Dag 25: van Ervy-le-Châtel naar Roffey (20,6 km)

• https://www.relive.cc/view/1591067630

Licht bewolkt, max. temp 23º

Vandaag 20,6 / Totaal 621,4 kilometer

Alvorens te beginnen met mijn belevenissen van vandaag, wil ik eerst even iedereen hartelijk bedanken voor de leuke reacties en berichtjes in welke vorm dan ook, die ik tot nu toe heb mogen ontvangen. Ze geven me een goed gevoel en helpen me mede door de soms wat moeilijke en eenzame momenten. Ik kan ze niet allemaal persoonlijk beantwoorden, het zijn er ook zo veel, maar bij deze nogmaals dank. Het doet me deugd te beseffen dat mijn blog zo veel gelezen wordt.

Verder wil ik even ingaan op enkele vragen en reacties;

Door mijn interesse in de natuur probeer ik, geholpen door een gevolgde cursus waarin onder andere wild- en natuurbeheer en bos- en akkerbouw aan de orde kwamen, daar zoveel mogelijk van te genieten. Een app op mijn telefoon helpt me er bij om vogels te kunnen herkennen. Ik hou veel van vogels en ben al jaren lid van de vogelbescherming. 

Het reserveren van plaatsen was deze week een dingetje op zich, zoals ik al eerder meldde. Vooral tussen Troyes en Vézelay zijn er maar beperkte mogelijkheden om de nacht door te brengen als je geen tentje bij hebt. Vooraf had ik een heel ander scenario in gedachten, ik had al zo mooi de plaatsen met telefoonnummer in een bestandje staan en hoefde alleen maar te reserveren. Maar ik ging er te gemakkelijk van uit dat het wel meteen zou lukken en zoals zo vaak moest mijn lijstje op het laatste moment worden bijgesteld. De rustdag in Troyes heb ik gebruikt om de komende week tot aan Vézelay, waar ik zaterdag wil zijn, de etappes opnieuw uit te stippelen en vast te leggen. Komend weekend komt mijn gezin namelijk naar Vézelay en het zou erg leuk zijn als ik er dan ook ben. Het gevolg voor mij is nu een onregelmatige etappereeks, maar als alles goed verloopt ben ik zaterdag in Vézelay. Mijn lichaam voelt zelfs na die monsteretappe nog goed en vandaag en morgen overbrug ik zo’n 35 kilometer dus “Festina Lente” maar weer.

Hoe ziet er mijn dag globaal uit: Elke morgen als ik opsta gooi ik snel een beetje water tegen mijn gezicht, trek met uitzondering van mijn schoenen en sokken, mijn wandelkleding aan en doe daarna al mijn spullen op een vaste plaats in mijn rugzak, waarbij ik ook even de voorraad eten check. Vervolgens ontbijt ik, lees het routeboekje door, poets mijn tanden en schrijf in mijn notitieboekje waar ik onderweg eventueel brood, boodschappen en koffie kan kopen. Dan smeer ik mijn voeten in met het wondermiddeltjes van “Voet en Goed” uit Hapert, gaan mijn sokken en wandelschoenen aan, slippers nog in de rugzak en doe mijn rekoefeningen waarna ik vertrek. Meestal wandel ik tot ongeveer vier of vijf uur in de middag en vul de drie rustmomenten dan zodanig in dat dit ook gaat lukken. Dus korte etappes, langere rustmomenten. Tijdens deze rustmomenten lucht ik mijn schoenen en wissel mijn sokken, reserveer alvast de overnachting voor de volgende dag en eet ik wat (fruit, müsli-reep, lunch). De onderweg gemaakte notities werk ik al een beetje uit en lees de binnengekomen reacties op mijn blog. Wanneer ik op mijn eindbestemming mijn slaapplaats heb toegewezen gekregen, ga ik eerst zeker een kwartiertje met de benen omhoog en doe vervolgens mijn rekoefeningen. Daarna douchen, de wandelkleding wassen en schoenen poetsen, zodat ze weer klaar zijn voor volgende dag. Dan is het indien mogelijk nog wat boodschappen doen voor ‘s’avonds en de volgende dag en rusten, veel rusten. Rond half acht (soms later) nuttig ik het avondeten klets daarbij nog wat met medepelgrims, gastheer en/of -vrouw. Daarna vroeg naar bed, meestal om een uur of negen, waar ik mijn route en planning voor de volgende dag doorneem en kijk waar mogelijkheden zijn voor rust en inkopen, waarna ik mijn blog maak en in slaap val. 

En tot slot; Wat eet ik nou zoal: Het ontbijt is op z’n Frans, dus stokbrood met boter, marmelade, honing en een kaasje. Soms ook nog yoghurt, fruit en müsli. Daarbij drink ik koffie en water, veel water, meer dan een liter voordat ik vertrek. 

