Dag 80: van Reliegos naar León (26,4 km)

• https://www.relive.cc/view/1720054603

Zonnig, max. temp 27º

Vandaag 26,5 / Totaal 2145,7 kilometer

Kwart voor zes liepen Robert en ik de pelgrimsherberg uit, op weg naar onze volgende bestemming. Deze keer ligt deze voor ons beide ergens anders, ik zal in León gaan stoppen, over ongeveer zesentwintig kilometer, en Robert loopt daarna nog een stukje verder naar Virgen-del-Camino, zo’n zeveneneenhalve kilometer verder. Buiten was het behalve donker ook erg koud, twaalf graden was het maar voor mijn gevoel leek het wel tegen het vriespunt. Voor het eerst had ik koude handen en die wilden de eerste kilometers maar niet warm worden. Mijn looptempo was ook minder hard dan wat ik gewend was. Om mijn rechterhak enigszins te ontzien nam ik kleinere stappen en probeerde de houding, zoals Jaqueline deze gisteren had voorgedaan, vast te houden. De pijn was voelbaar maar er was mee te lopen al ging ik niet zo snel, maar ook weer niet langzaam want onderweg passeerde ik nog andere pelgrims.  

Via het eindeloze voetpad langs de N-120, liepen we naar Mansilla-des-las-Mulas zes kilometer verderop, alwaar we bij een locale pelgrimsherberg, die tevens een koffiebar/slagerij had, een rustpauze namen voor een cortado. We waren er de eerste klanten, maar niet veel later kwam er toch wat meer leven in de brouwerij. Na een klein half uurtje gingen we weer op pad en liepen door het stadscentrum, het was inmiddels licht geworden. Het stadscentrum van Mansilla wordt omgeven door wat overgebleven stukken van de uit rolstenen opgebouwde muur. Men zegt dat de stad is ontstaan uit een pleisterplaats aan de oever van de rivier de Elsa, die hier voorbij stroomt. Voor de pelgrim is in dit plaatsje meer dan genoeg te beleven, die kan zich hier heerlijk ontspannen in de autoloze steegjes waar veel winkeltjes, bodega’s, en barretjes zijn. Wij hadden daar geen oog voor, het was zondagmorgen amper half acht en er was, naast enkele pelgrims, geen kip op straat. Via een oude stenen brug over de Elsa verlieten we de stad waarna we aan het deprimerende stuk naar León begonnen. We volgden een nieuw pad dat evenwijdig aan de snelweg loopt. Het landschap werd lelijker, alleen maar kleine landbouwvelden en grote braakliggende terreinen, de horizon werd overschaduwd met hoogspanningsmasten en industriegebieden. 

We staken de snelweg over en liepen door het dorpje Villamoros waarna we verder liepen naar Puente-de-Villarente. Nog voordat we de rivier de Porma overstaken hielden we halt voor een tweede rustpauze. Net daarvoor werden we ingehaald door Megan, een Amerikaanse pelgrim op de fiets. Ik had haar eerder in Roncesvalles ontmoet ruim twee weken geleden, toen was ze nog een pelgrim te voet. Ik sprak haar aan en vroeg hoe het kwam dat ze nu op de fiets was. Ze vertelde dat ze tot Burgos had gelopen, daar een fiets had gehuurd en nu per fiets, met trapondersteuning, haar pelgrimstocht voortzette. Zo zie je maar weer, iedereen pelgrimeert op zijn eigen wijze, en dat is ook meteen de juiste. 

Tijdens de rustpauze kwamen we in gesprek met een Finse pelgrim op de fiets. Gregard Erickslün was op 1 mei thuis in Finland vertrokken op de fiets en was via Zweden, Denemarken, Duitsland, Nederland, België en Frankrijk nu in Spanje aangekomen. Robert had hem gisteren ook al gesproken in de pelgrimsherberg. Gregard was erg spraakzaam en had merkbaar behoefte aan een gesprek. Alleen reizende pelgrims op de fiets lijken mij meer eenzaam dan die te voet. Door de langere afstanden die ze per dag afleggen en het feit dat ze minder in aantal zijn is het moeilijk met andere fietsers vaker in contact te komen, iets wat voor de wandelende pelgrim in Spanje helemaal geen probleem is. Die ziet dagelijks dezelfde grote groep pelgrims als een kudde om zich heen verder trekken.  

Na de tweede rustpauze liep het voetpad over een hangbrug die naast de bijzondere ronde middeleeuwse brug over de rivier de Porma staat. Dit was vroeger een van de belangrijkste oversteekplaatsen op de route naar Santiago voor de pelgrims. Zo kwamen we in Puente-de-Villarente, wat eigenlijk niet meer is dan een lang lint voorzieningen, met bars, restaurants, hostels en benzinestations langs de drukke N-601. voorbij dit dorp leiden de pijlen ons over een landweggetje, zodat we niet langs de drukke rijksweg hoefde te lopen. 

