Dag 56: van Saint-Ferme naar Pondaurat (30,1 km)

• https://www.relive.cc/view/1663178833

Zonnig, max. temp 32º

Vandaag 30,1/ Totaal 1405,6 kilometer 

Om zeven uur, tijdens het luiden van de kerkklokken en na een lekker ontbijt, nam ik afscheid van de gastvrouw en gastheer Annette en Jean-Jacques en ook van mijn medepelgrims Kimiko en Michel, die vandaag tot La-Réole wandelen. Ikzelf loop vandaag nog tien kilometer verder en wilde daarom weer vroeg op pad om de meeste hitte te ontlopen. 

Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn, zeker als je het met elkaar goed hebt kunnen vinden en een tijdje met elkaar hebt doorgebracht. Nu valt dat met Michel en Kimiko wel mee, omdat ik ze nog niet eerder had ontmoet en waarschijnlijk zal ik ze ook niet meer gaan zien, maar je weet het nooit. Het leven van een pelgrim zit nou eenmaal vol met afscheid nemen. Afscheid nemen van hospita’s en van medepelgrims, elke dag weer iedereen een “Bon Camino” wensen en maar zien of je elkaar nog eens tegenkomt. Zo heb ik al vele leuke ontmoetingen onderweg ervaren en telkens ging ik daarna weer alleen verder op “Mijn Weg”. Maar soms loop je een stukje samen op, of kom je elkaar enkele dagen achtereen onderweg tegen en praat je wat, dat doet toch wel iets met mij. Tijdens het pelgrimeren heb je leuke contacten en kunnen er echte vriendschappen ontstaan, wereldwijd want de Camino is een mondiale “happening”. Er zijn zelfs voorbeelden van pelgrims die na een romance onderweg, later in het huwelijksbootje zijn gestapt. Sommigen hebben samen een pelgrimsherberg geopend omdat ze één zijn geworden met “De Camino”. Dat kan allemaal gebeuren op “De Weg”, ieder doet het op zijn eigen wijze. Men zegt dat wanneer je eenmaal met het Camino-virus bent besmet, het je nooit meer loslaat, ik zal het gaan ondervinden, ondanks alle ups en downs geniet ik er in ieder geval van.

Bij het verlaten van Saint-Ferme, met zijn 350 inwoners een klein plaatsje, zag ik op de “Meteo-France” dat het vandaag weer een erg warme dag gaat worden. Nu was het al 17 graden met een strak blauwe lucht. De zon deed ook al goed haar best en voelde ik al flink op mijn kuiten branden, en het was nog maar zeven uur. Dat belooft voor vandaag weer wat.

Vannacht had ik gelukkig goed geslapen, al was het wel een beetje warm op de slaapkamer, een kleine ruimte met drie stapelbedden, waarvan de helft bezet was. Mijn benen hadden nog wel een beetje last van het vele staan van gisterenavond tijdens de rondleiding in de kerk van Saint-Ferme en de daaraan verbonden voormalige benedictijner-abdij. In de middeleeuwen zat hier ook nog een soort van rechtszaal bij, met daaronder de kerkers waar de gevangen waren opgeborgen, al dan niet in afwachting van hun lot. De rechtszaal en enkele andere ruimtes zijn nu omgebouwd tot gemeentehuis met een prachtige historische vergaderzaal, waar vroeger over het lot van de gevangen werd beslist. De smeedijzeren giek waar vroeger het touw voor de galg aan hing, stak nu nog steeds hoog boven het bordes in de lucht en de oude ruimte waar honderden jaren geleden de pelgrims, die onderweg waren naar Compostela, in werden opgevangen, doet nu dienst als archiefruimte van de plaatselijke school. Het schitterende historische gebouw uit de twaalfde eeuw is dertig jaar geleden zeer goed gerestaureerd en veel heeft een nieuwe functie gekregen. Zoals ik gisteren al zei, was de rondleiding erg interessant, maar ik had het liever wat vroeger op de dag gedaan. Opvallend was nog wel dat de ruimte tussen de muren van het middenschip van de kerk aan de onderkant bijna twee meter dichter bij elkaar stonden dan aan de bovenzijde, zo’n 18 meter hoger. Aan de gedrapeerde hangende gordijnen was dit goed te zien maar het zal ongetwijfeld een functie hebben gehad, dat is me in ieder geval ontschoten.

Zo liep ik weer vroeg tussen de wijnvelden, waar toch al onderhoud aan gepleegd werd en toen ik tussen de graanvelden liep, zag ik her en der al een kleine bloeiende zonnebloemen tussen het koren uitsteken. En wat me een beetje verwonderde, ik zag tot twee keer toe een haas tussen de wijnvelden weglopen. Niets bijzonders zou je denken want zo’n beest zien we in Nederland dagelijks, maar ik heb onderweg in Frankrijk al zeker vijf weken geen haas meer gezien. Bij het plaatsje Coutures, zag ik een vos uit het graanveld komen die de weg overstak. Reintje liep zo’n tien meter voor me de weg op en toen het beestje mij zag zette hij de spurt erin, waarbij hij zijn prooi van schrik achterliet. De dode mus op het wegdek zal hij inmiddels wel weer opgehaald hebben.

