Dag 47: van Flavignac naar Saint-Pierre-de-Frugie (24,9 km)
16 juni 2018 - Saint-Pierre-de-Frugie, Frankrijk
Zonnig, max. temp 23º
Vandaag 24,9/ Totaal 1187 kilometer
Kwart voor zeven was het toen ik wakker werd, buiten was het windstil en de vogeltjes begonnen voorzichtig hun gezang ten gehore te brengen. Ik sliep in de pelgrimsherberg van Flavignac, recht tegenover de oude dorpskerk, maar de klokken hielden zich vanochtend gelukkig stil. De twee Françaises, Pierette en kleindochter Morgane die ook in de herberg sliepen, waren nog een half uurtje in dromenland en toen ze wakker werden ging ik er ook maar uit. Terwijl ik mijn spullen bijeen zocht was Morgane voor ons drieën brood gaan halen bij de Boulangerie, waardoor we om kwart voor acht gezamenlijk aan het ontbijt zaten. Nadat we gezamenlijk de afwas hadden gedaan vertrokken de dames, ikzelf heb daarna mijn rugzak ingepakt en nadat ik de herberg had afgesloten de sleutel naar de “Mairie” teruggebracht. Op weg daar naar toe zag ik dat bij de Boulangerie, die ik passeerde, alles rood-wit-blauw was gekleurd. Ik kocht er binnen nog wat lekkers voor onderweg en zelfs de bakkersvrouw had zich geschminkt en een rood-wit-blauwe bakkersmuts op. Wat bleek, het WK-voetbal is begonnen en Frankrijk moet vandaag spelen! Ik had er nog helemaal niets van gemerkt, er zal heel veel van dit WK aan me voorbij gaan, maar ach, over vier jaar weer toch, nu geniet ik van mijn tocht naar Santiago de Compostela.
Het was net negen uur geweest toen ik onder een voorzichtig zonnetje de route opzocht. Het eerste stuk, tot aan “Les-Cars”, liep ik over de provinciale weg lichtjes bergaf. Ik zette er toch even flink de pas in om zo snel mogelijk van dit deel van het traject af te zijn. Het waren maar vier kilometer en binnen een kleine drie kwartiertjes liep ik al weer over landelijke wegen door de vele kleine gehuchtjes, zoals “Le-Valois”, “Maison-Blanche”,”La-Teyssiére” en “Les-Fosses”. In mijn pelgrimsdagboekje wat ik van het Vlaams Compostelagenootschap heb gekregen las ik vandaag een toepasselijke tekst: “Of je je nu haast of langzaam gaat, de weg voor je blijft altijd dezelfde. Ik dacht weer even terug aan de spreuk in Tongerlo “Festina Lente”. Het tempo ging daardoor weer wat omlaag en ik genoot weer van de omgeving. Lang had ik hetzelfde uitzicht, links van mij passeerde ik een grote zendmast die voor zeker twee uur prominent in het landschap te zien was. Toen ik “Laurette” voorbij was liep ik even niet over het asfalt maar maakte ik een doorsteek door een drassig bos. Het was goed te merken dat het hier de afgelopen periode erg veel geregend heeft, overal lagen plassen water wat door de lemen grond niet weg kan. Bij het passeren van deze natte stukken zakte ik vaak weg in de blubber, waardoor mijn schoenen weer een nodige poetsbeurt verdienden.
Via “Maître Antony” kwam ik in “Châlus” aan waar ik bij een plaatselijk dorpscafé op het terras mijn rust heb genomen. Het was een gezellig centrum, waar veel mensen hun inkopen deden en ook de eerste toeristen liepen er rond. Er was een “Vide Grenier” gaande, een soort van vlooienmarkt, waarbij iedereen van zijn spullen af wil. Ik heb er wijselijk maar niets gekocht, al stond er wel wat tussen wat bij ons in de tuin niet zou hebben misstaan.
