Dag 35: van Ainay-le-Château naar Bouzais (23,1 km)

• https://www.relive.cc/view/1614656855

Zonnig later in de middag bewolkt, max. temp 25º

Vandaag 23,1 / Totaal 882,9 kilometer

Samen met Bernard zat ik al voor acht uur aan het ontbijt. Omdat het zondag was had hij er speciaal vier stukken cake, gevuld met gesuikerde bessen-siroop, in het broodmandje bij gelegd. Deze specialiteit van de regio smaakte echt lekker en gecombineerd met een yoghurtje ging het er bij mij wel in. Verder zag het ontbijt er uit zoals dat op veel Franse tafels wordt geserveerd. Stokbrood, aardbeien- en abrikozenmarmelade en boter. Een kaasje zat er vandaag niet bij, die had ik gisteren tijdens het viergangen diner genoeg geproefd.

Bernard sprak goed Engels, waardoor we toch ontspannen met elkaar konden praten. We spraken veelal over het pelgrimeren, hoe relaxed en rustgevend het is en dat je op deze manier van ‘reizen’ veel contact kunt leggen met de lokale bevolking. Als regionale voorzitter van "Amis et Pèlerins de St Jaques”, zeg maar het Franse Compostela-genootschap, weet Bernard veel over de route en de plaatsen waar je het beste kunt overnachten. Ik kreeg van hem een lijstje mee, waar ik de komende dagen mogelijk gebruik van zal gaan maken. Voor vanavond had ik al een plaatsje geregeld in Bouzais en laat dat nou net bij de regionale vicevoorzitter van "Amis et Pèlerins de St Jaques” zijn. Het pelgrimswereldje is klein, maar het is wel erg fijn als je van alle kanten wordt geholpen om je tocht zo goed mogelijk te kunnen volbrengen. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond, ondanks dat ik veelal toch alleen op pad ben.  

Voordat ik mijn spullen bijeen schaarde had ik in het “Livre d’Or” nog even mijn dankbaarheid aan het papier toevertrouwd, waarna ik afscheid nam van Bernard, die buiten al op mij stond te wachten met een fotocamera in zijn hand. Hij vertelde dat van elke vertrekkende pelgrim een foto wordt gemaakt voor zijn archief en ook een beetje voor de veiligheid, zodat bij eventuele calamiteiten men altijd weet naar wie men moet zoeken. 

Met een veilig gevoel ging ik iets over half negen op pad en via het oude, twaalfde eeuwse, stadsgedeelte met de “Église Saint-Étienne” liep ik, via de brug over de Sologne,  Ainay-le-Château weer uit, terwijl ik onderweg nog enkele mooie foto’s van dit stadje maakte. Lekker ontspannen en wetende dat er vandaag weer een lang stuk over het jaagpad van het kanaal zal worden, deed ik het maar eens rustig aan, ik ging wel mijn tempo lopen, maar nam wat langere rustpauzes.

Na een klein stukje over de doorgaande weg sloeg ik al snel een karspoor in, waarna het traject voor een keertje weer heuvelachtig werd. Onder een strak blauwe lucht en met een lekker windje in de rug liep ik door het glooiende landschap tussen de akkers het departement Allier weer uit en Cher in. De veldleeuweriken, boeren- en huiszwaluwen waren weer te horen en te zien en vanmorgen kwam er zelfs een roodborsttapuit voorbij. Zittend op een weidepaaltje trok hij mijn aandacht. Schuin van achteren gezien dacht ik eerst nog dat het een koolmeesje was, gezien zijn zwarte kop en witte halsvlek, maar toen ik dichter bij kwam zag ik toch duidelijk de helder oranjerode borst. Wat zoekwerk leerde me dat ik de roodborsttapuit had gedetermineerd.

