Dag 94: van Vilaserio naar Hospital (27,3 km)

• https://www.relive.cc/view/1755928607

Bewolkt, later in de middag regen, max temp 21º

Vandaag 27,3 / Totaal 2540,8 kilometer

Midden in de nacht werd de hele kamer wakker door gestommel en gegiechel. Er stonden twee stapelbedden en drie losse bedden die allemaal bezet waren. Een van de bovenste stapelbedden was ingezakt, met grote hilariteit tot gevolg. Twee jonge personen in een eenpersoonsbed, dat kan wel eens problemen opleveren, zo ook nu en met een beetje schaamrood op de wangen legden ze het matras maar op de grond. 

Uiteindelijk werd ik pas om tien voor acht wakker, best wel laat, maar met de juiste wandeltemperatuur, de mooie omgeving en de weinig pelgrims die er nog op de route zijn, is er helemaal geen race meer tegen de klok, voorzover die er al was. Samen met Woitek nam ik nog een lekker ontbijtje en de drie eitjes die Dolores had gebakken gingen er wel in, dat was lang geleden, een gebakken eitje.

Met een volle buik en innige omhelzing van Dolores in de pocket vertrokken we tegen negen uur, vandaag liep ik weer de gehele dag samen met Wojtek. Het was weer een mooie wandelomgeving met veel heuvels en dalen.  De inheemse vegetatie en de schoonheid van het landschap leiden ons deze eerste kilometers door mais-, gerst- en korenvelden, dennenbomen en eucalyptus. De vele Hórreo’s die in deze omgeving staan geven de  typische Galicische architectuur het beste in beeld. Deze graanschuurtjes op palen vind je bijna bij ieder huis en waren zodanig gebouwd dat het ongedierte er niet in kan binnendringen. Nog steeds worden ze als zodanig gebruikt. Via Cornado kwamen we aan in As-Maroñas, waarna er een flinke klim volgde naar Vilar-do-Castro. We kwamen aan bij de Mount Aro, wat een van de punten met het grootste landschapsbelang van deze regio is. Vanaf hier is een deel van de andere regio van Terra-de-Xallas te zien en het gebied staat bekend om zijn mandenmakerijen en de typische originele dameshoeden die gemaakt zijn van stro.

Terwijl Wojtek en ik in de afdaling die volgde zo door een van de vele eucalyptusbossen liepen kreeg ik een berichtje binnen van de Fransman Fabries. Op zijn 72 jarige leeftijd heeft hij op zijn knieën voor de kathedraal van Santiago een huwelijksaanzoek gedaan aan zijn vriendin, die daarop spontaan JA zei. Hij wilde dit heugelijk feit met mij delen en zond daarom een uitgebreid filmpje met deze romantische gebeurtenis. Natuurlijk hebben we hem daarna gefeliciteerd met zijn “Demande en Mariage” en veel geluk voor de toekomst gewenst. Wat een geweldige kerel is die Fabries, nog erg jong van geest en een heel bijzondere kijk op de wereld. Met hem was het altijd leuk en gezellig en door zijn charisma had hij heel veel goede contacten met andere pelgrims. Iedereen liep met hem weg.

In het steeds dunner bevolkte gebied met steeds robuustere natuurschoon kwamen we bij de brug over de indrukwekkende rivier Xallas die de plaatsjes Mazaricos en Dumbrai verdeelt in twee afzonderlijke gemeenten. Even later bereikten we A-Poite-Olveira, weer een leuk plaatsje wat door de Camino in stand is gebleven. De enkele barretjes en terrasjes die er staan geven wel een beetje een toeristische aanblik, maar dat komt natuurlijk ook omdat het pittoreske riviertje een grote aantrekkingskracht heeft in deze mooie natuuromgeving. 

Met nog een lange klim vervolgden we, na een korte drinkpauze, het laatste deel van onze etappe van vandaag. Onderweg hoorden we flinke knallen en dachten eerst dat er ergens vuurwerk werd afgestoken, maar later bleek dat we in de buurt van een militair oefenterrein liepen. Toen even later het geknal ophield, het was twee uur dus siësta ook voor die militairen, kwamen de eerste regendruppels uit de hemel vallen Zo kwamen we tijdens ons laatste uurtje wandelen toch nog een beetje nat op onze eindbestemming in Hospital aan. Later in de middag en ook in de avond viel de regen met bakken uit de hemel, maar toen zaten wij gelukkig al lekker hoog en droog in onze herberg. Deze stond trouwens op een heel andere plaats dan bij het restaurant waar we ons moesten melden. Nadat we ons hadden ingeschreven bracht de bazin van het café ons naar de herberg, waar we op een zespersoons kamer onze stapelbedden vonden. Het was meer een groot huis met gezamenlijke keuken en drie slaapkamers met ieder drie stapelbedden. Het grote huis stond midden tussen de boerderijen en lag erg afgelegen. Het is trouwens goed te merken dat ik langzaam in een steeds dunner bevolkt gebied terecht kom. Mijn telefoon geeft in deze regio regelmatig “geen service” aan en binnen in huis lukt het al helemaal niet om verbinding te krijgen.

Na een warme douche, wasje en rust zijn we met de andere pelgrims terug naar het café/restaurant gelopen, alwaar we gezellig samen het avondeten hebben genuttigd. De andere pelgrims waren weer een gemêleerd gezelschap en bestonden uit; Christina uit het Belgische Leuven, Conny en haar man uit Australië, Vincent de Fransman, Wojtek en ik. We spraken allen Engels en dat maakte het deze keer wat makkelijker in de conversatie. Op de Camino heb ik vaak ondervonden dat gesprekken vertaald moeten worden naar andere talen, Spaans, Frans, Duits, Italiaans, Portugees, Koreaans of Japans, omdat men niet altijd het Engels machtig is. Dat was vandaag gelukkig niet nodig. Het werd nog een gezellige avond en in tegenstelling tot de meeste andere dagen gingen we pas tegen elven naar bed, wat voor de pelgrim wel erg laat is. Maar ja, er zijn nog maar twee dagen te lopen, dat is nog wel vol te houden. Morgen op naar Muxia en ik verheug me nu al op het feit dat ik de eerste glimpen van de oceaan zal gaan zien.