Op het terras kwam ik in gesprek met een Engels-Frans echtpaar. De man vertelde me onder andere dat in Châlus honderden jaren geleden een belangrijke historische gebeurtenis het plaatsgevonden en hij wees naar een verderop gelegen maquette. Toen ik later daar ging kijken zag ik, tussen de huizen door, ook de ruïne staan van het kasteel Châlus-Chabrol, waar Richard Leeuwenhart in 1199 dodelijk is getroffen door een pijl. “Richard Coeur de Lion”, zoals ze hier in Frankrijk zeggen was koning van Engeland van 1189 tot 1199 en nam als kruisvaarder deel aan de Derde Kruistocht. Deze Kruistocht was wederom een poging om het Heilige Land te heroveren, nu op Saladin en was grotendeels succesvol, maar het ultieme doel (de herovering van Jerusalem) werd niet behaald. Richard was van de tien jaar van zijn koningschap in totaal niet meer dan 10 maanden in Engeland. Tot 1198 voerde hij verder oorlog tegen Frankrijk. Hij was de koning van het Angevijnse Rijk, wat zich uitstrekte van de Schotse grens tot aan de Pyreneeën inclusief enkele delen van Wales en Ierland. Het Angevijnse Rijk was puur in hegemonie een rijk, en niet zozeer in territoriaal opzicht. De Loirevallei in het huidige Frankrijk werd gezien als het centrum van het Angevijnse Rijk. Tijdens het beleg van het kasteel Châlus-Chabrol werd Koning Richard Leeuwenhart door een pijl in zijn schouder getroffen en kreeg hij een infectie met de dood tot gevolg. Richard stond bekend als een moedig man die zelf voorop in de strijd meevocht, maar ook was hij bekend als een troubadour die zijn liederen schreef in het Occitaans, zijn moedertaal. Hoewel hij koning van Engeland was, sprak hij zelf geen Engels, maar Occitaans en Frans.
Nadat ik mijn ruime pauze achter de rug had en nog even snel een foto van de ruïne genomen had liep ik Châlus weer uit. tussen de mais en korenvelden door kwam ik langs een Nederlandse pelgrimsherberg gelopen. Nadat mij een bon-Camino werd nageroepen, antwoordde ik in het Nederlands “Dankjewel”, waarna ik werd teruggeroepen en een kopje koffie kreeg aangeboden. Ik had nog maar een half uurtje gelopen, sinds mijn pauze, maar kon dit aanbod natuurlijk niet afslaan. Aan de pelgrimsherberg van de familie Jonker werd nog volop gewerkt maar het is een erg mooi gelegen locatie, direct aan de route nabij “Le-Petite-Lac”.
Na deze onverwachte pauze liep ik verder door bossen en tussen enkele meertjes door. De geluiden van de vogeltjes en de stromende beekjes was ook hier weer de achtergrondmuziek. Tijdens een noodstop in een oud plaatselijk cafeetje in Firbeix, waar de gasten de overwinning vierden van “de Haantjes” het Franse voetbalteam, zag ik dat het sanitair wel een vernieuwing kan gebruiken. Het was de eerste “hangplee” die ik onderweg ben tegengekomen en ik hoop meteen ook de laatste.
Tegen vier uur arriveerde ik bij de pelgrimsherberg van Saint-Pierre-de-Frugie en zag er tot mijn verbazing Pierette en Morgane. Ze hadden onderweg hun plannen aangepast en hadden er wat kilometers aangeplakt vandaag. Toen ik eenmaal geïnstalleerd was en lekker buiten nog zat te genieten van de zon, arriveerde ook de Duitse Verena in de herberg. Zo was ik weer niet alleen vandaag en met een lekkere maaltijd in het dorpsrestaurant, wat eigenlijk maandag officieel pas wordt geopend, waren we er de eerste gasten van de nieuwe eigenaren.
Geweldig allemaal
Veel plezier nog.
Pasa dushi!
Succes vandaag op vaderdag kerel.
Bon Camino
Groetjes Daphne