Dag 79: van Sahagún Naar Reliegos (32,9 km)

• https://www.relive.cc/view/1717242795

Bewolkt, max. temp 21º

Vandaag 32,9 / Totaal 2119,2 kilometer

Wakker worden op een grote slaapzaal zo vroeg op de morgen, dan valt het niet mee om al je spullen bij elkaar te rapen en stilletjes te vertrekken. Dit kwam zeker ook doordat we gisteravond in het donker onze slaapzaal hadden betreden. Toch wisten Robert en ik het zo te doen dat anderen er geen last van hadden en om iets over half zes vertrokken we en lieten Sahagún achter ons. Dit is de eerste grote stad op de Jacobsroute in de provincie Léon waar alleen de mudéjar stenen in de kerken de grootsheid van weleer nog ademen. Van de stad zelf hebben we niets gezien, we kwamen er gisteren laat in de middag oververmoeid aan en nu bij ons vertrek is het er nog donker en veel te vroeg iets te gaan bezichtigen, dat waren we trouwens ook helemaal niet van plan. Via de “Puente de Canto”, een stevige brug uit het jaar 1085, liepen we Sahagún uit en passeerden een populierenbos, rechts van ons. Volgens de legende heeft in dit bos de strijd afgespeeld tussen de Moorse koning Aigolando en Karel de Grote, waarbij 40.000 strijders omkwamen. Het verhaal vertelt verder ook dat in de nacht voorafgaande aan deze veldslag de speren van de christenen die zouden sterven tot bloei kwamen en dat zo de bomen ontstonden die er nu staan. Of het allemaal waar is weet ik ook niet, maar ik hoorde wel het eerste gefluit van de wielewalen op deze vroege morgen.

Toen we bij Calzada-del-Coto aankwamen hadden we trek in een lekker bakkie cordato, en besloten om het dorpje in te lopen over een variant voor de Camino Frances, onze route. Het was er echter nog te vroeg, waardoor er nog niets open was. Terwijl we zo verder liepen, zag ik op de gps dat we wel erg ver van de route afweken. Blijkens de gegevens uit het boekje wordt de route die wij liepen steeds minder gebruikt, omdat er bijna geen dorpjes worden aangedaan. Ook zouden we door een stuk bos moeten lopen waar tot voor kort nog veel wolven voorkwamen. We besloten om toch maar weer terug te keren naar de andere route en kwamen met een omweg van 2,5 kilometer na twee uur wandelen aan in Bercianos, alwaar we bij de eerste de beste Albergue stopten voor een ontbijt. Toen we daar een half uurtje hadden gezeten zagen we Jaqueline voorbij fietsen die, nadat we haar toeriepen, gezellig bij ons kwam zitten en nog een cortado meedeed. Ik had al enkele dagen last van mijn rechterhak, waarschijnlijk veroorzaakt door de gerepareerde schoenen, en toen ik dit vertelde gaf Jaqueline enkele aanwijzingen over loophouding en -beweging. We konden zo nog uren gezellig met z’n drieën blijven kletsen, maar de Camino wachtte en alle drie wilden we weer verder. We namen afscheid in de wetenschap dat we Jaqueline niet meer zouden gaan zien, maar op de Camino weer je het nooit. 

Zo liepen we weer verder de Camino op, het was weer van hetzelfde liedje, alsmaar links naast de provinciaals weg, de N120, voor kilometers lang, dit zou tot aan Leon, waar we morgen aan zullen komen, ongeveer zo voortduren. We passeerden eerst het dorpje Bercianos, een vergeten dorp halverwege de steppe naar Léon, waarna het voetpad in een rechte lijn door blijft lopen. Onderweg probeerde ik de tips en tricks van Jaqueline uit en het moet gezegd worden, ze hielpen me echt. De pijn in mijn rechterhak verlichtte, al was de blaar die daar inmiddels onder het dikke pak eelt was komen te zitten nog wel voelbaar. In Léon zal ik er even mee naar de pedicure gaan, want wat ik zelf ook geprobeerd heb, doorprikken lukt gewoon niet, de eeltlaag is te dik. 

