Dag 8: van Namen naar Leffe (24,6 km)

• https://www.relive.cc/view/1553744339

Zonnig, max. temp 27º

Vandaag 24,6 / Totaal 198,5 kilometer

Het zou vandaag een erg warme dag worden, dat was tenminste voorspeld. Ik besloot dan ook maar om zo vroeg als mogelijk te vertrekken. Het ontbijt kon vanaf 07:30 uur genoten worden, hetgeen ik ook deed. Als nummer twee stond ik in de rij om het eten (selfservice) bijeen te pakken. Heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt een gezond lunchpakketje erbij te nemen. Tijdens het ontbijt heb ik nog gesproken met drie van de vier andere pelgrims die ook in de jeugdherberg geslapen hebben. Zo kwam onder andere het regelen van de overnachtingen ter sprake. Wat blijkt, ik ben de enige die een dag van te voren een slaapplek probeer veilig te stellen. De andere drie gaan tegen het einde van de middag eens kijken waar ze kunnen overnachten. Een van hen had daar trouwens een mooi verhaal over. Lopende over de Ravel kwam hij een lokale bewoner tegemoet die hem aansprak. Het was inmiddels 18:30 uur en hij had nog geen slaapplaats. Toen hij dit tegen die Waal vertelde nodigde die hem meteen uit om bij hem de nacht door te brengen. In het tuinhuisje heeft ie toen lekker geslapen. 

Na het ontbijt ben ik alleen op pad gegaan, het was inmiddels 08:15 uur en de zon voelde al aardig warm aan. Juist tegenover de Jeugdherberg bevindt zich een eiland in de Maas, of Meuse zoals ze hier zeggen. Dit eiland is een natuurreservaat waar onveranderd een kolonie blauwe reigers vertoeven. Ze vlogen af en aan en velen zaten op de oevers rustig op hun maaltijd te wachten, die voorbij zou komen zwemmen.

Voor de route had ik ook vandaag geen navigatie nodig, het was één lange weg over het jaagpad langs de Maas, van Namen tot aan Dinant, alwaar de abdij van Leffe mijn volgende halteplaats zal worden. Zoals zo vaak was het ook op deze zondagmorgen een rustige dag. Er was weinig verkeer op de weg alleen wat sporters, zoals joggers en fietsers. De plaatselijke roeivereniging was ook al in actie en de skiffs en vier met en zonder stuurman voeren voorbij. Toen ik na een klein uurtje de Royal Club Nautique de Sambre et Meuse voorbij liep was er veel bedrijvigheid. De zeilboten werden in orde gemaakt voor het clubkampioenschap wat vandaag gehouden zou worden.

Zo liep ik alsmaar verder maar in mijn hoofd bleef het niet rustig. Ik moest alsmaar denken aan het zo laat pas regelen van een overnachting. Hoe kunnen ze dat nou doen? Dat zou ik nog niet kunnen, zo lang wachten om iets te regelen. Die controle loslaten gaat me nog niet lukken en ik denk ook niet dat ik dat ga doen. Mocht ik nou een tentje bij me hebben gehad, dan was het een ander verhaal, dan had ik nog iets achter de hand mocht het niet lukken. Maar ik heb geen tentje bij me. Nee, het loslaten van de controle gaat me nog niet lukken, wel knap wat die andere pelgrims doen. Wellicht zal ik ze op mijn tocht nog wel vaker tegen gaan komen, we lopen immers allemaal dezelfde kant op en zo nu en dan zullen we ongetwijfeld bij een slaapplaats elkaar treffen.

Na zeven kwartier pakte ik mijn eerste rust. Gezien het feit dat het vandaag erg warm zou worden, had ik me voorgenomen om vooral ‘s ochtends wat langer door te lopen, zodat ik het ‘s middag wat rustiger aan kon doen. Mijn rustpauzes waren ook langer en ik had veel water nodig vandaag. Voor mijn vertrek had ik al anderhalve liter weggedronken en halverwege moest ik mijn Camelbak van tweeëneenhalf liter zelfs een keertje bijvullen. Dit allemaal door de warmte, dat wordt nog wat de komende tijd.

