Dag 51: van Perigueux naar Grun-Bordas (24,1km)

• https://www.relive.cc/view/1652855710

Zonnig, max. temp 32º

Vandaag 24,1/ Totaal 1278,7 kilometer 

Het was een heerlijke rustdag die ik gisteren heb gehad. Lekker wat langer blijven liggen in de pelgrimsherberg terwijl de drie andere, Japanse, pelgrims zich klaar maakten voor hun wandeldag. Nadat ik rond negen uur mijn ontbijt had gegeten ben ik op mijn gemak de oude binnenstad van Perigueux gaan bekijken. Even geen wandelschoenen aan en een te zware rugzak op mijn nek, nee gewoon op de slippers genieten van deze erg warme dag. Met 35 graden had de planning voor deze rustdag helemaal goed uitgepakt. 

Nadat ik de pelgrimsherberg verliet ben ik even in de nabijgelegen kerk “l’Église Saint-Martain” gaan kijken, alwaar ik een beeld van Sint Jacobus, met de Jacobsschelp, zag staan. Périgueux ligt op de eeuwenoude pelgrimsroute naar Santiago de Compostela en dat is goed te zien in de “Rue Limogeanne” waar tal van karakteristieke hotels zijn, met mooie renaissance-architectuur, met brede, fijn uitgehouwen vensteropeningen en een zijdelingse toegangsdeur die met een salamander is versierd. Door de hele binnenstad zijn Jacobsschelpen te vinden die de pelgrimsroute door deze oude stad wijzen. Ter gelegenheid van het Heilig Sint-Jacobusjaar is in 1999 in de kathedraal een kapel geopend die aan Sint-Jacobus is gewijd. In die kathedraal had ik gisteren al mijn geliefde stempel ontvangen.

Bij de “Office de Tourisme” ben ik vervolgens een wandelroute van de oude binnenstad gaan halen en heb me daarmee de hele dag leuk kunnen bezighouden. Lekker rondstruinen door de smalle straatjes met kleine gezellige barretjes, kunstzinnige ateliertjes en leuke winkeltjes, met vooral veel aanbod op culinair gebied. Lekker proeven van alles wat er aangeboden werd, ik heb me er uitermate goed vermaakt. In deze prachtige stad was het wat drukker dan gewoonlijk, het toeristenseizoen is begonnen en de wekelijkse markt trekt op de woensdag vele campinggasten uit de Dordogne naar de stad. Op de “Place de l’Ancien” vond ik het “Hotel de Ville” alwaar ik weer een stempel rijker werd. In de “Rue de Farges” zag ik het “Maison des Dames de la Foi”, een zeldzaam voorbeeld van burgerlijke architectuur uit de twaalfde eeuw dat in de zeventiende eeuw werd omgebouwd tot een klooster. Het werd bewoond door nonnen die jonge protestantse meisjes tot de katholieke godsdienst moesten bekeren. Al verder lopende kwam ik bij de “Place de la Clautre”, waar vroeger nog executies werden gehouden. Vandaag was er een boerenmarkt met lokale culinaire lekkernijen. Genietend van een lekker kopje koffie had ik een adembenemend zicht op de stad en op de koepels van de kathedraal. Ik kon er wel uren blijven rondhangen en heb dat ook gedaan, nog even naar de “Place du Coderc”, een van de oudste marktpleinen van de stad, waar nu ter hoogte van de huidige hallen vroeger het consulaat bevond, destijds een soort stadhuis. Ik eindigde mijn slentertocht door de stad op het “Place Saint-Louis” alwaar op de hoek van de straat het beroemde “Maison du Pâtissier” uit de vijftiende eeuw prijkt. Mijn oog viel direct op de delicaat gebeeldhouwde renaissancedeur en het raam langs de rue Eguillerie. De naam van dit huis verwijst naar de patissier Tenant, een van de makers van de beroemde paté van Perigueux. ‘s-Winters maken de producenten zich op voor de befaamde “Marchés au Gras”, dan worden al die lekkere patés aan het grote publiek verkocht. En met deze culinaire wandeltocht heb ik na een overheerlijke “Salade Perigordaine”, “Confituren de Canard” en een “Café Gourmand” mijn rustdag afgesloten, zodat ik verder kan met mijn pelgrimage.

