Dag 95: van Hospital naar Muxia (27,4 km)

• https://www.relive.cc/view/1758079559

Zonnig, later bewolkt, max. temp 19º

Vandaag 27,4 / Totaal 2568,2 kilometer

Nadat ik om kwart voor zes wakker werd, zag ik dat het Australische echtpaar al in alle stilte was vertrokken en toen Vincent, Christina en Wojtek wakker werden ging ik er ook maar uit. Om half zeven vertrokken we met vieren richting de kust, maar al na zeshonderd meter hielden Wojtek en ik halt om bij een cafeetje te stoppen voor het ontbijt. We namen afscheid van Christina en Vincent die verder liepen naar Finisterre en daar hun Camino zouden gaan beëindigen terwijl Wojtek en ik eerst nog naar Muxia zouden lopen, een wandeldag meer.

Na ons ontbijt vertrokken we samen en net zoals de afgelopen dagen liepen we ook vandaag weer de hele dag samen. Buiten was het erg koud en met 11 graden kon ik de wandeltrui goed aan hebben. 

Al snel na onze start kwamen we bij de splitsing waar de wegen naar Muxia en Finisterre zich van elkaar scheiden. We namen richting Muxia, die ons een mooie lange afdaling gaf tot aan San Martiño de Orzón, waar de grootste graanschuren van heel Galicië staan. Het ging vandaag veel bergaf over verharde en onverharde paden door gemengde bossen van eucalyptus- en pijnbomen, waarbij de bodem bedekt was met grote varens en op de open plekken in bloei staande heide. En ik hoorde ook weer de vogels fluiten, iets wat de laatste weken niet zo veel meer was voorgevallen, al zal dat meer aan het parcours gelegen hebben dat door veel bebouwd gebied liep. Onderweg waren weer veel Hórreo’s te bewonderen, de ene nog ouder dan de andere, ze geven een authentieke uitstraling zoals je die alleen maar in Galicië kunt zien.

Via As-Carizas en Dumbria kwamen we aan in Senande, alwaar we bij een van de honderden stenen kruizen die we onderweg tegen zijn gekomen de eerste rustpauze namen. Het was kwart over negen en de temperatuur ging maar niet omhoog, zodat we besloten om binnen in het plaatselijke cafeetje te gaan zitten om niet al te veel af te koelen. Wojtek voelt zich erg moe en zag uit naar morgen, wanneer het onze laatste wandeldag is. Ikzelf daarentegen voel me nog steeds fit  en heb alleen op het einde van de dag wat last van gezwollen voeten. Gelukkig dat de temperatuur deze dagen flink was gezakt, waardoor ik de dertigers nog gewoon pijnloos kon blijven lopen en de schoenen niet al te veel gaan knellen.

Direct na de pauze liepen we het kleine gehuchtje A Grixa door, waarna we de afdaling naar San Martiño de Ozón bleven volgen. We passeerden erg veel religieuze architectuur, die voor deze route zo kenmerkend is. Kapelletjes, kerken en vooral veel stenen kruizen met aan de ene kant het Christus beeld en aan de andere kant een pelgrim afgebeeld. Deze crucifixen staan er al eeuwen en vormen een baken om de pelgrims de weg te wijzen. Vanaf de Pyreneën staan deze overal op de route, maar vooral in dit laatste stukje lijken er wel meer te staan. Ik denk dat ik er op mijn pelgrimstocht wel meer dan duizend heb gezien, alleen al in Spanje.

Toen we in San Martiño de Ozón aankwamen vonden we het tijd voor weer een rustpauze, we hadden vandaag totaal geen haast, de temperatuur was heerlijk om te wandelen en we wilden nog even volop genieten van de laatste dagen om zo lang mogelijk dit Camino-gevoel vast te houden. Er waren weinig andere pelgrims onderweg en diegene die we wel tegenkwamen waren vooral Italianen.

Na deze pauze gingen we weer de heuvels in en bij een van de heuveltoppen zag ik haar dan eindelijk in levende lijven. De Atlantische oceaan met de donkerblauwe golven stak erg contrastrijk af tegen de grijze wolken. Het zien van de oceaan gaf me wel een bepaalde kick en ik kreeg een beetje kippenvel. Ik hoorde de golven, voelde de zeewind en rook de zachte zilte zeelucht. Naarmate ik dichterbij kwam hoorde ik steeds luider de meeuwen en andere zeevogels die hoog in de lucht zich goed lieten horen.

Het was nog zes kilometer wandelen door bossen en heuvels alvorens we in Muxia aankwamen. Het was inmiddels één uur geworden en in een Hongaarse herberg hadden we ons onderdak gevonden. Deze herberg wordt gerund door een voormalige Hongaarse politiechef, deze vrouw heeft van de herberg een erg huiselijke omgeving gemaakt en ik voelde me er direct thuis. 

Na het dagelijkse tafereeltje, inchecken-douchen-wasje-rusten, zijn we gaan eten op één van die gezellige terrasjes in de haven. Het plaatsje Muxia beschikt over een prachtige beschutte jachthaven waar gedurende de zomermaanden behoorlijk wat zeilers te vinden zijn, zo ook nu. In het dorp zijn op een prachtig plein enkele gezellige bars en restaurants te vinden, die uitkijken op deze jachthaven en enkele prachtig beschilderde muren, graffiti is hier een hele kunst geworden en vrijwel nergens zie je van die lelijke muren die met verf spuitbussen zijn beklad. Na de maaltijd liepen we het pad af langs deze kunstwerken en kregen een prachtig uitzicht over de baai van Figueira. Helaas was het bewolkt en het begon zowaar te regenen. Bij helder weer zouden we het tegenovergelegen dorpje Camariñas kunnen zien liggen, maar door het grijze weer was dit niet mogelijk. Vanuit Muxia loopt er een prachtig pad naar de kerk Nosa Señora de Barca, de belangrijkste bezienswaardigheid hier. Ondanks de regen liepen we toch naar dit memorabele punt toe en toen we ook nog even doorliepen naar de top van de klif kregen we dankzij het grijze weer een spookachtig uitzicht over de Costa da Morte. De metershoge golven beukten tegen de rotsen wat bij stormachtig weer helemaal een spektakel moet zijn. Over de Costa da Morte zal ik morgen meer vertellen, ik loop dan namelijk een heel stuk langs deze kustlijn.

Omdat het steeds meer en harder ging regenen vonden Wojtek en ik het wel genoeg en zijn we terug gegaan naar onze herberg waar we  de gehele verdere dag zijn gebleven. Daar werd het nog een erg gezellige avond  met andere pelgrims, vooral Oost-Europese vandaag. Hongaren, Tsjechen, Slovenen, Russen, Fransen, een Pool en een Nederlander maakten er een vrolijk feestje van terwijl het buiten regende als pijpenstelen. Allerlei hapjes werden op tafel gezet en ook de zelfgestookte drank moest geproefd worden. Hoewel ik een echte bourgondiër ben heb ik me toch weten in te houden, om morgen niet met een kater op pad te hoeven gaan.