Op mijn wandeling langs de Maas kwam ik vele mooie plekjes tegen. Zo liep ik door Wépion alwaar ik het kasteel van Dave zag liggen. Voorbij Profondeville kreeg ik een mooi zicht op een kerkje en kasteel van Godinne en verderop, na zo’n twintig kilometer bij het dorpje Houx torende boven op de rotsen de middeleeuwse kasteelruïnes van Poilvache en tegen deze rotswanden waren bergbeklimmers sportief bezig. Al deze plaatjes lagen op de andere Maasoever. 

Ook veel watervogels waren druk doende met hun prille gezinnetjes. Onder andere Canadese ganzen, wilde eenden en futen, zwommen met hun kinderschare over het spiegelende water. Nee, de zondagmorgen is het aan de Maas heel fijn vertoeven, wat een rust en wat een schoonheid, daar zal het zonnetje vandaag ongetwijfeld aan bijgedragen hebben.

Waar de zon zeker ook aan bijgedragen heeft is de bedrijvigheid die in de middag op en rond het water te beleven was. Wat een verschil met s’ochtends. Veel fietsende families over het jaagpad, alle picknick plaatsen waren bezet en bij veel van de potsierlijke huizen, die de Maasoever rijk is tussen Namen en Dinant, werd de barbecue aangestoken. Vaders en moeders met kleine kinderen die al pootjebadend hun verfrissing opzochten. Jonge vrijende stelletjes die liggend in het gras samen aan een ijsje likten. Pleziervaartuigen, zoals motorbootjes met waterskiërs, windsurfers en een enkeling die het al waagde het koude rivierwater van de Maas te  trotseren. Het leek wel vakantie, wat doet een lekker voorjaarszonnetje toch veel goed met de mensen.

Het was 16:10 toen ik aan de deur van de abdij van Leffe klopte. Ik werd welkom geheten door pater Bruno, een Franstalige Belg die me in redelijk goed Nederlands te woord stond. Nadat ik me had voorgesteld heb ik meteen de groeten overgebracht van de paters Ivo en Pablo, van de abdij van Tongerlo. Blij verrast dit te horen werd ik verwelkomd met een lekker kopje thee, waarna ik naar mijn slaapkamer werd geleid. Het gastenverblijf bevindt zich in een ander gebouw op het abdijcomplex, wat geheel is gerenoveerd. Op de bovenste verdieping heb ik een ruime kamer en de douche was heerlijk. Na deze opfrisbeurt en het dagelijkse handwasje ben ik even met de benen omhoog gaan liggen. Door op deze manier een half uurtje te blijven liggen worden de giftige stoffen sneller uit de benen afgevoerd, waardoor je herstel ook sneller zal plaatsvinden. Een tip die ik van een medepelgrim heb gekregen. Nadat ik zo met de benen omhoog lag kwamen twee (en later nog een derde) pelgrims het gastenverblijf binnen, allemaal Nederlanders. Samen hebben we de avondmaaltijd genuttigd, een erg goed verzorgde en uitgebreide broodmaaltijd. Dankbaar was ik dat ik weer zo’n fijn onderdak heb gekregen in deze gastvrije abdij.

De abdij van Leffe is gesticht in 1152 en heeft een hele turbulente geschiedenis, veel voorspoed maar ook veel tegenspoed. Ze is vaak geplunderd en de Franse Revolutie maakte een einde aan het abdij-leven. In 1903 kochten de norbertijnen van Frigolet (Provence) de restanten van de abdij op, maar door de wetgeving destijds werden ze gedwongen weer naar Frankrijk terug te keren. Na een grote brand in de abdij van Tongerlo kwamen de norbertijnen van Tongerlo naar Leffe. Ze bouwden, verbouwden en restaureerden, waarna in 1931 de abdij van Leffe weer een zelfstandige norbertijnenabdij werd. Er leven nog een tiental norbertijnen die onder andere actief zijn met parochiewerk. Bier brouwen de norbertijnen al lang niet meer, dus voor een lekkere Leffe moet je op een terras gaan zitten. Het grote bierconcern InBev betaalt voor het mogen exploiteren van het Leffe-bier royaliteit aan de abdij. Mede met dit geld wordt de abdij onderhouden. Twee maanden geleden zijn tijdens een storm enkele bomen op het gastenverblijf gevallen. De renovatie daarvan is nog in volle gang. Gelukkig kunnen de voorbij trekkende pelgrims nog steeds een nachtje binnen deze mooie abdij bivakkeren, mits voorzien van een pelgrimspaspoort en geloofsbrief.