Voorbereidingen in volle gang (deel 2)

Bij een gedegen voorbereiding voor een tocht naar Santiago de Compostela hoort, naast kilometers vreten, natuurlijk ook veel praten met mensen die een soortelijke ervaring hebben gehad of dat nog gaan hebben. Van al die verhalen en ervaringen hoop ik datgene eruit te halen wat voor mij van waarde is zodat er een gedegen basis is gelegd en mijn droom een geslaagde missie zal gaan worden. Want dat er bij zo´n onderneming nogal wat komt kijken is overduidelijk. Denk maar aan hoe om te gaan met het afscheid, het loslaten, de mogelijke eenzaamheid, de vermoeidheid enz... Ieder mens gaat daar anders mee om en mezelf kennende heb ik daar nog wel wat in te leren. Vooral tijdens stille momenten zal het alleen zijn een extra uitdaging voor mij worden. 

Via het Nederlands Genootschap van St Jacob kwam ik erachter dat er voorbereidingsweekenden worden georganiseerd voor hen die willen gaan pelgrimeren. Afgelopen weekend heb ik dan ook deelgenomen aan een dergelijk weekend voor pelgrims. Dit werd gehouden in de pelgrimshoeve Kafarnaüm in Vessem en duurde van vrijdag tot zaterdag. Het was een weekend waar veel praktische zaken aan de orde kwamen, maar ook het morele aspect niet werd vergeten. We werden er enorm gastvrij onthaald en ik wil iedereen die een tocht naar Santiago de Compostela overweegt aanbevelen hieraan deel te nemen. Wat een warmte en wat een gedrevenheid van al die mensen die geheel uit vrijwilligerswerk alles, maar dan ook echt alles, in het werk stellen om het voor ons huiselijk maken. De sfeer voelde zo vertrouwd, in één woord geweldig. 

Samen met mij waren er nog zeven andere deelnemers aanwezig, die de tocht naar Santiago de Compostela dit jaar gaan ondernemen. Het was een gemêleerd gezelschap variërend in de leeftijd van 38 tot 66 jaar, mooi verdeeld in vier vrouwen en vier mannen, met één bindende factor: “We zijn alle acht 'waus' van wandelen naar Santiago de Compostela”. Maar wat trekt ons nou naar Santiago de Compostela? Met die vraag begon eigenlijk het weekend. Tijdens de introductie bleek wel dat iedereen andere motieven had om op pad te gaan. De een gaat voor de sportieve uitdaging en het afvinken van een bucketlist, een ander wil er even tussenuit om zo wat rust te krijgen in het hoofd. Weer anderen willen gewoon wandelen en kijken er wat meer toeristisch naar, een enkeling bekijkt het spiritueler. Voor mezelf zie ik het als een soort kantelmoment; wat heeft het leven tot nu toe voor mij gebracht en waar wil ik naar toe. Mijn toekomst als ambtenaar begint langzaam in de eindfase te komen. Na 36 jaar mag ik nog 4 jaar dienen alvorens ik een andere invulling zal moeten vinden in mijn dagelijkse leven. Tijdens zo’n lange wandeling heb je tijd genoeg hierover na te denken, drieënhalve maand overpeinzen daar krijg je wel koppijn van, hahaha. Naast de sportieve uitdaging van zo’n pelgrimage heb ik ook interesse voor cultuur en historie. Op vakantie loop ik altijd al oude gebouwtjes en kerken binnen om deze goed te bekijken. Vooral het fenomeen, wat mensen ertoe brengt om een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te ondernemen, met alle randzaken die daarbij komen kijken heeft mij altijd gefascineerd. Er op uit gaan, loslaten, de vrijheid voelen, onzekerheden trotseren, andere mensen ontmoeten en nieuwe dingen ontdekken, dat zijn allemaal zaken die mij trekken. Dankbaar zal ik zijn voor de gastvrijheid van mij volkomen onbekende mensen die mij voor een dagje willen opnemen in hun huis. Wellicht zal ik er nieuwe vrienden aan overhouden, zo zal het waarschijnlijk gaan. Ik hoop ervan te kunnen genieten.

Jaren geleden, toen het fenomeen “Santiago” in mijn hoofd begon te spelen had ik het voornemen dit pas te gaan ondernemen wanneer ikzelf met pensioen zou zijn. Dan zou ik er de tijd voor hebben en ook voor nemen, zo dacht ik. Maar 3 jaar geleden werd ik rigoureus met de neus op de feiten gedrukt toen één van mijn beste maten, Jos, door een korte slopende ziekte het leven liet. Het besef dat een mensenleven niets voorstelt en zomaar plots voorbij kan zijn hoe jong je ook bent, kwam akelig dicht bij. Dat was het moment voor mij om te besluiten niet langer te wachten en juist nu te gaan, het kan zomaar afgelopen zijn. Daarbij komt ook nog het overlijden van mijn jongere broer Wil, nu ruim een jaar geleden, dat voedt alleen maar de gedachten om plannen en dromen niet uit te stellen. En met het idee, dat de pensioenleeftijd alsmaar opschuift zou het zo maar kunnen gebeuren dat blijven uitstellen voor mij afstellen zou betekenen. Daarom ga ik nu, nu ik nog kan, nu ik mag gaan, dat het mij wordt gegund door Heidi en dat mijn werkgever het toestaat en mogelijk maakt. Ik geef mezelf nu eens een cadeau, een cadeautje in de vorm van tijd, niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan. Tijd ergens voor willen nemen is een luxe in deze hectische samenleving. Een luxe die niet iedereen wil of kan nemen. Ik heb nu de kans en de mogelijkheid, dus ik neem die. 

