Dag 46: van Limoges naar Flavignac (30,2 km)

15 juni 2018 - Flavignac, Frankrijk

Bewolking, droog, max. temp 20º

Vandaag 30,2/ Totaal 1162,1 kilometer

Het was zeven uur toen ik wakker schrok, de klokken van de kathedraal lieten weer van zich horen en omdat ik er hemelsbreed een vijfentwintig meter vandaan lag en met het raam open sliep, zat ik direct klaarwakker rechtop in bed. Het echode nog lang na tussen mijn oren.

Gisteren nog, had Yannick, de vrijwilliger in de kathedraal, gezegd dat er de afgelopen weken in Les Landes (deze regio tot aan de Pyreneeën) erg veel regen was gevallen, maar dat de komende periode zou het droger worden. Het gekletter van de regen waar ik mee wakker werd was tegenstrijdig met dat wat Yannick had gezegd, het beloofde niet veel goeds. Nadat ik mijn spullen bijeen had gepakt ging ik naar beneden voor het ontbijt, wat zuster Margaritte voor me had klaargezet. Om acht uur ving in de kapel van het klooster de Lauden aan en daar wilde ik bij zijn. Tijdens deze dienst, waarbij veel werd gezongen, zag ik zo’n zestien zusters van de orde van de Franciscanessen. 

De Zusters Franciscanessen der Onbevlekte Ontvangenis van de Heilige Moeder Gods vormen een katholieke Franciscaanse kloostercongregatie, die wordt aangeduid als Zusters Franciscanessen SFIC (Franciscan Sisters of the Immaculate Conception). Volgens de traditie van de Congregatie willen de zusters speciale aandacht geven aan de minder bevoorrechten in de maatschappij. Hun regel is gebaseerd op die van de heilige Franciscus van Assisi. Ze worden daarom ook wel de Minder-zusters genoemd. Als teken hebben ze een blauwgekleurde T-vorm, het teken van Franciscus van Assisi en van de pelgrimstochten die naar Assisi voeren. In Reusel, het dorp waar ik vandaan kom, stond vroeger ook een zusterklooster van deze orde.

Naast de zestien zusters waren er ook nog enkele andere mensen in de kapel die de dienst bijwoonden. Na de Lauden heb ik nog een kopje koffie gedronken en iets in het “Livre d’Or” geschreven, waarna ik afscheid nam van zuster Margaritte. Met mijn bepakte rugzak trok ik de deur van het klooster achter me dicht en vertrok naar mijn volgende bestemming, maar waar die zou zijn wist ik op dat moment nog niet, daarvoor moest ik nog even telefoneren. Voor mijn vertrek wilde ik nog even de kathedraal binnengaan, maar die ging pas om half tien open en omdat ik vandaag toch een zevenentwintig kilometer wilde lopen en dan wel voor vijf uur op mijn eindbestemming in Flavignac moest zijn, besloot ik toch maar om te vertrekken. Onderweg moest ik nog regelen of ik daar ook echt terecht kan, maar ik verwachte daar geen problemen, herzien het feit dat ik de laatste dagen weinig andere pelgrims tegen kom.

Door de binnenstad, waar het ook veel bergop en -af ging, liep ik naar het “Hotel de Ville” voor de geliefde stempel. Toen ik daar aankwam zag ik dat er duivenliefhebbers een soort van demonstratie gaven over de duivensport.Toen ik daar voorbij liep, kwam ik met hen in gesprek en toen ze vernamen dat ik te voet vanuit Nederland was aan komen lopen, vertelde ze dat Nederland goede postduiven heeft. Ik vertelde hen dat ik uit Reusel kwam en daar het bekende duivenras “De Klak” vandaan kwam. Ze herkende dit ras meteen en spraken er lovend over. Zelf weet ik nog goed dat, niet ver van mijn ouderlijk huis, Jos “Klak” er zijn duiven hield en er vaak Japanners met grote Duitse Mercedessen voor de deur stonden die eitjes kwam halen van zijn beroemde duiven. “Jos Klak”, inmiddels al jaren overleden, was wereldberoemd in de duivensport en er gingen veel eitjes en duiven de hele wereld rond.

Toen ik weer verder trok viel mijn oog op een wegaanduiding, “Oradour-sur-Glane” stond aangegeven. In dit stadje ben ik, samen met Heidi, twee jaar geleden tijdens een van onze vakanties nog geweest, wat bij ons erg veel indruk heeft achtergelaten. Het dorpje is nog exact in de staat zoals het in de tweede Wereldoorlog is achtergelaten. Fietsen en auto’s staan er nog op straat, in de kapotte huizen staan de meubels nog op hun plek, voorzover ze nog niet vergaan zijn. Het is er muisstil, je hoort er geen vogeltje fluiten. Het dorp heeft een vreselijke geschiedenis, de hele bevolking is er uitgemoord, als vergeldingsmaatregelen tegen acties van “le resistance” (de ondergrondse). Alle mannen zijn er geëxecuteerd en alle vrouwen en kinderen in de kerk opgesloten en levend verbrand. Een enkeling heeft het overleefd en jaarlijks wordt hier nog een herdenking gehouden waarbij de Franse president en veel buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders bij aanwezig zijn. Kijk internet er maar op na, voor meer informatie; ondanks deze gruwelijke geschiedenis raad ik het iedereen aan om daar eens een keertje naar toe te gaan, een twintig kilometer boven Limoges, opdat we het nooit zullen vergeten.

