Dag 93: van Santiago naar Vilaserio (35 km)

• https://www.relive.cc/view/1753902691

Bewolkt, max. temp 25º

Vandaag 35,0 / Totaal 2513,5 kilometer

Het was de afgelopen nacht en ook op de rustdag extreem heet, waardoor ik niet veel meer heb gedaan dan wat rondhangen nabij de kathedraal om met alle andere bekende pelgrims nog wat herinneringen op te halen. Gisteren lag ik pas rond half twee in bed en doordat de hitte ook op de bovenste verdieping van ons hostel was binnengedrongen kon ik de slaap pas laat te pakken krijgen. De vele indrukken die ik de afgelopen dagen te verwerken heb gekregen hebben daar zeker ook aan bijgedragen. Zo kwam het dat Wojtek en ik pas om 7 uur wakker schrokken. Gelukkig was de weersverwachting vandaag voor ons wandelaars een stuk minder heet en ondanks dat de wandelafstand ruim boven de dertig kilometer zou komen, besloten we toch om eerst nog maar aan te schuiven bij het ontbijtbuffet. 

Zo kwam het dat we om acht uur onder een bewolkte hemel en in een erg mistige omgeving Santiago de Compostela verlieten. Bij het passeren van de kathedraal maakten we nog even wat foto’s, waarna we onze weg zochten richting Finisterre, waar in de middeleeuwen de pelgrims dachten bij het einde van de wereld te zijn aangekomen.

De route was vandaag prachtig, veel heuvels, bosrijke omgevingen met eucalyptusbomen, heidevelden en zeer kleine boeren gehuchten, waar de wegen vol lagen met modder, drek en koeienvlaaien. Het waren de mooiste stukken natuur op de Camino die ik tot nu toe heb belopen. De bewegwijzering was duidelijk en er zat opvallend geen graffiti op, iets wat ik me al weer nauwelijks kon herinneren dat ik dat eerder gezien had.

Na anderhalve kilometer passeerden we de rivier de Sarria en de weg ernaartoe was al direct prachtig. Door een oud eikenbos, waar de poëet Rosalia de Castro haar beste gedichten schreef, liepen we daarna flink bergop en via de plaatsjes Carballal, Alto de Vento, Ventosa kwamen we aan in Augapesada. Daar was het tijd voor een rustpauze. 

In tegenstelling tot de afgelopen weken heb ik de hele tijd samen met Woitek gelopen, waarbij we veel gepraat hebben over wat de mens bezielt om een voettocht naar Santiago te gaan ondernemen. We waren er beiden over eens dat die mensen toch iets ervaren, wat een verrijking is voor hun verdere leven. De kunst is alleen om met deze rijkdom het oude leven weer op te pakken.

Na de rustpauze konden we direct aan de bak, er stond een steile klim voor de boeg naar de Alto do Mar de Ovalles. De 220 meter klimmen over 2,6 kilometer bleek voor onze getrainde lijven een peulenschil te zijn en in de geleidelijke afdaling via Caballo kwamen we aan in het schitterende dorpje “A-Ponte-Maceira”. Bij het natuurlijke en monumentale landschap staken we de rivier Roxos over via de 14e eeuwse historische brug. De heiige lucht maakte het landschap nog spectaculairder en de watervallen in de rivier gaven een extra mythisch tintje. Het bleef mistig tot nog na half twaalf en de hele dag bleef het vochtig, waardoor de rugzak vol dauwdruppels zat. Gelukkig was alles in de rugzak droog gebleven.

Onderweg tijdens de stille momenten vandaag dacht ik terug aan al die pelgrims waarvan ik gisteren en eergisteren afscheid heb moeten nemen. Enkelen zijn ook onderweg naar Finisterre en of Muxia en zal ik nog wel ontmoeten. Maar voor de meesten is de Camino voorbij en zijn naar huis of maken nog een dagtripje naar Finisterre. Wojtek had er ook last van en samen spraken we over die pelgrims die ons het meeste waren bijgebleven.

Zo kwamen we aan in het middeleeuwse dorpje Negreira, waar we de lunch namen. Ik merkte dat er enorm veel minder pelgrims onderweg waren, vergeleken met voorgaande dagen. Ik kreeg meteen weer een Caminogevoel zoals ik me dat het liefst voorstelde en ik in Frankrijk vaak had ondervonden. Rust, genieten van de natuur en gezellig een terrasje nemen zonder al te veel commercie en herrie om je heen. In Negreira passeerden we na de pauze een gerestaureerd middeleeuws fort, wat nog steeds over de stad waakt en met de stadspoort een enorme blikvanger is. 

Toen we door de stadspoort Negreira verlieten, moesten we weer een beetje berg op door donkere bossen. Via de plaatsjes Zas en A Peña kwamen we aan in Vilaserio, alwaar we na een tip van Louise terecht kwamen in een gezellige huiselijke herberg. We werden er warm ontvangen door gastvrouw Dolores, die voor ons ook het avondeten verzorgde. Behalve enkele andere gasten was er ook de Japanner Takashi, die samen met zijn ezel Tsui onderweg was op de camino. Hij had vorig jaar deze ezel gekocht in Burgos en was er mee naar Finisterre gelopen. Aldaar had hij de ezel gestald en nu lopen ze samen naar Porto, via Santiago de Compostela. Een geweldige man die Takashi, een gepensioneerde levensgenieter die zich in een ver verleden ook nog bij de hippies in Los Angeles had aangesloten.

Na de gezellige maaltijd was ik weer op tijd naar bed gegaan, ik voelde me erg moe van al die indrukken en het lopen natuurlijk, vandaag weer een ruime 30-plusser, maar gelukkig waren de weersomstandigheden erg gunstig, afwachten wat het morgen zal worden, al zijn de voorspellingen niet slecht.