Dag 73: van Cirueña naar Belorado (30,2 km)

• https://www.relive.cc/view/1701603170

Zonnig, max. temp 31º

Vandaag 30,2 / Totaal 1905,5 kilometer

Na enkele dagen in het donker op pad te zijn gegaan, hadden Robert, Pieter en ik vandaag een ander plan. De loopafstand zou vandaag niet zo ver zijn, daarom hadden we afgesproken eerst een ontbijt te nemen in de herberg, dat kon vanaf half zeven. Als eerste van ons drieën liep ik de deur uit, het was tien voor zeven, een mooie tijd om te vertrekken, de zon kwam net aan de horizon tevoorschijn en het was een beetje bewolkt. Die bewolking zou overigens snel verdwijnen waardoor het vandaag weer een warme dag werd. Al heel snel liep ik het saaie plaatsje Cirueña uit, waarna ik over de heuvels via een hele lange rechte landweg door de “Siërra de la Demande” richting Santo-Domingo-de-la-Calzada liep.

Om kwart voor acht kwam ik daar aan, in “Compostela La Rioja”, zoals Santo-Domingo-de-la-Calzada ook wel wordt genoemd. De naam ontleent deze stad aan een persoon met dezelfde naam, Domingo, die de grootste weldoener van de Camino was. Nadat hij was afgewezen als monnik wijdde hij 90 jaar van zijn bestaan aan de Camino, hij maakte in zijn eentje de weg vrij door bossen, legde de Camino aan van Nájera tot Redicalle, bouwde een brug over de rivier de Oja, bouwde kerken en hospita en zorgde voor de pelgrims. In 1109 stierf hij, waarna hij werd begraven op de Camino, waar nu een kathedraal is gebouwd, de kathedraal met een nis met twee levende kippen erin. 

Deze kippen herinneren aan het meest bekende wonder van de heilige van Calzada. De legende zegt dat een Duits gezin uit Keulen in de herberg van Santo Domingo overnachtte. De meid vond de zoon van het gezin wel leuk, maar werd boos omdat ze geen aandacht van hem kreeg. Ze verstopte een zilveren beker in zijn knapzak en verraadde hem daarna. De jongen werd gevangen genomen, veroordeeld en opgehangen. De diepbedroefde ouders vervolgden hun weg naar Santiago, maar toen ze op de terugweg waren zagen ze hun zoon nog  levend hangen aan het touw. De heilige had zijn voeten vastgehouden. De ouders renden naar de schout van de stad om het hem te vertellen, maar die wilde het niets geloven. “Jullie zoon is net zo levend als de kip die ik zit te eten” zei hij. Meteen daarop kwam de kip tot leven en zong “Santo Domingo de la Calzada is de stad, waar de kip kakelde die je net gebraden had”.

Zo zitten al eeuwen lang twee kippen in de nis van deze kathedraal, maar om dierenleed te voorkomen worden elke twee weken twee andere kippen in de nis geplaatst. Helaas was de kathedraal gesloten en heb ik de kippen zelf niet kunnen zien. Ik volgde de gevel van de kathedraal en de huizen met hun indrukwekkende wapenschilden en stopte even bij de laatste koffiebar van het dorp. Daar ben ik maar een cortado gaan drinken en zag nog net de laatste stierenrennen van Pamplona, want na vandaag is het weer een jaartje wachten om dit festijn te kunnen aanschouwen. Dagelijks is de lokale bevolking in de ban geweest van dit festijn, het leeft hier enorm en het sociale leven draait nergens anders om, stierenrennen is iets waar wij buitenstaanders vaak veel kritiek op hebben, maar amper weet hebben van wat het allemaal precies inhoud. 

Na mijn koffiepauze liep ik verder langs de laatste wijngaarden en glooiende heuvels van de Rioja, ik liep er over een wandelpad evenwijdig aan de snelweg N-120 en helaas hoorde ik nu wel het hinderlijke lawaai van vrachtwagens en auto’s die voorbijrazen naar de “Alto de la Padraja”.

Zo kwam ik aan in Grañón, waar ik nabij de kerk bij een vroegere waterput me even opfriste en daarna weer snel verder liep door de kaarsrechte hoofdstraat (Calle Mayor).                

Na Grañón, dat op een hoogte ligt waardoor ik de laagvlakte goed kon overzien, passeerde ik de provinciegrens. De vlakten met de eindeloze horizonnen nemen nu het vaandel over op deze lange route naar Santiago, waardoor de ene landschapsfoto nog mooier is dan de andere. Een bord met de gezwollen tekst: “Ik ga waar ik ga, maar altijd vooruit” was de aankondiging dat ik La Rioja verliet en het oneindige Castilië binnenkwam.

