Dag 43: van Marsac naar Les Billanges (23,4 km)

• https://www.relive.cc/view/1633676617

Licht bewolkt, max. temp 21º

Vandaag 23,4 / Totaal 1081,2 kilometer

Wat kan een rustdag fijn zijn. Gisteren heb ik echt genoten van een dagje helemaal niks doen op het superverblijf van Ruud zijn camping “La Balade”. Een waar rustoord voor de vermoeide pelgrim, die door Ruud van alle kanten in de watten wordt gelegd met zijn super lekkere uitgebreide maaltijden en gezellige kampvuur in de avond. De rustdag was ook weer helemaal goed gepland, gezien de weersomstandigheden van gisteren. De regenbui van twee en een half uur die ik, gezeten onder de knusse overkapping, voorbij zag trekken heeft mij niet gedeerd. Ik ben lekker droog gebleven, al hoewel ik liever in de zon had gelegen deze rustdag.

Na een fijne nachtrust werd ik al om half zeven wakker en heb er direct maar voor gekozen me helemaal klaar te maken voor de wandeltocht van vandaag. Na het goed verzorgde ontbijt heb ik afscheid genomen van Ruud en zijn campinggasten en ging om half negen op pad naar mijn volgende bestemming. Verena vertrok tegelijkertijd en onderweg namen we afscheid en wensten elkaar een Bon Camino, ieder ging verder naar zijn eigen bestemming. De rugzak voelde nog als gegoten en ik had al snel weer het wandelritme te pakken. Behalve gisteren had het afgelopen nacht ook geregend en vanochtend was het nog bewolkt. Maar hier en daar was de lucht al weer een beetje blauw en bij een temperatuur van 14 graden en een klein beetje tegenwind was het heerlijk wandelweer.

Het traject ging gedurende het eerste anderhalf uur flink omhoog en de kuiten wisten direct dat er weer werk aan de winkel was. Onderweg zag ik veel sijsjes en spelende putters in de struiken zitten, die met hun lange puntige snavel de zaadjes uit de planten aan het peuteren waren. Toen ik door het gehucht Les-Giraudets liep werd ik aangesproken door een oudere man die in zijn moestuin aan het werken was. Hij had de schelp gezien, die op mijn rugzak hangt en wenste me een “Bon Courage” en gaf me een bakje net geplukte aardbeien mee voor onderweg. Door  een donker bos met een sterk stijgende oude Romeinse stenen weg liep ik, via het gehucht Champégaud, naar Saint-Goussaud, waar ik mijn eerste pauze nam. In het kleine caféetje nabij de kerk nam ik er mijn dagelijkse ‘petit café’. Het was nog maar kwart voor tien maar er stonden al mensen aan de bar een glaasje pastis weg te nippen, daar had ik nog geen behoefte aan. 

Na deze pauze liep de route wederom door donkere bossen, die door de regen van de laatste dagen erg vochtig waren. In deze koelte was het heerlijk wandelen al bleef het uitkijken voor de glibberige paden. Het felgekleurde groene mos groeide overal op de stenen en boomstammen en de vele varens, die de bodem bedekten verraden dat het er vaak vochtig is. 

Onderweg dacht ik nog veel aan de schitterende kleine camping van Ruud. Je moet er echt geweest zijn om er een goed beeld van te krijgen. De boerenschuur stond er helemaal vol met leuke voorwerpen die zo op de “Vide Grenier” of “Brocante” markt niet zouden misstaan. Mooie oude racefietsen uit de jaren zeventig, oude lampen en reclameborden en zelfs twee 2CV-tjes waar ik in gedachten Louis de Funès zo in weg zie rijden. Camping “La Balade” licht aan een weg die parallel aan de route naar Santiago de Compostela loopt. Wat zou het toch mooi zijn als de route zelf wel langs deze voor pelgrims geweldige camping loopt. Je hebt er rust, gezelligheid en kunt er even helemaal tot jezelf komen, ik voelde me er vanaf de eerste minuut thuis. Anderhalve week geleden heb ik bij Bernard, de voorzitter van de "Amis et Pèlerins de St Jaques” en een dag later bij Michel, de vicevoorzitter ervan, geslapen en heb hun gegevens nog. Zal ze toch eens een mailtje sturen met de vraag of het traject van de route niet een beetje verlegd kan worden, zodat de vele pelgrims er plezier aan hebben. Eigenlijk zou iedere pelgrim hier een nachtje extra moeten blijven, het is gewoon een pareltje op weg naar Santiago de Compostela. 

