Dag 66. van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles (25,6 km)

• https://www.relive.cc/view/1686397530?r=ride

Bewolkt later zonnig, max. temp 23º

Vandaag 25,6 / Totaal 1683,1 kilometer

Met het tikken van de wandelstokken op de straat voor de pelgrimsherberg Beilari, waar ik sliep, werd ik om iets voor zessen wakker. De herberg ligt in de Rue de la Citadelle, pal aan de route die dwars door de oude binnenstad loopt. Er waren dus al pelgrims onderweg, terwijl ik nog lekker in mijn bed lag. Dat is nog wel even wennen, al probeer ik niet aan die “bed-run” mee te gaan doen en zo relaxed mogelijk mijn Camino ter blijven lopen. 

Het ontbijt kon pas om half zeven worden genuttigd, maar ik ging er toch maar vast uit om ook helemaal klaar te zijn, zodat ik direct na het ontbijt ook kan vertrekken. Terwijl ik al vast de rugzak klaar maakte, wat me steeds sneller lukte, kwamen ook Robert, Luc en Sjoerd uit hun bed. De laatste twee gaan vandaag naar huis, om volgend jaar hun Camino vanaf hier voort te zetten. Een week hebben we met vieren van herberg naar herberg getrokken, waarbij we wel individueel liepen. Onderling klikte het erg goed en we hebben veel plezier gehad in de tijd dat we samen waren. Omdat Robert en ik toch op tijd wilden vertrekken voor onze wandeltocht, gingen Luc en Sjoerd er ook vroeg mee uit om ons na het ontbijt nog uit te kunnen zwaaien. Aldus geschiedde en het was tien over zeven toen ik afscheid nam van de twee en voorzien van een picknick en het nodige drinken, samen met Robert begon aan de Camino Frances.

Nagezwaaid door Luc en Sjoerd verlieten we Saint-Jean-Pied-de-Port, waar het historisch centrum wordt gedomineerd door de oude Citadel van een fort uit 1628. Alle pelgrims komen er al eeuwen aan de noordkant bij de poort ““Porte Saint Jacques” de stad binnen en lopen dan door de smalle Rue de la Citadelle, tussen de vakwerkhuizen met hun houten balkons en gevels met uitstekende dakranden. Zo loopt iedere pelgrim naar de zuidkant van de stad, die ze via de poort “Portal de España” verlaten om de Pyreneeën te gaan trotseren. Dat laatste deden wij dus ook vandaag. 

De Koninginnenetappe stond namelijk op het programma, een flinke klim van 18 kilometer lang, naar het Spaanse Roncesvalles, waarbij een hoogteverschil van 1200 meter zal moeten worden overbrugd en de eerste acht kilometer wel erg hard omhoog stijgt, gemiddeld 13%. Om me hier een beetje op voor te bereiden heb ik de rustdag gebruikt om wat zaakjes te regelen. Zo is mijn rugzak inmiddels bijna vier kilo lichter, omdat ik wat overtollige zaken naar huis heb gestuurd. Alles wat ik de afgelopen periode niet heb gebruikt is terug, inclusief mijn slaapzak, want die verwacht ik ook niet meer nodig te hebben. Daarnaast waren mijn wandelschoenen hoognodig aan een onderhoudsbeurt toe. Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik er de hele tocht mee zou kunnen blijven doorlopen, zoals me bij de aankoop was verzekerd, maar ik was toch genoodzaakt om er nieuwe zolen onder te laten zetten. De hakken waren dusdanig afgesleten dat vervanging nodig was. De rustdag bood me hier de ruimte voor en binnen een halve dag was het door een handige schoenmaker gefikst.

De route ging vandaag dus over de Pyreneeën, waar al eeuwen lang pelgrims over heen gaan. Het begon inderdaad meteen flink met bergop lopen, het was bewolkt en een beetje mistig, wat een extra mystieke dimensie aan de spanning gaf, die ik toch wel een beetje voelde vandaag. Het besef van de historische pelgrimsroutes die hier allemaal bijeenkwamen om op deze plek de bergen in te trekken deed wat met me. Want nadat pelgrims vroeger half Europa hadden doorkruist, stuitten ze op deze grote bergketen, wat een gevaarlijk obstakel bleek waar niet iedereen heelhuids overheen kwam. Vandaag de dag is deze tocht door de bergen niet meer zo risicovol, maar toch zijn er nog steeds mensen die het er ook nu niet levend van afbrengen. Zo liep ik onderweg enkele kruizen voorbij, die herinneren aan eerder overleden pelgrims. In de winter wordt de route die ik liep afgeraden, maar nu was het makkelijk te doen. Ik liep de route over de oude Romeinse weg over de “pas van Ciza” en de “col de Lepoeder”, dezelfde route als die de legers van Napoleon gebruikten toen ze het Iberisch Schiereiland veroverden. De route via de “Rolandpas” wordt vooral door fietsers genomen. 