Na zeven kilometer kwam we in Arcahueja, daar namen we weer een korte pauze. Hier troffen we een Belgische pelgrim die op 1 april ook te voet vanuit thuis was vertrokken. Hij had onderweg tot twee keer toe zijn pelgrimage moeten afbreken omdat hij voor de eerste en tweede keer opa was geworden. Telkens is hij even op en neer gegaan voor het weerzien van zijn familie en bewondering van zijn eerste kleinkinderen, waarna hij zijn voetreis weer heeft opgepakt. Na deze pauze liepen we het dorpje uit, alwaar de Camino en de autoweg samen kwamen. Door een lelijk industriegebied liepen we verder en na een korte klim stonden we boven op de “Alto del Portillo” al waar we beneden de stad León zagen liggen. Het duurde echter nog meer dan een uur alvorens we bij de kathedraal in het gezellige centrum van de stad waren aangekomen. Bij een koffiebarretje in de buurt van de kathedraal namen we plaats om samen de lunch te gebruiken. Terwijl we daar zo zaten kwamen er enkele andere pelgrims ons vergezellen.

Na deze lunch was het inmiddels half twee geworden en dat was ook het moment dat Robert en ik afscheid van elkaar moesten nemen. Vanaf het Franse Captieux hadden we samen gelopen en veel met elkaar gedeeld. Het voelde als een beetje een verlies en ik had er op het “moment surpreme” bijna geen woorden voor. Met een stevige knuffel namen we afscheid van elkaar en wensten elkaar nog veel succes en een Buen Camino. Zo zag ik Robert in de mensenmassa opgaan, zijn weg vervolgen. Hij heeft er de vaart in zitten en ziet erg uit naar het weerzien met zijn familie. Met zijn jongens die op 31 juli in Santiago zullen zijn wil hij nog enkele dagen samenzijn waarna ze op 2 augustus naar huis vliegen. Ik heb geen deadline en wil het wat rustiger aan gaan doen, zodat mijn blessure hopelijk snel over zal zijn en ik ook weer meer van de Camino kan genieten. Maar pijn deed dit afscheid weer wel, al zullen we elkaar binnenkort in Nederland zeker gaan treffen. Maar dat is nou eenmaal de Camino; ontmoetingen, vriendschappen sluiten, afscheid nemen, loslaten en weer verder gaan.

Robert was nog maar net weg of daar kwam de Ier Stewart aanlopen. Hij had zich al in zijn hostel geïnstalleerd en was de stad aan het verkennen. Hij vroeg mij vanavond samen te gaan dineren, omdat hij morgen doorloopt naar Oviede een andere richting als des Camino. Het aanbod kwam als een geschenk uit de hemel vallen en ik nam het maar al te graag aan. Het gevoel van weer helemaal alleen te zijn werd al weer een beetje minder. Er kwamen steeds meer bekende pelgrims naar de kathedraal toegelopen en de terrasjes zaten er vol mee. Nadat ik nog even met enkele van hen had gesproken, ging ik naar mijn eigen hostel alwaar ik na een lekkere douche even wat rust heb genomen.

In de late middag ben ik de stad weer ingegaan en heb deze wat verkend. Ook kreeg nog ik enkele leuke berichtjes binnen. Zo zit Robert momenteel in Virgen-del-Camin, waar hij ook de Duitse Anna tegenkwam. En van Jaqueline kwam het bijzondere bericht dat ze samen met Megan in Astorga was. Die twee hebben elkaar vandaag weer gevonden nadat ze elkaar onderweg in Burgos hadden ontmoet. Zo zie je maar de Camino maakt vele vrienden. 

Samen met Stewart heb ik nog het avondeten genoten op een terrasje in de stad, toen we daar zaten kwam ook nog Wojtek, een Poolse Amerikaan uit Chicago ons vergezellen. Het was een lekkere pizza die ik kreeg voorgeschoteld en na dit avondmaal nam ik ook afscheid van Stewart, die vertrekt morgen weer. Woitech neemt morgen ook een rustdag dus wie weet zie ik die dan nog. Onderweg. Terug naar. Mijn hostel nam ik nog een ijsje, waarna ik moe maar voldaan mijn bed heb opgezocht.

Bijzonder is wel dat wanneer ik op sandalen door de stad slenter ik helemaal geen last van mijn voeten heb en zodra ik mijn wandelschoenen aandoe en er de vaart in wil zetten de ongemakken beginnen op te spelen. Morgen op de rustdag maar eerst eventjes naar de pedicure, misschien dat het dan beter wordt. Enne op advies van Robert is het misschien wel verstandig om toch maar nieuwe schoenen aan te gaan schaffen. Het zijn immers nog vierhonderd kilometer voor mij, geen kattenpis.