Dag 78: van Carrión de los Condes naar Sahagún (39,8 km)

• Dagdeel 1: https://www.relive.cc/view/1715153423
• Dagdeel 2: https://www.relive.cc/view/1715391535

Zonnig later bewolkt en regen, max. temp 23º

Vandaag 39,8 / Totaal 2086,3 kilometer

Een dag vol verrassende ontwikkelingen en mooie ontmoetingen, dat is in een notendop datgene wat was voorgevallen. Om kwart voor vijf liep de wekker af en binnen een half uurtje liepen Robert en ik de herberg Espirito Santo uit. Het was nog donker en de meeste pelgrims lagen nog te slapen. Toch vonden wij dat we juist nu moesten vertrekken, er lag namelijk een eindeloos stuk voor ons. De eerste proeve van eenzaamheid zijn de 17 kilometer aan het begin van deze etappe. Het is het langste stuk op de Camino tot nu toe, zonder enig dorp of variatie in het landschap. 

We verlieten Carrión-de-los-Condes over de stenen brug over de Carrion, waarna we een rustige lokale asfaltweg zes kilometer volgden. Het eerste anderhalf uur was het nog donker, dus van het landschap konden we tocht niets zien en van het verfrissende groen van de abdij van Benevívere, gesticht in 1065 maar nu niet veel meer van over,  hebben we in het geheel niet kunnen genieten. Robert en ik liepen samen, dus zo eenzaam was het nou ook weer niet. Er stond een briesje en met een temperatuur van 13 graden was het erg fris, een trui was geen luxe deze vroege ochtend. Toen de zon zich aan de horizon meldde en het licht werd zagen we de eindeloze akkers en in de verte die zelfzuchtige streep van een horizon die ons alleen maar valse hoop gaf. Elke keer dachten we dit saaie stuk eindelijk achter de rug te hebben, maar telkens werden we verrast met nieuwe eindeloze meters. De Camino wordt zo meer dan ooit een boetedoening, maar gelukkig speelde de hitte hierbij geen rol. Het was voor ons zaak om het hoofd koel te houden en geduld op te brengen, al valt het niet mee met het idee dat er nooit een einde lijkt te komen aan dit monotone tapijt.

Uiteindelijk, na ruim drie uur lopen over een stenige weg, doemde Calzadilla op. Eerst zagen we de toren van het kerkhof boven het monotone oker uitsteken. Het plaatsje ligt opgesloten in een laagte in het terrein en werd de plaats pas zichtbaar, toen we er bijna bovenop stonden. Het dorpje stelt niet veel voor en is een lintvormige straat die in dezelfde richting loopt als de route van de Camino. Meteen bij het begin van het dorp stond een herberg en cafeetje, alwaar bijna alle pelgrims even rust en versnaperingen namen. Zo ook wij en na enkele heerlijke cortado’s en broodje gezond konden we er weer tegen. We wilden net weer weg gaan voor het vervolg van onze tocht, toen Jaqueline, een Nederlandse fietster op de Camino, bij ons aan tafel aanschoof. Heerlijk om zo onder elkaar weer even alleen maar Nederlands te kunnen spreken. Na dit gezellige onderonsje gingen we toch maar weer verder, er lagen nog vele kilometers op ons te wachten vandaag. 

Toen we Cadzadilla verlieten bleek dat de originele camino begraven ligt onder het asfalt van de rijksweg N-120. Evenwijdig aan deze weg is een wandelpad aangelegd, wat we alsmaar moesten blijven volgen. Zo kwamen we in Légidos, een dorpje met lemen( adobe) huizen en weinig voorzieningen. De kerk die er staat is de enige die er ooit is geweest in dit dorp en is gewijd aan de heilige Santiago, in de 13e eeuw hoorde hij bij het bisdom van Compostela. In de kerk is de heilige Santiago afgebeeld als “Morendoder, Pelgrim en Apostel”, waaruit blijkt dat de inwoners erg trots hierop zijn. In dit dorpje namen we een tweede rustpauze, waarbij we in gesprek kwamen met de Duitse Anna. We hadden haar al vaker ontmoet en gesproken tijdens de Camino, maar nu kwam ze heel enthousiast naar ons toe om uitgebreid te vertellen dat haar dochter in Zwitserland een betaalde stageplaats had weten te krijgen als cardiologe. We deelden mee in haar vreugde en namen er maar weer een lekkere cordato op. Anna, ik noem haar “Das Blumenmädchen”, omdat ze van die prachtige (kunst)bloemen uit haar rugzak heeft steken.