Onderweg drink ik mijn camelbak leeg, ruim twee liter en indien mogelijk koffie. Ik eet altijd 3 stuks fruit, 2 muesli-repen en een lunch (stokbrood/ham-kaas/yoghurt) die ik gekocht heb of s’ochtends bij het ontbijt gemaakt heb, maar soms kan of mag dit niet.

Meestal eet ik s’avonds op de eindbestemming, maar dat is niet altijd mogelijk, dan kijk ik of er buiten de deur gegeten kan worden of ik maak zelf iets. Buiten de deur eten doe ik niet zo veel, omdat ik binnen m’n budget probeer te blijven van €30,- per dag. In de streek waar ik nu loop is dit best wel moeilijk te realiseren. Om zelf te koken moet ik dan nog wel boodschappen doen en ook dat kan niet in elk plaatsje waar ik verblijf. Dus al met al goed plannen vooraf. 

Ook in refuges moet je vaak zelf in je eten voorzien, al zijn daar wel kookfaciliteiten. Ik heb voor noodgevallen outdoor-voedsel bij me, wat ik makkelijk met kokend water tot een voedzame lekkere maaltijd kan bereiden, binnen 5 minuten klaar. Deze zijn ook in Frankrijk te koop, ik zorg dat ik altijd twee dagvoorraden achter de hand heb, want er zijn stukken op de route waarbij je dagen achtereen geen winkel tegen komt. Zo deed ik dit gisteren ook, want na die lange tocht had ik niet zo veel zin meer om uitgebreid te koken, al was er nu wel een supermarkt in de buurt.

In de kloosters en abdijen heb ik tot nu toe vaak een broodmaaltijd gekregen, soms met een soep vooraf. Bij gastgezinnen is het vaak pasta en weinig groente, dus als ik zelf kook is het altijd verse roerbakgroente met een goed stuk vlees, zodat het allemaal niet te eenzijdig wordt. Ik merk dat ik momenteel minder vlees en veel minder groente eet. Ik zorg dan ook dat ik een goed stuk “jambon” of worst bij mijn lunch heb en melk, kwark of yoghurt. Verder eet ik 3x daags een stuk fruit, wat het gebrek aan groente een beetje compenseert en bij aankomst een handje noten of studentenhaver aangevuld met de dagelijkse magnesium- en vitaminepillen. Iedereen doet het op zijn eigen wijze en dit is mijn manier, ik voel me er goed bij en heb nog nergens last van.

Nou dan maar weer mijn blog van vandaag:

Nadat ik prinsheerlijk had geslapen in de B&B “Aquarelle” bij Isabelle, een Française en haar Engelse man waarvan de naam me is ontschoten, heb ik, na het ontbijt, eerst eens het dorpje bezichtigd. Ik had vandaag maar een korte etappe en besloot pas om laat op pad te gaan, tijd genoeg om eerst wat cultuur te snuiven. Ervy-le-Châtel is een vestingstadje in het dal van de rivier “Armance”. Door de strategische ligging op een heuveltop kun je goed de omgeving overzien, wat  mooie vergezichten gaf. Zo slenterde ik nog even wat rond in dit kleine stadje dat behalve een stadspoort uit de 15e en kerk uit de 16e eeuw niet veel te bieden had. De kerk was overigens gesloten en er waren vol op restauratiewerkzaamheden gaande. Restte me niets anders dan bij de lokale “tabac-press-café” mijn dagelijkse petit café te nuttigen en wat Frans te kletsen met de lokale bevolking die er in en uit liep in de ijdele hoop deze taal nog eens onder de knie te krijgen. Ik merk al wel dat als je geduldig en beleeft je best blijft doen, de mensen dit wel waarderen en je helpen om de juister woorden te vinden. Na een beetje Franse les van Luciën, de barkeeper, heb ik bij de “Mairie” mijn stempel opgehaald, waarna het tijd was om te vertrekken. Het was inmiddels weer heerlijk weer, de bewolking van s’morgens vroeg was nagenoeg weggetrokken en het zonnetje deed weer goed haar werk. Toen ik snel ook nog wat geld wilde pinnen bleek dat de plaatselijke geldautomaat defect was. Mijn poging om dan maar in de supermarkt extra bij te pinnen lukte ook niet, ze wilden er niet aan meewerken en zeiden dat ze geen bankinstelling waren. Ik begon hem al een beetje te knijpen, want ik had echt geld nodig en kwam vandaag nergens meer een bank tegen. Tot op heden had ik overal (met uitzondering van de jeugdherbergen) cash moeten betalen en ik verwachtte dat vanavond weer te moeten doen. Onderweg zou ik nog één supermarkt tegen komen dus er was nog een kans. 