Vandaag was er geen gevaar, het weer was er overigens ook uitstekend voor, al kan dat hier in een handomdraai zomaar veranderen. In het eerste uur begon het nog een klein beetje te druppelen, maar niet noemenswaardig, verder was het de hele dag droog en later zelfs zonnig. Ik heb vandaag erg genoten tijdens deze mooie etappe, het mooie licht tijdens de vroege uurtjes maakte het landschap nog spectaculairder. En als je daarbij de laaghangende bewolking er nog bij denkt dan geeft het meteen iets magisch. Ik vond het geweldig de grootsheid van de Pyreneeën te ervaren en op deze manier het Iberisch Schiereiland binnen te wandelen. Nadat ik, na een anderhalf uurtje, een pauze had genomen binnen in de herberg van Orisson, liep ik weer verder, nog steeds over de asfaltweg. Inmiddels was de laaghangende bewolking verdwenen en het stralend zonnetje bracht de warmte met zich mee, al krijg je het van bergop lopen ook snel warm, ik was al snel flink bezweet. Er stond een fris briesje, waardoor tijdens het stilstaan een windjack handig was om zo geen kou te vatten. 

Tijdens het lopen kwamen vele vergezichten voorbij, de een nog mooier dan de ander. Het was genieten, maar wat me wel opviel was dat het veel drukker was. Over de gehele route, zo ongeveer om de vijftig meter liepen één of meerdere pelgrims. Heel veel Aziaten, Amerikanen, Spanjaarden, maar ook Duitsers, Denen Noren, Britten, Ieren, Australiërs, Brazilianen, Zuid-Afrikanen, Belgen, Fransen, Italianen, Zwitsers en zelfs Polen, Letten en Litouwers. De hele wereld was vertegenwoordigd. Onderweg passeerde ik er veel en het elkaar naroepen van “Buen Camino” was begonnen. Bij het passeren hield ik vaak even een kort gesprekje en zo kwam ik er achter dat het voor bijna iedereen vandaag de eerste wandeldag is. Meteen ook de zwaarste en dat viel voor velen niet mee, halverwege zaten er al veel uitgeput of met kapotte voeten aan de kant va de weg, waarbij het me ook opviel dat de meeste nog erg jong waren, tussen de 20 en 30 jaar.

Een hele omschakeling, deze pelgrimstocht, vergeleken met mijn pelgrimage van afgelopen maanden, waarbij ik soms dagenlang helemaal in mijn uppie was. Onderweg is nu alles ook veel beter bevoorraad dan dat ik  gewend was geweest. Moest ik eerst goed kijken waar ik inkopen kon doen om de komende dagen niet zonder te komen zitten of iets kon drinken onderweg. Hier is het gewoon overbodig de rugzak vol te hebben met proviand. Langs de route staan gewoon, automaten met snoep, brood, drinken en ander lekkers en ook “Foodtrucks” waar je fruit, groente, brood, noten en alle soorten drank kunt kopen. Ik had in mijn rugzak weer eten voor de komende twee dagen, maar dat is vanaf nu dus echt niet meer nodig. Ook dat scheelt weer in het gewicht, nog even en ik hoef geen rugzak meer mee te nemen. 

Terugkomende op de andere pelgrims viel het me wel op dat niet iedereen even goed is voorbereid of er een heel ander idee op nahoud, wat pelgrimeren is. Zo was ik in gesprek met twee Franse jonge meiden die niet altijd in albergue’s (Spaans voor herbergen/refuge’s) gaan slapen, maar gewoon een hangmat in de bomen zullen gaan hangen om geld uit te sparen. Ook zag ik veel pelgrims met simpele schoentjes, “All Stars”, die het al na twee dagen zullen laten afweten, die schoenen dan want daar kun je de rotsen niet mee over. En dan al die pelgrims die zich al strompelend voortbewegen, nu al tijdens dag 1. Die hebben nog een lange weg te gaan en ik vrees voor hun het ergste. Voor mij viel het vandaag reuze mee. Ik voelde me fit, liep een mooi tempo en had nergens last van. Alleen was het wel een beetje wennen aan de nieuwe hakken die ik nu onder mijn schoenen had, ze waren iets stugger dan de oude, waardoor de vering minder soepel was. Maar ik kan er wel mee door naar Santiago, dat is mooi.