Nadat we de N-120 alsmaar zijn blijven volgen kwamen we in het dorpje Terradillos-de-Templarios aan. Ondertussen nam de bewolking toe, waardoor het niet al te warm werd, het was prachtig wandelweer. Zoals de naam al zegt, was deze plaats het eigendom van de Tempeliers. De oorspronkelijke Camino heeft nooit door dit dorp gelopen, maar door twee nu verdwenen dorpjes iets zuidelijker.  In de pelgrimherberg hebben we er een prachtige stempel van de Tempeliers ontvangen, waarna we weer verder trokken. 

Zo gauw we Terradillos achter ons hadden liggen, is de horizontale lijn, die de afgelopen kilometers wat meer vorm leek te krijgen door de veelbelovende glooiingen, er ook weer en overheerst het landschap in al zijn wreedheid. We hadden hier een keuze uit twee varianten van de route en kozen ervoor om de oude historische route, via Moratinos en San-Nicolás-del-Real-Camino te nemen. In Moratinos namen we weer een stop om daar te lunchen bij een pelgrimsherberg. Bij ons aan tafel schoof de Ier Stewart aan, die de laatste kilometers met ons meegelopen was. Hij vertelde over zijn werk in Madrid, alwaar hij aan de internationale school Engels doceert.

In de verte kwamen steeds meer donkere wolken onze richting op en we besloten om maar snel door te wandelen. Stewart bleef achter in deze herberg, hij vond het genoeg geweest voor vandaag. Samen met Robert liepen we door en binnen niet al te lange tijd begon het vreselijk te onweren. Drijfnat kwamen we in de herberg in San-Nicolás-del-Real-Camino aan, alwaar we even het weer afwachtten. Na een half uurtje besloten we toch maar om er te blijven, waarna we na een  lekkere douche ons hier ten ruste wilden leggen. Daar dacht de eigenaresse van de herberg anders over, want die stuurde ons even later door naar de volgende plaats Sahagún, waardoor we nog even zeven kilometer extra te lopen hadden. Voor Robbert kwam dit erg goed uit, in verband met zijn deadline, maar ik was liever gebleven. Desalniettemin trokken we weer verder en kwamen tegen vijf uur in een pelgrimsherberg in Sahagún aan. Gelukkig was het gedurende deze korte tocht droog gebleven, waardoor ons een tweede nat pak bespaard bleef. De lieve gastvrouw van deze herberg had al onze kleding gewassen en in de droger gedaan, zodat we morgen weer fris en fruitig op pad kunnen gaan.

In deze herberg troffen we Jaqueline, die we eerder in de ochtend ook al hadden gesproken. Samen hebben we deze dag met veel hilariteit doorgesproken, waarna er tijdens het avondeten ook tijd was voor serieuze gespreksstof. Zo kon het maar gebeuren dat we pas om kwart over tien van tafel gingen en in de donkerte ons bedje op moesten gaan zoeken. Om tien uur ging namelijk het licht in de herberg uit, want van een pelgrim wordt verwacht dat die dan al lang op één oor ligt. Met de extra lange wandeltocht van vandaag en het late tijdstip om te slapen was er in het geheel geen tijd voor het bijwerken van mijn blog, vandaar dat dit bericht een dagje later komt. Wellicht binnenkort maar weer een rustdag plannen, want ik merk dat mijn lijf daar naar vraagt.