Na anderhalf uur wandelen kwam ik bij het plaatsje Charenton-du-Cher, een mooi moment om een ruime koffiestop te nemen. Het was net tien uur geweest en het zonnetje aan de hemel voelde ik al flink in mijn nek prikken. Nadat ik bij een Boulangerie mijn lunch voor vandaag gekocht had, nam ik plaats op het schaduwrijke terrasje bij de naast de bakker gelegen “Bar-Tabac-Presse”. Daar had de lieftallige uitbaatster juist het bordje “ouvert” aan de deur gehangen, zodat ik onder het genot van een verse petit café het zondagochtend-leven van Charenton-du-Cher kon gadeslaan. Zo zag ik dat het bij het kleine bakkertje wel een duiventil leek, het was er een komen en gaan en de ene ‘pain’ na de andere ging onder de armen mee naar buiten. En ook bij het cafeetje waar ik op het terras zat kwam steeds meer volk binnen voor een koffie waarbij de mensen elkaar vriendelijk groeten en het nieuws van de afgelopen week nog eens werd doorgenomen. Het sociale leven in dit deel van Frankrijk is toch echt iets anders dan wat wij gewend zijn, des te zuidelijker ik kom, des te hartelijker men op elkaar reageert. Het cafébezoek is veel levendiger dan bij ons in Nederland en dat kan niet alleen maar aan de prijs van een kopje koffie liggen. Die prijs varieert hier overigens tussen de € 1,- en € 1,30, iets wat in Nederland ondenkbaar is. In Frankrijk wordt cafébezoek niet altijd geassocieerd met het drinken van bier, maar met het onderhouden van de sociale contacten. Dat is bij ons in Nederland natuurlijk ook zo, maar hier is het nog betaalbaar en dan zie je meteen dat het er veel drukker, lees gezelliger, is.

Rond elf uur was het voor mij weer tijd om verder te gaan en kort nadat ik het dorpje uitliep kruiste ik het “Canal du Berry”, dat ik over een afstand van een kleine twaalf kilometer volgde. Nu geen obstakels maar gewoon lekker doorstappen over het schaduwrijke jaagpad op de linkeroever. Regelmatig kwam ik een van die typische sluiswachterhuisjes tegen, maar ik durfde er niet meer op een terras te gaan zitten. Het is wel mooi wonen, in zo’n klein sluiswachterhuisje aan een rustig kanaal met de stilte van de natuur. Het was vandaag al de derde dag achter elkaar dat ik een lang stuk langs dit kanaal liep, wat in de eerste helft van de 19e eeuw werd gebouwd. In 1955 werd het buiten gebruik gesteld en doordat het eigendom werd overgedragen aan de verschillende gemeenten langs het traject, leidde dit er toe dat een aantal stukken werden drooggelegd voor een nieuwe bestemming en andere stukken weer overwoekerd raakten. Hierdoor is van het 261 kilometer lange kanaal nog maar een beperkt deel bevaarbaar. Ik heb nog geen vaartuigen gezien op het ongeveer tien meter brede kanaal en vond de sluizen wel erg smal. Uit kostenbesparing werd de breedte van de sluizen vastgesteld op 2,70 m, dus brede boten kunnen er ook echt niet varen. Door de bewegwijzering werd ik een klein stukje van de oever van het kanaal afgestuurd, waardoor ik de mooie watermolen “Moulin de Gâteau” passeerde.

Zo kwam ik in de wat grotere stad “Saint-Amand-Montrond aan, die gescheiden door de rivier  “Cher” samen met de plaats Orval het centrum van de regio vormt. Ondanks dat het een grotere stad is, met winkelcentra en veel horeca, was het er vrij rustig, dit in tegenstelling tot het veel kleinere plaatsje Charenton-du-Cher vanmorgen. Bijna alles was gesloten, maar gelukkig vond ik bij één van de nog wel geopende cafeetjes een plaatsje om mijn lunch te gebruiken. 

Tegen half vier vertrok ik er voor de laatste paar kilometer naar Bouzais, alwaar de pelgrimsherberg vandaag mijn eindpunt werd. Inmiddels was de zon weg en de wind sterk aangetrokken en in de verte zag ik de donkergrijze lucht steeds dichterbij komen. Zou het weer een race tegen de klok worden om droog binnen te komen, net als eerder deze week een paar keer het geval is geweest. Ik had weer geluk, de donkere lucht dreef over en er viel in het geheel geen regen. Om kwart over vier verwelkomde de vicevoorzitter, Michel, mij in die pelgrimsherberg en nadat ik hem de groeten had overgebracht van Bernard, schonk hij voor mij een lekker glas bier in. Samen met Gerrain, een buurman van de herberg, toosten we op mijn Camino, waarna ik weer mijn dagelijkse ritueel ging doen; schoenen poetsen, douchen, kleding wassen en even met de benen omhoog. Ondertussen kwam er een Duitse pelgrim de herberg binnen, waardoor ik deze avond niet alleen zou zijn. 

Na mijn rust, rond zeven uur, had Michel een aperitiefje in petto, een rosé aangelengd met pompelmoessiroop, een aanrader kan ik nu wel zeggen. Ook het driegangen diner was verrassend lekker en het door Michel zelf gemaakte brouwsel van 55% spande wel de kroon. Het werd nog een verrassend gezellige avond, waarbij Michel de ene na de andere goocheltruck uit zijn mouw schudde.  Met warme oortjes lag ik om half tien, moe maar voldaan in dromenland.