Na een 14 kilometer had ik een tweede pauze, bij een Foodtruck met schitterend uitzicht, alwaar ik de laatste Franse stempel in mijn paspoort kreeg. Vervolgens verliet is de geasfalteerde weg om via een karspoor en wandelpaadje de Frans/Spaanse grens over te steken. Bij grenspaal 198 liep ik Spanje binnen en ik zag meteen om de dertig meter een gele pijl die je de juiste richting op wees. De verkeerde kant oplopen is hier wel haast onmogelijk, maar je weet maar nooit .......

In de lucht zag ik vele vale gieren rondvliegen, die hier in de Pyreneeën vrij algemeen voorkomen. De vale gier behoort tot de roofvogels, maar is eigenlijk een aaseteer, die al vliegend zoekt naar karkassen van dieren. Deze worden opgespoord met het uitstekende gezichtsvermogen. Met name de zachtere delen worden gegeten, zoals de spieren en ingewanden. Door zijn lange nek zonder veren kan de gier zijn kop relatief ver in een kadaver steken zonder dat de veren blijven haken. Vale gieren foerageren in groepen, waarbij de dieren elkaar goed in de gaten houden. Als één gier voedsel vindt duikt de rest ook mee naar beneden. Een volwassen gier is 95 tot 110 cm lang, gemeten van kop tot staart. De vogel is hiermee een van de grootste vliegende vogels ter wereld. De vale gier is zandkleurig tot donkerbruin van kleur, de kop en de hals zijn wit, evenals de kraag tussen hals en lichaam. Ze legt in de regel maar één ei per jaar, wat door beide ouders wordt uitgebroed en het jong blijft tot een half jaar in het nest. Met de enorme vleugels legt de gier grote afstanden af, en hoewel de vogels meestal zweven en ze langzaam lijken te vliegen kunnen ze een snelheid bereiken van meer dan 70 kilometer per uur, en honderden kilometers per dag afleggen. De vale gier zweeft op de door de zon verwarmde stijgende luchtstromen en slaat zo min mogelijk met de vleugels om energie te sparen.

De gele pijlen volgend daalde ik langzaam naar beneden en kwam weer onder de boomgrens, het werd weer wat warmer en de wind voelde niet meer koud aan. Rond half twee arriveerde ik in Roncesvalles, alwaar ik in een voormalig klooster een slaapplaats had weten te bemachtigen. Reserveren is er hier in Spanje niet bij, maar in een herberg van meer dan 180 bedden moet toch wel een bedje voor mij zijn, dacht ik zo. Nou dat was er wel, maar tegen vijf uur was de herberg tot echt helemaal vol en zeker veertig pelgrims moesten verder lopen om ergens anders een bedje te vinden. Dat wordt nog wat de komende dagen, ik kom overmorgen in Pamplona waar vandaag de feestweek met het stieren-rennen is begonnen. Zeven dagen worden daar de stieren in de stad losgelaten en het schijnt er een drukte van jewelste te zijn. Tel daarbij al die vele pelgrims nog bij op, dan is het vinden van een bed daar echt een uitdaging, zeker als je niet kunt reserveren. 

De pelgrimsherberg in Roncesvalles is helemaal gerestaureerd en het sanitair en de slaapplaatsen zijn super modern. In slaapnissen van vier bedden (twee stapelbedden) heb je toch een beetje privé in een ruimte waar tachtig pelgrims liggen te snurken. Dat laatste viel overigens reuze mee, ik had er geen last van gehad. Voor het avondeten en ontbijt morgenvroeg had ik een pelgrimsmenu gereserveerd in een van de naburig restaurants, die hier goed aan de pelgrims verdienen. Het avondeten smaakte prima en gezeten aan een ronde tafel, met veel nieuwe mensen van over de hele wereld, werd het een leuke happening. Ook het feit dat Robert en ik helemaal te voet vanuit Nederland waren komen aanlopen en nergens last van hadden, maakte indruk, de rest had net dag één afgesloten, de één met spierpijn en de ander met blaren. Maar dat gaat wel over, want van die pijntjes had ik in het begin ook last.

Om de drukte te gaan ontlopen, voor zover dat kan, heb ik morgen een andere tactiek bedacht. De normale etappe, zoals die in de boekjes staat, heeft een afstand van 25 kilometer. Ik ga proberen er zo’n 10 meer te lopen, in de hoop veel van die vermoeide starters voorbij te zijn, zodat ik in een andere “wandelgroep” terecht ga komen. De meesten lopen gewoon de vaste etappes. Het voordeel om iets verder door te lopen is dat ik in de buurt van Pamplona ook helemaal geen bed hoef te zoeken, want daar is echt alles uitverkocht de komende week. Even kijken hoe het gaat verlopen, de planning voor morgen is in ieder geval minimaal Larrasoaña, maar liever nog verder. Mijn lichaam kan het wel aan, daar is niks mis mee en is inmiddels getraind genoeg.