Toen ik de ruïnes van het kasteel Cazes voorbij liep zag ik in de verte een torenvalk biddend in de lucht hangen. Ik rook de lucht van het gemaaide droge gras en bij Roquebrune zag ik een hop, al foeragerend, in het weiland zitten. Zo’n opvallende vogel had ik nog nooit eerder gezien. Met zijn licht roze-bruin verenkleed met zwart-wit gebandeerde vleugels is deze vogel op zich al een mooie verschijning, maar het meest opvallende is wel zijn grote kuif, die als een indianentooi zijn achterhoofd vormgeeft. De vogel wordt ook wel stinkhaan genoemd, dank zij de smerig ruikende substantie die het wijfje produceert en over haar nest smeert. De geur lijkt een beetje op dat van stinkend rottend vlees, houd veel predatoren op afstand en trekt juist insecten aan, iets waar de jongen van de hop mee gevoed worden.

Het was afzien vandaag, de hele dag liep ik over het steeds heter wordende asfalt, daarom liep ik in de ochtend alsmaar door en nam pas na twintig kilometer mijn eerste en enige pauze, het was nog maar kwart voor elf en al tweederde deel van mijn etappe zat er op. Bij La-Réole, deed ik me ten goede aan een lekkere lunch, nadat ik er eerst, lopende in de schaduw van de hoge huizen, de oude binnenstad met haar middeleeuwse kerk bekeken had. Ook in La-Réole was de Mairie gesitueerd in een prachtig middeleeuws gebouw. Het staat fier, hoog op de rotsen aan de oever van de Garonne, wat een geweldig uitzicht biedt.

Na mijn pauze, was het inmiddels half één geworden en werd het weer tijd om stilaan mijn tocht voort te zetten. De warmte was nog enigszins uit te houden, maar daar is alles mee gezegd. Over de brug van de Garonne liep ik vervolgens over landweggetjes naar Pondaurat, terwijl ik onderweg nog een blauwe kiekendief uit een boomgaard, deze keer van kiwi-planten, zag vliegen. Nadat ik de brug over de rivier “La-Bassanne”, met het leuke sluisje, liep bereikte ik de eindbestemming van vandaag, Pondaurat. Het was nog vroeg, net twee uur geweest, maar gelukkig kon ik bij mijn gastgezin al wel terecht. Ik werd er verwelkomd door Nicole en Michel Jamain, een gepensioneerd echtpaar die in een boerderij wonen met grote werkplaats en hondenfokkerij. Rondom de boerderij lopen allerlei dieren los rond, zoals eenden, ganzen, kippen en katten, het was er een gezellige bende (in de goede zin des woords). Michel blijkt een gepensioneerde timmerman te zijn en had zijn werkhuis nog vol timmerwerktuig staan. Een draaibank, vlakbank, lintzaag, cirkelzaag, stofafzuiging werkbanken en er hing veel handgereedschap aan de muur. Waar heb ik dat eerder gezien? Juist bij mijn schoonvader, die is ook een gepensioneerd timmerman en veel van de machines die hij vroeger had staan in zijn werkhuis zie ik hier terug. Nadat ik een kleine rondleiding had gekregen werd mij de logeerkamer gewezen alwaar ik me heb kunnen installeren. 

Paula had het gisteren in een reactie al aangegeven; Ze had gelijk, het was inderdaad echt genieten, één groot feest voor een pelgrim. Zo kwam Nicole onverwachts met een lekker frisse lunch aanzetten met veel fruit, kersen, nectarines, mandarijnen, pruimen en abrikozen. En de hele middag werden de biertjes aangereikt, die er met dit warme weer wel in gingen. Wat kan het pelgrimsleven toch snel veranderen. Ik vernam er ook dat Frankrijk moest voetballen en zelfs met een TV op mijn kamer heb ik bedankt voor de eer. Ik ben lekker buiten in de koelte van de schaduw gaan zitten, alwaar ik weer helemaal tot rust probeerde te komen in een luie stoel.

Om acht uur was het avondeten, weer zo’n feest wat ik nog niet eerder had meegemaakt. Op veel plaatsen ben ik geweldig ontvangen, maar de manier waar het er hier hier aan toe ging behoort wel tot de top drie. Samen met Michel zat ik aan tafel met de TV op voetbal Argentinië-Nigeria. Als aperitief kreeg ik een Ricard, vervolgens een vijf gangen diner met veel groenten, vlees, saucijzen en zelfs gebakken friet van aardappelen uit eigen tuin. Meloen met ham, diverse kazen, crème brûlée en een verwen-koffie na. Nicole bleef maar aanslepen en ik moest aandringen om haar te doen laten stoppen. Wat een verwennerij was het vandaag, dat maakt een warme dag als deze weer dragelijker. 

Na de match heb ik mijn bed opgezocht, maar niet eerder dan dat ik ze nogmaals had bedankt voor alle goede zorgen.  Morgen staat er weer een etappe voor de deur en de temperatuur wordt alsmaar hoger. Eind van de week wordt er zelfs 28 graden verwacht. Hopelijk loop ik de komende dagen weer wat meer in de schaduw en over onverharde wegen door de bossen, want zoals het vandaag verging vergt het toch wel wat van je lijf, de hele dag bijna pal in de zon en alsmaar over asfaltwegen die steeds warmer worden. Veel blijven drinken, dat houd me tot nu toe op de been.