Het was zeven uur toen in wakker werd en na een sober ontbijtje liep ik rond acht uur de pelgrimsherberg uit, op weg naar mijn volgende adres. Deze nacht was ik er de enige gast geweest. Het feit dat er momenteel weinig pelgrims onderweg zijn heeft onder andere ook te maken met het feit dat diegene die nu hier zijn en doorlopen tot aan Santiago in de warmste periode over de Spaanse velden zullen wandelen. Velen die vanaf Nederland starten, plannen hun pelgrimstocht iets eerder of juist wat later, daarom is het op het deel waar ik juist loop nu wat rustiger. Dat zal over enkele weken wel veranderen als ik bij de Pyreneeën aankom. Eens kijken wanneer ik weer anderen ontmoet.

Stroomopwaarts langs de oever van de rivier l’Ilse verliet ik Perigueux, nog nagenietend van de culinaire rustdag. Onderweg dacht ik nog veel terug aan deze mooie stad. Périgueux, met zijn indrukwekkende kathedraal Saint-Front, heeft een lange geschiedenis en het was er gezellig, ik had echt een vakantiegevoel.

Alhoewel het vandaag geen 35 graden zou worden was het toch ook nu erg warm. De zon deed al goed zijn werk en toen ik na enkele kilometers de heuvels op liep was ik al helemaal kletsnat van het zweet. Veel drinken is het toverwoord vandaag en ik merkte dat het lopen moeizamer ging als voorgaande dagen. Misschien moet ik er weer een beetje inkomen, misschien is het de warmte, in ieder geval heb ik het tempo omlaag gebracht en regelmatig een pauze ingelast. Op een gegeven moment liep ik op een karrenspoor, wat helemaal onder de WC-papier lag, over een afstand van zeker vijftig meter. Toen ik goed keek, was het allemaal gebruikt papier en daartussen allemaal hoopjes “menselijk afval”. Balancerend tussen deze drek heb ik zo goed en zo kwaad als het ging mijn weg gevonden en toen ik de bocht om kwam zag ik dat er een “zigeunercamping” van wel honderd caravans en woonwagens stond opgesteld op een braakliggend terrein. 

Na een vijftal kilometers passeerde ik het eerste, en wat later bleek ook het enige, dorpje, Coulounieix, alwaar ik direct maar een pauze heb ingelast bij een “tabac-press-bar”. Behalve een koffie ook een glaasje fris genomen. Toen ik vervolgens mijn weg weer vervolgde liep mijn route alleen maar over wandelpaden, door bossen, velden en akkers. Zo af en toe een klein asfaltweggetje met één of twee boerderijen, verder kwam ik vandaag niets meer tegen. De hitte nam in de middag toe en het was een beetje afzien vandaag met die zon, ik was dan ook blij dat ik af en toe in de schaduw van de bossen kon lopen.

De gastvrouw, waar ik vandaag zou slapen, zou me op een vooraf afgesproken plek komen ophalen. Toen ik daar om half vijf arriveerde en haar belde, bleek dat ze nog een half uurtje moest werken en mij daarna zou komen halen. Lekker luierend in de schaduw en in de berm van de weg heb ik als een echte landloper een tukkie gedaan en gewacht totdat ik werd opgehaald. Het was tien over vijf toen Valerie met haar oude Renault Clio mij langs de weg oppikte. Het was nog ongeveer vijf kilometer rijden naar haar woning, die geheel niet op de route ligt en onderweg hadden we nog een “bijna-ongeluk” maar Valerie met al haar stuurvrouwskunsten manoeuvreerde haar autootje mooi om de aanstormde vrachtwagen, wel even schrikken, maar gelukkig toch heelhuids bij haar woning aangekomen, mijn  eindbestemming. Aldaar werd ik hartelijk ontvangen door haar man Gilles en tienerzonen André en Jack.