Dag 30: van Le-Chemin naar Saint-Révérien (27,9 km)

• https://www.relive.cc/view/1603763559

Zwaar bewolkt, max. temp 26º

Vandaag 27,9 / Totaal 742,6 kilometer

Na een goede nachtrust zat ik vanmorgen om acht uur, samen met vijf anderen aan de ontbijttafel van de schitterende pelgrimsherberg “l’Esprit-du-Chemin”. Allen pelgrim en ieder die op zijn eigen manier onderweg was. Karel en zijn vrouw Anke, die vandaag een korte tocht maken en waarvan ik afscheid zal moeten nemen. Bernard, een Fransman uit de Elzas die met Luna, zijn Border-Colly, onderweg is om het pelgrimeren te oefenen. Hij zal in september met mindervaliden de tocht naar Santiago gaan maken en wil nu even ervaren hoe het is om onderweg te zijn. En dan nog Alain, een gepensioneerde Parijzenaar die gisteren net als ik in Vézelay bij het “Centre Sainte-Madeleine” had verbleven.  Misschien kom ik de twee Fransmannen nog vaker tegen de komende dagen, we gaan het zien.

Het Nederlandse gastechtpaar, Arno en Huberta, die deze herberg runnen, hadden weer voor een geweldige maaltijd gezorgd, dat was een goede start van de dag. Gisteravond hadden we nog een rondleiding door deze herberg gekregen, waarbij Huberta in de oude wijnkelder vol passie over de geschiedenis ervan vertelde. Nu zaten we aan tafel in ons beste Frans te babbelen en zoals zo vaak tijdens een pelgrimstocht neem je op een gegeven moment afscheid van elkaar, met de gedachte dat je elkaar misschien nog eens ergens tegen gaat komen, maar misschien ook niet. Dat is het leven van de pelgrim, nieuwe mensen ontmoeten, dingetjes delen met elkaar en daarna weer afscheid nemen. Ik merk dat je aan elkaar best wel veel persoonlijke zaken verteld, maar dat is niet erg. Je krijgt een klankbord en soms word je een spiegel voorgehouden, dat is prima zo. Met de antwoorden die je krijgt kun je vaak weer verder, zo was het ook nu. 

Nadat ik goed gemutst afscheid van iedereen nam, kreeg ik van Arno en Huberta nog een toepasselijk gedicht van de Spaanse dichter Antonio Machado mee: “Wandelaar, jouw voetstappen zijn de weg, niets meer. Wandelaar, er is geen weg, de weg maak je al lopende. Al lopende maak je de weg en als je omkijkt, zie je het spoor dat je nooit meer zult bewandelen. wandelaar er is geen weg, alleen de rimpelingen van de zee.”

Met deze boodschap ging ik als eerste van het pelgrimsgezelschap de deur uit en volgde nog even de aanwijzingen van Arno op, zodat ik weer snel op de route kwam. Buiten was het zwaarbewolkt en het weer beloofde, net als gisteren, niet veel goeds voor vandaag. Ik hoopte er maar weer het beste van en zette mijn MP3 op om in de juiste flow te geraken. Direct had ik een gladde afdaling voor de kiezen en zocht voorzichtig mijn weg, waarbij het natte gras tot aan mijn middel reikte. Zo liep ik via de plaatsjes Anthien en Sancy-le-Bas door het prachtige heuvellandschap. Onderweg zag ik erg kleine gehuchtjes met hooguit vijf boerderijen, die gegroepeerd bij elkaar stonden. Veel weidevelden die, omringd door houtwallen en heggen met her en der gegroepeerde lindes, beuken, eiken en elzen lieten zien hoeveel verschillende kleuren groen er wel niet zijn. Dit bocagelandschap wordt omsloten door veel bos, bomen zover als je kijken kunt, nergens zie je een open horizon. De Franse Charolais-vaarzen, die her en der in de weilanden stonden te grazen keken me verwonderd aan. De hele omgeving oogde een beetje kneuterig maar wel gezellig, je moet er alleen wel van houden. Ik kwam verder niemand tegen en het leek wel alsof ik die eenling was die vandaag wel onderweg was. Maar het grote voordeel, ik kon er weer van genieten, ik hoorde het typisch schreeuwende geluid van de gierzwaluwen en zag ze afwisselend met snelle diepe vleugelslagen en lange glijvluchten op grote hoogte rondzweven. Ik zag haviken, sperwers, torenvalken en buizerds, allen met hun jongen en wist dat er hier met zoveel predatoren voldoende kleine dieren aanwezig waren om hun kroost te kunnen voeden. 

Na een poosje zette ik mijn muziek uit om de geluiden van de de natuur goed tot me door te kunnen laten dringen en lette daarbij even niet op de bewegwijzering. Nog voor ik het goed en wel in de gaten had miste ik een afslag, maar later zag ik dat de weg die ik nu volgde parallel aan de route liep en verderop via een bospad hier weer op uit zou komen. Ik besloot dan ook om deze keer niet om te draaien, maar mijn ingeslagen weg te volgen en rechtdoor te lopen via “Moulin de Claie”, wat een goede keuze bleek te zijn. Zo miste ik wel de oude Romeinse weg naar Buissons en kwam ik in een bijna ondoordringbaar bos terecht, alwaar de flink omgewoelde grond verraadde dat de everzwijnen ook hier erg actief zijn. 

