Dag 10: van Givet (Fr) naar Mazée (B) (16,7 km)

• https://www.relive.cc/view/1557399640?r=ride

Zonnig, max. temp 27º

Vandaag 16,7 / Totaal 242,4 kilometer

Je hebt van die dagen dat het eens wat anders gaat dan dat je voor ogen hebt. Zo’n dag dat het effe een beetje tegen zit, nou zo’n dag was het vandaag. Het begon eigenlijk al met de nacht, die was erg onrustig. Door de warmte sliep ik slecht en werd al ver voor de wekker wakker. Maar ja, dat kan gebeuren, soms zit het mee en soms zit het tegen. 

De afgelopen paar dagen was het aan de warme kant geweest. Op die zomerse dagen, waarbij in de middag de temperatuur ruim boven de 25ºC komt en de luchtvochtigheid hoog is, valt wandelen met een flinke zware rugzak niet mee. Even rusten in de schaduw kan gerust, moet ook zelfs, maar je wil wel door. Veel drinken en zoveel als mogelijk de zon vermijden is dan het devies. Maar dan nog, je bent na zo’n dag total-los en het liefst wil je met de benen omhoog in de schaduw blijven liggen. Dat zal nog wat gaan worden de komende weken, ze zeggen dat het in Spanje zomers warm is. We zullen zien, stapje voor stapje en dag per dag bekijken, Festina Lente!

Omdat de afgelopen twee dagen mijn dag begon met een gezamenlijk ontbijt, kon ik pas daarna vertrekken. Vandaag was dit anders, ik sliep in een refugé wat betekend dat ik helemaal selfsupporting was. Het nadeel is dat er geen ontbijt voor je klaar staat en je zelf daarvoor de boodschappen moet doen. Het grote voordeel daarentegen is dat je kunt komen en gaan wanneer je wilt. In verband met het warme weer van de afgelopen dagen had ik besloten om vroeg weg te gaan, evenals de medepelgrim die ik in de refugé ontmoette. Vroeg op pad, dan ben ik ook vroeg op de bestemming, Mazée weer in België. De afstand vandaag zou rond de vijftien kilometer betreffen, dus dat was te doen, een verkapte rustdag zal ik maar zeggen.

Het was 7:00 uur toen we samen de deur uitliepen en de poort van het complex, waartoe de refugé behoorde, in het slot lieten vallen. Na een goede tweehonderd meter lopen staken we de brug over de Maas over die ons van het nieuwe naar het oude gedeelte van Givet moest brengen. De prachtige ruïne van fort Charlemont torende hoog boven het oude stadsgedeelte uit en met de nog laagstaande zon wilde ik daar wel een foto van maken. Ik greep naar mijn broekzak en ............ greep mis, mijn telefoon zat niet op de plaats waar hij behoorde te zitten. Plots schoot het me te binnen dat ik hem nog in de refugé had laten liggen. Ik liep terug naar de refugé om de telefoon te halen. Maar toen ik voor de poort van het complex kwam wilde deze niet open gaan, terwijl ik toch echt wel de juiste code had ingevoerd. Dan maar een rondje rondom het complex proberen te lopen, maar tevergeefs. Er was geen teken van leven te bespeuren en niemand in de buurt die mij kon helpen. De vier meter hoge muur zorgde voor een hermetische afsluiting, wat wel een veilig gevoel is als je er ligt te slapen, maar nu is het een vervelende situatie, op z’n zachtst gezegd. Mensen die mij kennen weten dat ik dan even in een lichte stress schiet. Ironisch genoeg stond ik voor de poort, waar een briefje hing met een telefoonnummer wat je kon bellen als je hulp nodig had. Na nog eens goed de toegangspoort en de noodpoort geïnspecteerd te hebben zag ik dat bij deze laatste een beetje speling zat. Met al mijn kracht probeerde ik de de poort open te duwen, zou het me dan toch gaan lukken. Ik deed mijn zware rugzak af en wrong me door de noodpoort, iets wat me enkele maanden geleden niet gelukt zou zijn. In de refugé pakte ik mijn telefoon en kon vervolgens ook op pad, met een kleine vertraging. Maar ja, dat kan gebeuren, soms zit het mee en soms zit het tegen. 

Na eerst nog bij de plaatselijke bakker mijn ontbijt te hebben gehaald, vervolgde ik mijn weg. Ik passeerde de Tour Victoire, ooit een donjon en later een gevangenis. Door de restanten van de Porte de France, de oude stadspoort, verliet ik Givet, met de heerlijke “pain aux raisins” achter de kiezen. Het maakte mijn gemoedstoestand weer wat beter, zo slecht was het vandaag nou ook weer niet. 