Na een 20 kilometer lopen namen we een rustpauze in het dorpje El-Burgo-Ranero (=eenzaam in de vlakte), waar goed te zien was dat het nauwe banden heeft met de Camino. In dit dorpje is de extreme bouwstijl in deze regio pas echt goed te zien. Alle huizen zijn gebouwd met hetzelfde materiaal van leem en stro en de terracotta-achtige kleuren sieren het straatbeeld. 

Met een gezonde frisse smoothie in de buik, konden we beginnen aan de laatste etappe van vandaag. Ik voelde mijn rechtervoet nu al exploderen in mijn schoen en er lagen nog 12,5 kilometer in het verschiet. Ik vertelde Robert dat hij maar niet op mij moest wachten en zijn eigen tempo moest gaan lopen, ik volg wel al zal het wel wat langer gaan duren. Van mijn bijnaam “de vliegende Hollander” was weinig over op dit moment. De tijd dat ik al uren voor Robert binnenkwam ligt ver achter ons. 

Over de eindeloze steppe volgde in het voetpad maar weer en regelmatig (te vaak) keek ik op mijn kilometerteller, die tergend langzaam verder liep. Gelukkig was het niet al te warm en lekker bewolkt, dat was het enige voordeel vandaag. De platanen die naast het gehele voetpad staan gepland, met uitzondering van die op de laaggelegen gedeelten, vertikken het gewoon om te groeien, door gebrek aan water, maar mogelijk dat hier de komende tijd verandering in komt, er is hier namelijk erg veel regen gevallen de laatste maanden. Ik had er weinig oog voor, probeerde de aandacht niet op mijn pijnlijke voet te vestigen en snakte alleen nog maar naar mijn bed. Zelfs vijfhonderd meter voor het einde moest ik enkele minuten op een bankje gaan zitten om de pijn te ontlasten. 

Zo liep ik Reliegos binnen, een dorpje met driehonderd inwoners die leven van haver, tarwe en gerst, omdat de wijngaarden droog staan. De grotten aan het begin van het dorp zijn oude bodega’s maar daar had ik op dat moment geen oog meer voor. Ik kwam om kwart over twee uitgeput de pelgrimsherberg binnen strompelen en plofte er direct op mijn bed. Aldaar viel ik in slaap en het was half zes toen ik wakker werd. Na een lekkere douche kikkerde ik een beetje op, waarna Robert en ik nog even wat boodschappen voor de volgende dag hebben gedaan. Ook ben ik nog even in de plaatselijke kerk gaan kijken, want een kerk gewijd aan de heilige Cornelis kan ik natuurlijk niet onbezocht voorbij lopen. In Reliegos ontmoetten we wederom de Ier Stewart, waarmee we afspraken om samen het pelgrimsdiner te zullen gaan eten. Hij vertelde dat hij nog doorliep naar León en van daar naar het noorden zou lopen tot aan Oviede, om vervolgens de Camino Primitivo te lopen tot aan Santiago. Zo loopt hij zigzaggend door noord Spanje iets wat meer pelgrims doen overigens.

Ook vertelde hij het verhaal van het café Elvis, wat hier op de hoek van de straat ligt en in de film “the Way” het decor van een van de scenes is. Toch maar weer eens terugkijken die film, nu ik in het decor ervan heb mogen lopen.

Na het lekkere dinertje ben ik meteen weer op bed gaan liggen, waar ik om half tien al weer in dromenland was.  

S’avonds kreeg ik nog een berichtje van Jaqueline, dat ze inmiddels in León was aangekomen, haar zullen we niet meer gaan zien.

En morgen, ja morgen zal de laatste dag zijn dat Robert en ik samen op pad zullen gaan. In León zullen we afscheid van elkaar moeten nemen, omdat ik daar een rustdag gepland hebben Robert de tijd nodig heeft om tijdig, in Santiago aan te kunnen komen. Hij hoopt er op 31 juli zijn jongens te ontmoeten en heeft het er echt op staan. Met een gemiddelde afstand van 34 km per dag kan ik nu in mijn conditie niet mee over. Het zou zonde zijn als ik nu, zo’n 300 km voor de finisch door een rotblessure op zou moeten geven, dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Ik neem maandag een rustdag, loop de komende dagen rond de 25 kilometer per dag en probeer zo veel mogelijk nog te genieten van deze geweldige ervaring.