Na een uurtje lopen, voelde ik de eerste regendruppels en voor de zekerheid trok ik de regenhoes maar weer over mijn rugzak. De regen zette gelukkig niet echt door, al bleef het wel bewolkt en het was nog maar afwachten welke kant het op zou gaan. 

Zo liep ik Corbigny binnen alwaar op het wegdek vele goudkleurige Jakobsschelpen waren aangebracht, die de route door dit stadje aanduiden. Bij een lokaal cafeetje nam ik hier mijn eerste rust. Toen ik op het terrasje mijn rugzak afdeed kreeg ik het Spaans benauwd. De schelp, waar is mijn schelp? De Jakobsschelp die al vanaf thuis achter op mijn rugzak zat was verdwenen. Vanmorgen zat hij nog vast aan mijn rugzak, dat wist ik zeker, dus ik moet hem onderweg ergens zijn verloren, maar ik zou niet weten waar dat geweest zou kunnen zijn. Een beetje teleurgesteld bestelde ik bij het cafeetje een ‘petit café’ en nam me voor om bij de eerste gelegenheid die zich voordeed een nieuwe Jakobsschelp aan te schaffen. Tijdens mijn bakkie troost liet ik in gedachte alles van de afgelopen drie dagen nog eens de revue passeren. Wat plotselinge veranderingen met mijn gevoelens kunnen doen, daar sta ik telkens van te kijken. Wat zou het toch fijn zijn als ik wat nuchterder was in die dingen, maar ja, zo ben ik nou eenmaal. Zo mijmerend zag ik Alain, de Parijzenaar, aan de overkant van de straat bij het “Office de Tourisme” naar buiten komen. Toen hij mij zag en naar me toe kwam vertelde ik hem van mijn schelp en ........ hij had deze onderweg gevonden, al in de eerste kilometer en dacht al dat die van mij zou zijn en had hem voor me meegenomen. Hij graaide in zijn rugzak en toverde de “coquille” tevoorschijn en overhandigde hem aan mij. Van blijdschap trakteerde ik Alain op een bakkie leut en na even nog wat gepraat te hebben ben ik opgestaan en weer alleen verder gegaan, met de schelp weer goed vast achter aan mijn rugzak gebonden.

Ondertussen was het zonnetje gaan schijnen en vrolijk passeerde ik de plaatsjes Chitry-les-Mines en Chaumot. In Chaumot, waar ik de rivier Yonne en het “canal du Nivernais” overstak, was het bij de plaatselijke jachthaven en camping een drukte van jewelste. Er bleek afgelopen weekend een pleziervaart-happening geweest te zijn en de laatste binnenvaartschippers waren bezig hun zaakjes op te ruimen. Via Pazy, liep ik over een weggetje dat vlak langs de plek gaat waar vroeger een quarantainelokaal voor pelgrims was, die uit gebieden kwamen waar de pest heerste. even verder kwam ik, via de “Rue St Jaques de Compostelle”, in Guipy waar ik mijn tweede rust van vandaag had gepland. Op het terras kwam ik in gesprek met een Duits echtpaar wat een wandelvakantie aan het ondernemen was. Ze liepen geen Camino, maar wandelen graag en waren door de Morvan aan het trekken. 

Na een rust van een dik uur, heb ik het laatste deel van deze etappe ingezet en via een stijgende onverharde weg tussen beukenhagen liep ik vol in de zon naar “des-Bouchons”. Het was nog een kleine vijf kilometer lopen toen ik in de verte achter me gedonder hoorde en toen ik omkeek, zag ik de inktzwarte lucht langzaam naderbij komen. Met nog een goeie kilometer op de teller verdween de zon en ging het plotseling erg hard waaien. Ik versnelde nogmaals mijn pas en bij het binnenlopen van Saint-Révérien voelde ik de eerste regendruppels. Net nadat ik om half vijf bij de gemeenteherberg, een voormalig postkantoor, naar binnen liep stortte een ware “rainshower” over het plaatsje uit, gevolgd door hevig onweer. Het had voor mij geen vijf minuten langer moeten duren, dan was ik tot op het bot kletsnat geworden. Nu was ik gelukkig droog gebleven en nam na een warme douche met een goed gevoel een lekker kopje koffie. Later kwamen ook nog Alain en Bernard, met Luna, de herberg binnen en, omdat er niemand meer bij kwam, hebben we s’avonds gedrieën de avondmaaltijd genuttigd. Het werd nog erg gezellig, waarbij meerdere flessen wijn werden ontkurkt. In de wetenschap dat er morgen voor mij weer een serieuze etappe op het programma staat heb ik me toch in kunnen houden en ben op tijd naar mijn mandje gegaan, de twee Fransen groetend achterlatend. Zij zullen morgen een kortere etappe nemen, dus misschien was het vandaag ons laatste avondmaal, gezamenlijk. Maar zoals ik al eerder zij, als pelgrim weet je het nooit zeker, dat zal de toekomst uitwijzen.