Dag 48: van Saint-Pierre-de-Frugie naar Thiviers (23,7km)

• https://www.relive.cc/view/1644623857

Zonnig, max. temp 23º

Vandaag 23,7/ Totaal 1210,7 kilometer 

Na een fijne nachtrust stond ik om half acht weer naast mijn bed, de drie dames waren ook al wakker en druk bezig met het inpakken van de rugzakken. Samen hadden we ontbeten, ieder had voor zichzelf een ontbijtje gezorgd, deze keer. Er was in deze herberg geen voorraadkast met proviand alleen wat koffie, thee en instant-melk, verder stond er niets helaas. De Françaises Pierette en kleindochter Morgane hadden voldoende aan enkele koekjes, typisch iets van die Fransen, die eten in de ochtend bijna niks. Vandaar dat die “petit dejeuners” er ook niet zo uitgebreid zijn dan wat wij gewend zijn. Verena had nog wat brood van gisteren overgehouden en met een beetje jam, wat wel in de herberg te vinden was kon ze toch een beetje eten. Voor mij was het deze keer een noodrantsoen, ik had er nog enkele in mijn rugzak zitten. Er was geen bakker in het dorpje te vinden, die op zondagmorgen open was. De enige mogelijkheid om onderweg iets te kopen vandaag was in het dorpje “Le-Coquille” vijf kilometer verderop. Na het ontbijt ben ik als eerste vertrokken, mijn eindbestemming lag vandaag in Thiviers, ongeveer vierentwintig kilometer. 

Nadat ik van de dames afscheid had genomen ben ik eerst nog even langs het restaurant van gisterenavond gelopen om er een souveniertje vanuit Nederland achter te laten. Het was er nog gesloten, maar heb het met een papiertje aan de deurklink bevestigd. Ik was erg dankbaar dat ik daar heb kunnen eten, toen ik dat gisteren vroeg. In de herberg was geen eten, de dorpjes waar ik onderweg door liep waren die paar winkels gesloten in verband met de WK en in Saint-Pierre-de-Frugie was helemaal niks te beleven. Gisteravond waren de nieuwe eigenaren nog bezig met het schoonmaken en tafels en stoelen aan het plaatsen toen ik vroeg of ze open waren. In eerste instantie kreeg ik nee te horen, ze zouden pas maandag open gaan, maar de nieuwe eigenaresse had een beetje medelijden en vroeg haar man om toch voor ons te koken. Ik vertelde dat het helemaal niet uitmaakte wat hij klaar zou maken, alles was oke. Hij stelde voor om met de pot mee te eten, die hij voor hun zelf aan het bereiden was. Ik vond het al lang goed en was erg blij met mijn groot bord Spaghetti.

Via een asfaltweg liep ik naar Le-Coquille, waar ik in de plaatselijke supermarkt wat boodschappen heb gedaan voor vandaag. Wetende dat het zondag is en de ervaringen van de afgelopen weken is het handig om juist op zondag iets bij de hand te hebben wat de honger s’avonds kan stillen. De meeste restaurantjes zijn die dag in Frankrijk immers gesloten. Na deze tussenstop, waarbij ik ook maar een ‘petit-cafe’ heb genomen verliet ik Le-Coquille, het plaatsje bekend om zijn glas in lood kunst. Deze plaatsnaam is ook gelieerd aan de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, de Sint-Jacobsroute. Coquille, betekend Jacobsschelp, iets wat de pelgrim in dit plaatsje om zijn nek kreeg gehangen. Het stadje draagt de naam Le-Coquille pas sinds 1856, daarvoor heette het “Sainte-Marie-de-Frugie”.

Ik loop inmiddels in het departement de Dordogne, een van mijn favoriete vakantiebestemmingen. De Dordogne, voor de Fransen Perigord is onder te verdelen in vier regio’s. Ze worden met kleuren aangegeven en hebben allen zo hun betekenis. Ik loop nu in de “Perigord Vert” (groen), die zo genoemd is naar de vele kleuren groen van de bossen en wouden. De omgeving rondom de stad Périgueux wordt “Perigord Blanc” (wit) genoemd, in verband met de witte kalksteenplateaus rondom deze stad. De omgeving rondom de stad Sarlat-la-Canéda noemt men de “Perigord Noir” (zwart) door de donkere steile rotsen, in de buurt van deze sprookjesachtige stad. Verderop rondom Bergerac heb je nog de “Perigord Pourpre” (paars), deze kleur is door het “Office de Tourisme” verzonnen om zo een beetje reclame te maken voor de rode wijnen rondom Bergerac.

Nadat ik Le Coquille had verlaten liep ik door bossen en uitgestrekte velden, helemaal in mijn uppie. Ik hoorde de vogels weer fluiten en ik zag er een koppel haviken die hun net uitgevlogen jongen aan het “opleren” waren. Zo liep ik Thiviers binnen, waar ik een slaapplaats had gevonden in de pelgrimsherberg. 

Thiviers heeft in het verre verleden veel oorlogsgeweld meegemaakt, maar omdat het op de Sint Jacobsroute ligt heeft het ook veel welvaart gebracht. De stad was in de 18e en 19e eeuw bekend om zijn email-fabrieken. Vooral het blauwe email van /Thiviers was beroemd.

Nadat ik volledig geïnstalleerd was ben ik in het stadje op zoek gegaan naar een tentje waar ik iets te eten kon halen, maar dat viel nog niet zo mee. Ik vond toch  een pizzeria waar ik mijn honger heb kunnen stillen. Ik voel me s’avonds steeds vroeger moe worden en besloot om er maar weer op tijd in te gaan. Het was nog voor negenen toen ik al in mijn mandje lag. Morgen een kortere etappe, wellicht gaat het dan beter.