Al denkende aan Ruud en zijn camping, arriveerde ik in Châtelus-le-Marcheix, waar ik de middagpauze nam. Ik was er nog net op tijd om bij de Mairie een stempel voor mijn pelgrimspaspoort te scoren, want zoals bijna overal in Frankrijk, zijn ook daar de sluitingstijden van twaalf tot twee. Met een lekker croissantje en kopje koffie kon ik er weer tegenaan, waarna ik het laatste deel van deze wandeldag aanving. Het waren nog een kleine tien kilometer, waarvan er acht over een geasfalteerde D-weg verliepen. Maar in dit dunbevolkte gebied is erg weinig verkeer op de weg, ik kwam er welgeteld drie auto’s tegen. Al slalommend ging ik heuvel op en af en stak telkens een snelstromend riviertje over. Het gekletter van het water door de vele watervalletjes echoden nog ver na. Er liepen veel slakken en insecten over het asfalt, zo zag ik veel grote torren, waaronder een mannelijke “vliegend hert”, dat met zijn grote kaken een afschrikwekkend uiterlijk vertoont. De mannetjes zijn echter ongevaarlijk en gebruiken hun grote kaken niet. De vrouwtjes hebben weliswaar kleinere kaken maar zijn krachtiger en gebruiken deze om gaten in de de boomschors te knagen. In het verleden werd aan dit beestje magische krachten toegeschreven en men dacht dat het dier stormen kon veroorzaken. Ook is het dier door verschillende schilders vereeuwigd omdat het als erg decoratief wordt gezien. Vroeger dacht men ook dat deze kever bepaalde ziektes kon genezen en de Romeinen droegen de kop ervan als amulet om hun nek tegen onheil.

Het laatste deel van de route, net voor het gehucht Vivareix moest ik me nog een weg zien te banen door metershoog gras. Aan het loopspoor te zien waren hier nog niet veel pelgrims voorbij gekomen de laatste dagen. Gelukkig had ik mijn lange broek aangedaan vandaag, de kans op een teek is hier wel erg groot.   

Vanaf het gehucht “La-Betoulle” ging mijn pad over een klein boeren landweggetje wat overging in een karspoor. Al lopende tussen de maisvelden zag ik opvallend veel gele kwikstaartjes op de weidepalen zitten. Hun lange staartjes kwikten kenmerkend op en neer. Zo liep ik rond drie uur “Les-Billanges” binnen alwaar ik een overnachting had bij de pelgrimsherberg van “Chez Francoise”. Toen ik aldaar achterom liep zag ik een stoere dame op een tractor zitten die het gras aan het maaien was. Nadat ze mij had gezien verwelkomde ze me en nadat ik mijn rugzak af- en schoenen had uitgedaan kreeg ik een rondleiding in dit knusse onderkomen. Er waren veertien slaapplaatsen verdeeld over twee verdiepingen en vandaag bleek ik de enige te zijn die er zou verblijven. Na een frisse douche en dagelijkse wasje ben ik even onderuit gaan liggen. Die Francoise is een dame die wel van aanpakken weet. Nadat ze het grasveld had gemaaid hoorde ik haar takken snoeien en later zag ik haar ook nog in de moestuin bezig zijn. En later terwijl ik het aroma van het avondeten uit de keuken rook, zag ik haar nog snel een spijker in de muur slaan om een schilderijtje op te hangen. En tussendoor liep ze met haar hoogbejaarde moeder een blokje om, waarbij ze samen even een praatje kwamen maken. Nadat ik de smaakvolle spaghetti had gegeten, ben ik nog even buiten gaan zitten, waarbij Francoise met haar harmonica een privé-concert ten gehore bracht, en ondanks dat ik alleen was, was het een gezellige sfeer. Toen ik vertelde dat ik moe was en vroeg naar bed wilde omdat ik morgen naar Saint-Leonard-de-Noblat zou gaan, vertelde ze het verhaal van deze Heilige waarnaar dit plaatsje is vernoemd.  Morgen is er voor mij weer een wandeldag, dan zal ik het verhaal van de Heilige Leonard proberen te vertellen, zoals Francois het me heeft verteld.