 482,6 kilometer

Het was zeven uur toen ik de luiken voor mijn raam opende en de opkomende zon helder aan de strakblauwe lucht zijn opwachting maakte. Het zou ook vandaag weer een mooie zonnige dag worden, met een fris noorder windje, wat de temperatuur niet verder deed oplopen dan achttien graden, ideaal wandelweer dus.

Nadat ik mijn wandelkloffie had aangetrokken en alles weer in mijn rugzak had gedaan, was ik eigenlijk klaar voor vertrek. Samen met mijn wandelstokken, sokken en wandelschoenen zette ik de rugzak al vast in de eetzaal, zodat ik na het ontbijt direct kon vertrekken. Het was toen half acht, het begin van de Lauden, maar zoals ik gisteren al zei zou ik die aan me voorbij laten gaan. Wel heb ik de mis van acht uur bijgewoond en de tijd die daaraan vooraf ging heb ik benut om het kasteel eens goed van binnen te bekijken. Frère Henrie Wambergue had me verteld dat ik overal een kijkje mocht gaan nemen, met uitzondering van de vleugel waar de lekengemeenschap hun kamers had. Trek alle deuren maar open had hij verteld, nou daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. In de hal van het kasteel lag op een tafeltje een boekje, met daarin een plattegrond van het vroegere kasteel, met foto’s en uitleg. Zo liep ik in mijn uppie door het vijf verdiepingen hoge kasteel en kwam eigenlijk tijd te kort om alles in een half uurtje te bekijken. Bijzonder om nog te vermelden was de al eeuwenoude kapel van St. Alpin. Het is een kleine donkere ruimte met gotische gewelven en vijf prachtige glas in lood ramen die dateren uit de 13e eeuw. Knap dat dit tot op heden gevrijwaard is gebleven van de vernielzucht van de mens. 

Toen het bijna acht uur was wilde ik de mis gaan bijwonen, alleen was ik gisteren vergeten te vragen waar ergens die in het kasteel gehouden zou worden. Ik dacht dat het wel in de kapel zou zijn, maar niet dus. De tijd begon te dringen en ik wilde eigenlijk niet te laat komen en ik kwam ook niemand tegen om het even aan te vragen. Iedereen zat natuurlijk al bij de Lauden, waar aansluitend de mis op zou volgen. Ik liep snel van de ene kant naar de andere kant en toen ik in het trappengat kwam hoorde ik ergens in de verte gezang. Het duurde even voor ik het kon lokaliseren maar toen het gezang steeds luider werd wist ik dat ik goed zat. Toen ik de ‘kerk’ in kwam bleek dat het laatste lied van de Lauden was ingezet en ik nog net op tijd was om de mis bij te wonen.  De mis werd gevierd in een voormalige vergaderruimte van het kasteel.

Na de mis werd een gezamenlijk ontbijt geserveerd, waarna ik met de woorden ”Merci de votre hospitalité” afscheid nam van al deze lieve mensen; Fère Henrie, Soeurs Marie-Claude en Claire en al die anderen waarvan ik de namen helaas niet heb kunnen onthouden. Marie-Claude wees me een smal paadje door de kasteeltuin dat me weer op de route zou brengen. 

Mijn weg liep eerst over een oud spoorlijntje en later liep ik weer door immense akkers, weilanden bossen en velden. Al het kleinwild kwam weer voorbij, hazen, fazanten, patrijzen en nu had ik het geluk om een grazende ree wel op de foto vast te leggen, al valt dat op een afstand van veertig meter met een mobieltje niet echt mee. 

De route bracht me langs verschillende kleine plaatsjes; St. Prix, Soizy-aux-Bois, Chapton en Lachy. In Lachy nam ik een ruime pauze in de Rue de Château, op de plaats waar het kasteel van koningin Blanche van Navarra, echtgenote van koning Thibaud III. Hun zoon Thibaud IV leidde een kruistocht naar het heilige land en strierf in 1253 in Pamplona, waar ik, mocht alles blijven lopen zoals het nu gaat, over een week of zes zal passeren. 

Zo liep ik verder en kwam onderweg weer niemand tegen vandaag, mijn pad volgend over de heuvels totdat ik in het bos een erg glibberige afdaling mocht maken. Zowel links als rechts van het pad was het erg drassig. Omdat de leemlagen het water amper doorlaten was het weer uitkijken geblazen. Nadat ik uit het bos kwam stond ik ineens weer in de wijngaarden en in de verte zag ik de dominante kerk van Sézanne boven de stad uitkomen. Even later liep ik deze stad in die tien eeuwen geschiedenis herbergt, met veel resten van stadstorens en stadswallen. In het hart van deze oude stad kun je wandelen door kleine steegjes met de mooie namen zoals “la Queue du Renard” (Vossenstaartstraat) of “la Ruelle aux Chats” (Kattensteegje), allemaal plaatsen die deel uitmaken van de geschiedenis van de stad en die je toelaten haar op een prettige manier te ontdekken. Nou na de wandeling van vandaag had ik daar niet zo veel zin meer in en gunde mezelf een rust op het terras van “Café du Commerce” met een welverdiende pint. Nog nagenietend van deze lekkere Grimbergen zag ik plots het tafereeltje voor me. Voor de kerk stopte een auto en er stapte twee mensen uit, man en vrouw. Nederlanders dat kon je meteen zien. Wandelschoenen, korte afritsbroek, kaki bloesje nonchalant uit de broek, sjaaltje om de nek en een sportieve outdoor-hoed waarop een zonnebril was gestoken. Uit de kofferbak kwamen twee rugzakken tevoorschijn en toen ............ Ik moest mijn ogen even uitwrijven en nog eens goed kijken ................. Zag ik daar aan die rugzakken Jakobsschelpen hangen? Jazeker, het teken van de pelgrim die onderweg is naar Santiago de Compostela, hing te bungelen aan de rugzakken. De twee kwamen mijn richting opgelopen en nestelde zich eveneens op het terras, waarna we al snel met elkaar in gesprek raakten. Ze waren ook onderweg vanuit Nederland naar Santiago en al een ruime maand onderweg. Dat ze een lift hadden genomen kwam omdat de dame een kleine blessure had en ook dat er in verband met de naderende feestdagen (Pinksteren) nauwelijks overnachtingsplekken vrij bleken te zijn. Niet oordelen want zoals al eerder gezegd, ieder zijn camino, misselijk wat ik nog op mijn pad ga krijgen. Nadat we even hadden bijgekletst en ik nog de kerk van binnen was gaan bezichtigen, ben ik opgestapt om naar mijn onderkomen te gaan, vierhonderd meter verderop.

De drukte met Pinksteren verwachtte ik ook al en had me hierop voorbereid. De controle kan ik nog steeds niet loslaten en heb toch maar weer gereserveerd. Dat brengt bij mij enorme rust, heerlijk zo.

Het was half vijf toen ik “Foyer Francoise de Sales Aviat” binnen liep, alwaar het pelgrimsonderdak in een bejaardenhuis is ondergebracht. Weer eens iets anders dan een klooster, abdij of geloofsgemeenschap. De zorg wordt in dit bejaardenhuis verleend door verpleegkundigen en groepsassistentes onder leiding van een zusterorde. Ik werd er hartelijk ontvangen en kreeg een eenvoudig kamertje toegewezen, zodat ik morgen weer uitgerust mijn weg kan vervolgen..