Iets voor de provinciegrens ontmoette ik Luz, een Chileense dame die naast Spaans ook erg goed Engels kon. Gezamenlijk liepen we een twee uurtjes zij aan zij en zo kwam het hele levensverhaal van haar voorbij. Ze praatte aan een stuk door, ik hoefde alleen maar een paar keer ja, nee, oja of oke te zeggen. Wat die dame heeft meegemaakt is niet te omvatten en al is de helft ervan maar waar dan is er nog een hele soapserie over te schijven. Opvallend was dat ze erg positief in het leven stond, na alle narigheid die ze had meegemaakt, daar had ik wel enorme bewondering voor.  We liepen samen door de dorpjes Redecilla del Camino, Castildelgado, Viloria en Villamayor del Río, alle vier plaatsen die door uitsterven bedreigd worden. Er is niet veel te beleven in deze plaatsjes, er wonen amper mensen en ze bestaan uit niet meer dan een straatje met grote met familiewapens versierde herenhuizen. En de mensen die er nog wel wonen vechten voor het behoud van deze karakteristieke plekjes. Ze hebben er zelf pelgrimsherbergen gebouwd in de hoop dat zo de dorpjes toch behouden zullen blijven. Het enige opmerkelijke over deze vier plaatsjes wat ik kan vertellen is dat in Viloria een doopvont in de kerk staat waar Domino (die van la Calzada) in 1019 nog in is gedoopt. Terwijl Luz erg vermoeid was, niet alleen van het wandelen denk ik, wilde ze even rusten in een schaduwrijk plekje langs de kant van de weg. Ik zag de kans schoon om door te lopen en nadat we van elkaar afscheid hadden genomen vervolgde ik mijn weg voor de laatste vijf kilometer naar mijn eindbestemming. Het was weer erg heet geworden en ik snakte toch wel een beetje naar rust, ook al deden mijn voeten nu nog niet zo veel pijn.

Zo liep ik om kwart over één Belorado binnen, een belangrijke middeleeuwse stad die door het ontstaan van de Camino nieuwe leven werd ingeblazen. Om hun twee voornaamste kerken in goede staat te kunnen blijven gebruiken, wordt de mis afwisselend om het half jaar in een van de kerken opgedragen. Daarom vinden de pelgrims die in de winter aankomen de Santa Mariakerk gesloten. Nadat ik in deze kerk, de felbegeerde stempel heb ontvangen, ben ik naar mijn eindbestemming gegaan, de pelgrimsherberg van “Los Cuatro Cantones. Een schitterende herberg van de Asociación de Peregrinos a Santiago de Compostela, die alles te bieden heeft wat de pelgrim maar wensen kan, ruim zestig bedden met springveren matrassen, wasmachine, droger, WiFi, eetzaal met uitgebreide menukaart voor ontbijt, lunch en diner, een schitterende binnenplaats met grasveld, zwembad, fontein om de voeten in te baden, doekjes met rozemarijnolie, massage en vooral veel gastvrijheid. Voor mij een reden om hier een rustdag te plannen, zodat ik me morgen even helemaal kan opladen voor het vervolg van mijn reis. 

Wat later op de dag is Robert ook in de herberg aangekomen en Pieter bleek al eerder te zijn gestopt. Omdat Robert geen rustdag kan nemen vanwege zijn deadline en de wetenschap dat hij dagelijks boven de dertig kilometer zal blijven lopen hebben we van elkaar afscheid moeten nemen. Enerzijds wel jammer, we hadden de afgelopen drie weken veel aan elkaar gehad, maar anderzijds vraagt mijn lichaam om rust. Dat is iets waar ik zelf goed op zal moeten blijven letten, wil ik deze schitterende reis tot een goed einde brengen. 

Er zullen morgen ongetwijfeld weer nieuwe pelgrims op mijn pad gaan komen, waar ik het nodige plezier mee zal gaan beleven. Ik laat het maar gebeuren en wacht wel af, morgenvroeg rustig het stadje bekijken, in de middag even lekker luieren bij het zwembad en dan op tijd voor de buis, want de WK-finale wil ik toch wel zien. Dat zal voor mij de vijfde wedstrijd van het hele WK worden, na Argentinië-Nigeria, Frankrijk-Argentinië, Belgié-Japan en Brazilië-België. Ook dat is wel eens anders geweest.