De route is vandaag de gehele route over asfalt gegaan op enkele kilometers na, waar het over een fietspad van gravel en sintel ging. Via het voorstadje “Isle” liep ik de bebouwde kom uit, maar toen was ik al wel een acht kilometer onderweg. Niets is zo saai als in een stad te lopen en bij het verlaten van een stad loop je ook nog een heel stuk door industriegebied. Nee, geef mij de natuur maar waar ik kan genieten van al wat daar rond loopt en vliegt. 

Mijn eerste rust nam ik in het plaatsje “Aixe-sur-Vienne” en toen ik dit leuke plaatsje weer verliet, liep ik er langs een boerderij waar parelhoenders, kalkoenen, eenden en ganzen gekweekt werden. Ik wist weer dat ik een van mijn favoriete vakantieregio’s in Frankrijk ga naderen, “le Perigord” of zoals wij Nederlanders zeggen de Dordogne, daar zal ik tegen die tijd wel het een en ander over vertellen. De weg ging door een bosgebied en volgde de meanderende “L’Aixette”, een snelstromende rivier met veel watervalletjes. Ik passeerde er de vier watermolens “Moreau, David, le Mas Neuf en Japaud”, terwijl ik de “Aixette” alsmaar bleef volgen. Het gekletter van het water samen met het geluid van de wind en de vogels was vandaag mijn middagconcert. Verkeer kwam ik er totaal niet tegen, zo rustig was het vandaag. Het bleef de hele dag bewolkt, waardoor het ook lekker koel was, met een maximale temperatuur van 20 graden was het lekker wandelweer. Zo kwam ik bij “Le Breuil” en “Mardaloux” waarna ik bij “St-Martin-le-Vieux” een stempel scoorde. Ik merk dat ik steeds zuidelijker aan het wandelen ben. De vegetatie wordt anders en ook de Romaanse bouwstijl van de huizen verraad dat ik in zonniger oorden kom, al was daar vandaag nog niks van te zien.

Om half vijf bereikte ik mijn bestemming, Flavignac. Nadat ik me bij het gemeentehuis had ingeschreven kreeg ik er de sleutel van de pelgrimsherberg. Er was plaats voor vier pelgrims en behalve ik, waren er ook twee Françaises, Pierette met haar kleindochter Morgane. Morgane had haar oma uitgenodigd om samen een weekje te wandelen van Limoges naar Perigeux. De herberg was erg klein, er was een badkamer met douche en wastafel en een WC. De woon-, slaapkamer en keuken was in één ruimte van vier bij vier meter, waar twee stapelbedden, een ronde tafel met vier stoelen en een klein keukenblokken in stonden. Daar hebben we gedrieën een lekkere pastamaaltijd in elkaar geknutseld. Daarna lag ik op tijd in mijn mandje om morgen uitgerust naar “Saint-Pierre-de-Frugie” te wandelen, een afstand van ongeveer vijfentwintig kilometer.

6 Reacties

  1. Anjo:
    15 juni 2018
    Succes morgen.
  2. Frans:
    15 juni 2018
    👍ga zo door
  3. Pauline:
    16 juni 2018
    gelukkig viel het weer nog mee. Wij hadden het weekend vrienden uit Figeac over en die vertelden hoe dramatisch het weer tot nu is geweest. Jij had weer een mooie wandeltemperatuur van 20 graden. Warmte is onderweg, heb ik begrepen. Ik wens je voor vandaag net zo'n mooie dag.
  4. Johan Temmerman:
    16 juni 2018
    Heel goed bezig Orné! Je voorbereidingen en je oefenwandelingen zijn blijkbaar een hele goede basis geweest voor deze lange trektocht. Je bent al heel goed gevorderd. De Dordogne is een hele mooie streek van Frankrijk. Ook wij waren er vorig jaar en bezochten Oradour sur Glane. We wensen je een prachtige dag vandaag en geniet maar van je wandeling! Groetjes vanuit Herentals.
  5. Riné:
    16 juni 2018
    Hey Orry, als ik je verslagen zo lees, ga je als een speer! Goed dat je zo onbedoeld ook nog een rustdag hebt gehad om even bij te tanken. Dat had die Ruud goed in de gaten, haha!
    Ik ben zeer recent nog naar Auschwitz (en Birkenau) geweest, dus ik sla erg aan op jou verwijzing naar “Oradour-sur-Glane”. Stil word je ervan...
    Blijven stappen maatje!
  6. Robert Breen:
    17 juni 2018
    Mooie omgeving waar je nu bent Orry. Doet me denken aan vervlogen vakanties. Hoop voor jou dat die stapelbedden niet kraken.😀