Iets voor twaalven nam ik afscheid van mijn gastvrouw en -heer en liep al snel weer door de bossen en velden. Via de gehuchten Le-Mesnil en Mézières kwam ik in een groot domaniaal bos waarbij ik, na vijf kwartier wandelen bij jachthut “La-Vieille-Forêt” mijn rust pakte. Ik voelde alleen wat stijfheid in mijn rechterenkel, verder had ik nergens last van na die monsteretappe van gisteren. Mijn voeten zijn verrassend genoeg nog helemaal gaaf, het wondermiddeltjes van “Voet en Goed” uit Hapert levert goed werk.

Onderweg passeerde ik de Amaçon en het kanaal van Bourgondië, waardoor ik in weer een ander departement kwam, de Yonne. Het kanaal verbind de vallei van de Yonne met die van de Saône en wordt nu enkel gebruikt door de pleziervaart. De “gougères”, een overheerlijk kaassoesje wat als voorgerecht wordt gegeten, komt uit het departement van de Yonne en het was een pasteibakker uit Flogney-la-Chapelle die ze in de 18e eeuw voor het eerst maakte. Met een goed glas witte wijn worden ze hier koud gegeten.

Even later in Flogny-la-Chapelle kwam mijn kans om geld te pinnen en kwam ik bij een supermarkt. Maar wat las ik “Mercredi Fermé” en de ernaast gelegen Pharmacie kon of wilde me ook al niet helpen. De apotheker zei dat bij hem iedereen betaalt met een betaalkaart en bij een Boulangerie verderop was geen pin-mogelijkheid. Net nu ik steeds meer vertrouwen in de behulpzaamheid van de Fransen begon te krijgen werd ik aardig op de proef gesteld. 

Wat nu, ik had niet genoeg geld om de komende overnachting te betalen en kwam de komende kilometers echt niets meer tegen, geen winkel, barretje of restaurant. In de ijdele hoop op een mirakel toog ik schoorvoetend naar mijn gastvrouw mevrouw “Beaumont” in het dorpje Roffey. Het werd nog een hele uitdaging want de lucht trok helemaal dicht en de donkere wolken hingen onheilspellend  boven me. In de verte zag ik de blikseminslagen en telde tot ik de donderslagen hoorde om uit te rekenen hoe ver het van me af was. Ongeveer drie honderd meter per tel, dat wist ik nog wel, het was nog droog, maar voor hoe lang? Het zal toch niet dat nu ik ook nog ......’ en met stevige stappen zette ik de laatste vier kilometers in. 

Net voor de bui kwam ik bij mijn adresje aan en in mijn beste Frans legde ik onder het daverende gekletter uit hoe de situatie was en of ik met een betaalkaart kon betalen. Nou dat laatste ging niet maar het drama wat ik in gedachte had bleek helemaal geen probleem te zijn. Eerst kreeg ik een lekker koel pilsje aangeboden en na een uurtje zou meneer Beaumont thuis komen en met mij wel eventjes naar een bank in Tonnerre rijden, zo’n vijftien kilometer verderop. Het vertrouwen in de Franse behulpzaamheid won weer enorm in aanzien en toen mevrouw Beaumont vroeg of ze een wasje voor mij kon doen was ik helemaal de koning te rijk. Had ik me daarvoor nou de hele middag over lopen opwinden, een voor mij gigantisch probleem werd met zo’n simpele oplossing probleemloos getackeld. Nadat ik me had opgefrist lag ik rustig te wachten en er viel een enorme last van mijn schouders.

Met meneer Beaumont ben ik later even naar de bank geweest en toen we daarvan terug kwamen stond een overheerlijke warme maaltijd buiten op het terrasje (het was inmiddels weer zonnig) te wachten. Onder het genot van een lekker wijntje en Frans kaasje hebben we gedrieën daarna nog wat afgekletst, waarna het tijd werd om me ten ruste te leggen. 

Vertrouwen hebben en vertrouwen houden, dat was mijn les vandaag. “Alles komt goed” wie zei dat altijd ook alweer ............. Aan deze standaardspreuk van ons mam had ik vanavond vaak gedacht. En voor de toekomst toch maar zorgen dat ik naast eten voor twee dagen, ook altijd geld voor minimaal twee dagen bij me heb. Van nature ben ik een Bourgondiër, nu ik in de streek Bourgondië verblijf, overdenk ik de dag van vandaag nog even. Na de gemoedelijke relaxte gesprekken van vanochtend, het vertrouwen in behulpzaamheid van vanmiddag en het culinaire genieten van vanavond weet ik het zeker: “Vive la France”.