Nu jullie mijn moverende redenen hebben gelezen kom ik weer terug bij het pelgrimsweekend in Vessem. Na de introductie spraken we over de verschillende wegen die naar Santiago de Compostela leiden. Want de route die ik ga lopen is niet de enige, integendeel er zijn enorm veel pelgrimsroutes. Vanuit alle windstreken wordt er naar Santiago de Compostela gelopen. Het toeval wil dat alle acht deelnemers dezelfde route gaan lopen, echter niet allemaal vertrekken ze, zoals ik, vanuit thuis. Drie van de acht vertrekken vanuit Nederland en vier deelnemers starten in Zuid Frankrijk en beginnen daar hun Camino, vanuit het plaatsje Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voeten van de Pyreneeën. De route vanuit Nederland doet die plaats ook aan. De achtste deelnemer is nog in overweging om wel/niet een deel van deze Camino te gaan lopen. Uit de gesprekken viel het me wel op dat iedereen op een andere manier zijn voorbereiding doet en dat niet iedereen daar even ver in is. Een enkeling heeft nog maar net bedacht om naar Santiago de Compostela te gaan lopen en heeft er nog nauwelijks iets over gelezen, terwijl het bij mij bijvoorbeeld al meer dan 25 jaar in mijn hoofd zit. Maar zoals men zegt: “Iedereen zijn eigen Camino”.  Nadat onze route in zijn geheel werd doorgenomen werd er aandacht besteed aan plekken waar je kunt slapen en eten, hoe je zoiets kunt regelen en dat daarvoor handige lijstjes zijn op internet. Er zijn zelfs apps die je daarvoor kunt downloaden, maar volgens sommige ben je dan geen pelgrim meer. Het zij zo, die discussie laat ik maar aan me voorbij gaan.

Vervolgens hebben we met esprit-kaarten diverse onderwerpen besproken die bij zo’n pelgrimstocht aan de orde komen en wat dat met mensen kan doen. Denk aan het afscheid nemen van thuis, de diverse ontmoetingen, het onderweg zijn, het thuis komen. Allemaal onderwerpen waar wat dieper op in werd gegaan en die bij een enkeling de gevoelige snaar wisten te raken. Daarnaast kwamen ook wat meer spirituele zaken aan de orde, waarbij zelfs een mantra-lied werd ingezet, maar met alle respect; eerlijk gezegd heb ik niet zo veel met mantra-liedjes. In de avond hebben we kennis mogen maken met de hoogbejaarde broeder Fons, de grondlegger van de Jacobushoeve in Vessem. Hij vertelde uitvoerig over zijn eigen pelgrimstocht en het verhaal van de totstandkoming van de Jacobushoeve. Leuk te horen hoe de aankoop van de hoeve is gegaan, te weten dat deze door het broederschap is gekocht van een ver familielid van mij (broer van oma). De rest van de avond stond in het teken van sociaal samenzijn, waarbij het nodige pelgrimsnat werd gedronken.

Na een korte nachtrust startten we al vroeg met een ochtend/stilte wandeling van ruim een uur, waarbij we een kort bezoekje brachten aan de Jacobushoeve, alwaar we symbolisch een steentje hebben neergelegd in de tuin bij het “Cruz de Ferro”.  Het is een traditie dat pelgrims op hun weg naar Santiago de Compostela een steen van thuis, als symbool van al hun lasten en zorgen, meedragen op hun tocht. Aan het “Cruz de Ferro” (het ijzeren kruis) worden deze stenen door pelgrims achtergelaten, waardoor ze zich bevrijden van alle lasten en zorgen. Deze plaats heeft voor pelgrims dus een symbolische betekenis en is daarnaast de hoogste plek van de hele tocht op een hoogte van 1531 meter en zo'n 236 kilometer van Santiago de Compostela.

De rest van de morgen stond in het teken van de rugzak en wat nemen we allemaal wel en belangrijker, wat juist niet mee. Een aloud pelsgrims-spreekwoord luid namelijk "Alles wat je thuis laat is meegenomen". Tijdens een demo werden alle zaken benoemd en ondanks dat ik dacht alles wel zo’n beetje te weten kreeg ik hier nog enkele waardevolle tips, die ik niet eerder had gehoord. In de middag hebben we nog gekeken naar een documentaire over de Camino (Spaans gedeelte), waarna broeder Fons nog even langs kwam om ons “uit te zwaaien”. Met de woorden “Kom anders terug of kom anders niet terug” gaf hij mij de hand, waarbij zijn woorden nog enige tijd in mijn hoofd bleven rondzingen en mij het nodige stof tot nadenken bezorgen.

Ik kijk terug op een mooi weekend, wat zeker een meerwaarde voor mijn voorbereiding heeft betekend, ik had het niet willen missen. Van het besef dat je in zo’n korte tijd met wildvreemde mensen een goede band kunt opbouwen en al een echt “wij gevoel” kunt creëren sta ik telkens versteld. Dat is de cohesie van groepsprocessen en natuurlijk onze bindende factor; “de weg naar Santiago”.  Ook het warme gastvrije onthaal, de heerlijke maaltijden, goede nachtrust, persoonlijke begeleiding en zorg die ik bij de Pelgrimshoeve Kafarnaüm in Vessem heb mogen ontvangen heb ik als erg fijn ervaren. Ik voelde me geen gast, ik voelde me er thuis.

Voorlopig het trainingsschema maar weer wat opvoeren en kilometers maken, maar na zo’n weekend sta je te popelen om direct te kunnen vertrekken. Het duurt nog wel even, maar ik besef dat mijn vertrek toch met rasse schrede dichterbij komt. Nog ruim 100 dagen en ik loop aan, dat is ongeveer net zo lang als de tocht in z’n geheel voor mij zal gaan duren. Santiago here I come………………………