Zoals ik gisteren al vertelde is Givet, een grensstad met een boeiend en woelig verleden. Het is een ondergewaardeerde stad die mooi gelegen is aan de samenvloeiing van de Maas en Houille. Doordat de Maas midden door Givet stroomt heb je aan de ene oever het oude deel “Le petit Givet” en aan de andere oever “Le grand Givet”, het nieuwere gedeelte. Een groot deel van het oude centrum is sfeervol en boeiend, Het reusachtige fort, Charlemont, is gebouwd in 1555 en domineert de stad. Toen behoorde Givet nog tot de Spaanse Nederlanden. De stad is voortdurend belegerd totdat het in 1678 Frans grondgebied wordt. De ruïnes hadden geen militaire nut meer, de terugtrekkende Franse troepen kampeerden er na hun nederlaag in Waterloo. De Duitsers beschoten van daaruit de stad gedurende de eerste Wereldoorlog. Vandaag de dag is het fort het decor voor paintball, airsoft en allerlei avontuurlijke parkoersen.

Mijn route volgde de eerste kilometers de Maas, tot het punt waar de Maas flink ging meanderen. Daar, bij een sluis aan het begin van een kanaal moest ik een doorsteek maken, maar dat kan bij mij wel eens mis gaan is de ervaring, vooral vandaag was de kans daarop groot, het was niet mijn dag. Nietsvermoedend bleef ik de weg volgen, pas toen ik merkte dat het pad waar ik liep niet overeenkwam met het routeboekje had ik even de GPS erbij gehaald. En ......... ik was al een  kilometer van de route afgeweken. Met de wijze raad van Jos Verluijten nog in mijn achterhoofd ben ik direct omgedraaid, om vervolgens de goede weg te belopen. Wel twee kilometer extra vandaag. Maar ja, dat kan gebeuren, soms zit het mee en soms zit het tegen. 

Verderop kwam ik door het schitterende Hierges, een van de mooiste dorpjes in de wijde omtrek. Boven dit Franse dorpje toornt de ruïne van een grotendeels verwoest renaissancekasteel. Direct na het dorp ging het traject stevig berg op. Door de bossen en heuvels stak ik de grens weer over waarna ik in Mazée (België) de Gite vond waar ik de nacht ging doorbrengen. Het was net 12:00 uur geweest, de hele middag nog voor de boeg om lekker bij te komen en de zon te ontzien.

Ben inmiddels tien dagen onderweg; hoe gaat het momenteel met mij?

Met de te zware rugzak ben ik ik al vriendjes geworden en als hij goed is ingesnoerd gaat het prima. Wellicht ga ik spullen achterlaten of naar huis sturen, maar ik wacht nog even wat regenachtige dagen af. Nu heb ik de meeste kleding nog niet gebruikt.

Fysiek voel ik me sterk. Mijn spieren voelen wat vermoeid aan en de benen zijn s’middag zwaar. Voldoende rust pakken dus. Mijn belangrijkste gereedschap, mijn voeten, houden het ook nog goed. Wel heb ik enkele kleine blaren met de hitte opgelopen, maar niets om zorgen over te maken. De pijn in de bal van mijn linker voet is weg, hopelijk blijft dat zo. Kleine pijntjes in m’n voeten maken me erop attent dat ik ze nog heb. Niets zorgelijks dus, dit zal er wel bij horen.

Mentaal voel ik me stabiel. Heb dagelijks even contact met thuis en dat voelt goed. Als het met Heidi, Neeltje, Teun en Willeke goed gaat, brengt dit bij mij rust en dat is fijn. Ik heb een doel voor ogen en met de bijzondere bagage in mijn rugzak voel ik me beresterk. De mascotte die ik van Heidi heb meegekregen hangt trots aan mijn rugzak en helpt me door moeilijke momenten. Ik put kracht uit het “handje” wat ik van Trudy heb meegekregen. Dit handje van Jos geeft me net dat duwtje in de rug als het even wat minder gaat. En met de wetenschap dat ik een deel van onze Wil bij me draag voel ik me niet eenzaam, ik merk dat ik onderweg zo af en toe al tegen hem aan het praten ben. Ach wat kan mij het schelen, niemand die het hoort. 

Ik geniet elke dag weer van alle mooie plaatsen waar ik kom en van de mensen die ik ontmoet. De laatste drie dagen kom ik zo af en toe andere pelgrims tegen, zes in totaal heb ik er al ontmoet. Ieder loopt zijn eigen tocht en op de overnachtingsplaatsen treffen we elkaar soms. Allemaal pelgrims met ieder zijn eigen verhaal, de een loopt naar Santiago, de ander naar Rome en weer een ander een gedeelte van de route. Ook mijn Frans is in ontwikkeling, de lokale mensen hier spreken geen woord Engels, Duits of Nederlands dus ik moet wel. “Google-Translate” is mijn vriend.