Dag 29: van Vézelay naar Le-Chemin ( 24,4 km)

• https://www.relive.cc/view/1601561984

Zwaarbewolkt met beetje regen, max. temp 24º

Vandaag 24,4 / Totaal 714,7 kilometer

Een erg onrustige nacht, dat was het voor mij afgelopen nacht. Het afgelopen weekend had ik ontzettend genoten met mijn dierbaren, Heidi, Neeltje en Teun in mijn nabijheid, waarmee ik samen het stadje Vézelay heb bezichtigd. Gelegen op een stijle heuvel trekt Vézelay massa’s toeristen aan, die bekoord zijn door de pittoreske straatjes met talrijke uitnodigende restaurantjes, waar het goed flaneren is en waar men vaak een wandelaar ziet met een schelp op zijn rugzak. 

Vézelay is het hoogtepunt van Bourgondië, het vertrekpunt voor kruisvaarders in vroeger tijd en voor pelgrims (zelfs nu nog) naar Santiago de Compostela. Een uitzonderlijke plek boven op een heuvel waar men een prachtig uitzicht heeft over de Vallei van de Cure en over het plaatsje Asquins. Maar de parel van Vézelay is uiteraard de “Sinte Magdalena Basiliek” helemaal bovenaan de ‘Rue Saint-Pierre’, het is een juweeltje van Romaanse kunst uit de 11de eeuw en is vanuit de hele omtrek te zien. Als pelgrim onderweg naar Santiago, voelde ik hier in de nabijheid van deze basiliek een speciale sfeer en ik zag in mijn verbeelding de massa’s pelgrims voor me, die sinds eeuwen vanaf deze plaats zijn vertrokken. Ik was onder de indruk van de enorme voorhal van de basiliek, deze was ongetwijfeld bedoeld om onderdak te bieden aan al die vele pelgrims die wachtten om bij de relikwieën van de Heilige Magdalene te komen, die er toentertijd lagen opgeborgen. Nu nog steeds is de stad een vertrekpunt voor pelgrims en elke morgen bij de Lauden worden de pelgrims, na het ontvangen van de zegen voor een behouden tocht, heengezonden onder begeleiding van gezang van de paters en nonnen. Elke dag, behalve op maandag, want dan houden de paters en nonnen een rustdag. En wat is het vandaag ............ helaas maandag, dus voor mij geen gezang vandaag. 

Om toch een beetje van deze sfeer te proeven ben ik gisteravond naar de Vespers geweest. Daar zongen onder begeleiding van viool de paters en nonnen wel hun kerkelijke liederen. Ik luisterde vol bewondering naar dit prachtige gezang, maar mijn gedachten waren heel ergens anders. 

Ik had de hele middag een beetje door het stadje geslenterd en besloot om maar op een terrasje te gaan zitten om er de tijd te doden. Het is heel erg fijn om weer bij je dierbaren te zijn, maar de keerzijde is dat er dan ook weer een afscheid aan komt, iets waar ik altijd wel een beetje moeite mee heb, zo ook gisteren. Ik zag het tafereeltje nog helder voor me; Met de waterlanders al op mijn wangen zag ik Heidi, Neeltje en Teun de ‘Place du Champ de Foire’ afrijden, waarna ze de bocht naar rechts namen en uit mijn zicht verdwenen. Ze hadden nog een pelgrim, Frank, een lift gegeven die ook naar huis wilde. Deze Duitstalige Belg (ja die zijn er ook) uit de buurt van Eupen, had in verband met de Franse stakingen geen vervoer en zat in zak en as. Per toeval kwam dit ter sprake en zo heeft hij gisteren vanaf Vézelay tot Luik mee kunnen rijden, waardoor hij nog diezelfde avond thuis was.  

Vanmorgen na het ontbijt ben ik om half negen vertrokken. Het was een zwaarbewolkte dag en de weersvoorspellingen beloofde niet veel goeds, tegen twee uur regen met mogelijk onweer. Ik had vooraf mijn route bekeken en zag dat, als ik de pauzes niet al te lang zou maken, ik rond twee uur bij mijn eindbestemming zou kunnen zijn. Daar ging ik vandaag voor, misschien zou ik geluk hebben en niet een al te nat pak krijgen. 

Genieten deed ik niet vandaag, vanaf de start liep ik met de handrem erop. Het gefluit van de vogels en de schitterende natuur kon me gestolen worden. Was ik de voorbije dagen nog in een flow en genoot ik erg van al wat op mijn pad kwam, nu na het vertrek van mijn familie, voelde het alsof ik een steen in mijn maag had. Mijn gedachten waren de hele tijd bij hen, ik kon nergens anders meer aan denken. Het lezen van het nieuwe routeboekje, het voorbereiden van mijn blog, het lukte me allemaal niet. Door mijn waterige ogen dansten de letters alsmaar op en neer. Er gingen gisteren zelfs uren voorbij, alvorens ik besefte dat ik nog helemaal geen berichtje had gestuurd, hoe fijn het was geweest deze twee dagen samen met elkaar.

Zo liep ik de de hele ochtend te soebatten en dacht alleen maar aan het feit dat ik weer alleen was en waarom ik deze pelgrimstocht nou zo persé moet ondernemen. Ik werd er kotsmisselijk van en besloot maar om mijn MP3 op te zetten met keiharde muziek erop. De sfeerloze plaatsjes Saint-Père, Precy-le-Moult, Pierre-Perthuis en Domecey-sur-Cure liep ik zo voorbij, er was daar niks te doen. Alleen een blaffende hond achter de omheining bracht een beetje leven in de brouwerij. Toen ik nog eens goed overdacht, waarom ik dit nu allemaal wil doen kwam het besef weer een beetje terug. De uitdaging om maandenlang door pure natuur en historie te wandelen in een tijdsbeleving van meer dan duizend jaar terug, onder andere dat heeft me destijds getriggerd. Over ruim twee maanden ben ik al weer thuis, dan is mijn levensdroom volbracht, twee maanden, waar gaat dit over. Niets bewijzen, gewoon genieten, het onderweg zijn, de ontmoetingen en de levenservaring, vriendschappen voor het leven die kunnen ontstaan, daar doe ik het allemaal voor en daar ga ik weer voor.

Flink meezingend op de muziek van “Guns ‘n Roses” liep ik over oude Romeinse wegen het departement Nièvre binnen, Yonne achter me latend. Zo kwam ik bij Bazoches waar ik een kasteel passeerde. Het van oorsprong feodale kasteel van Bazoches is gelegen op een beboste helling bij een oude Romaanse post en is goed zichtbaar vanuit het tien kilometer verderop liggende Vézelay. Het kasteel werd in 1180 gebouwd en heeft in de loop der jaren verschillende eigenaren gehad. Het is nu aangewezen als historisch monument en gedeeltelijk te bezichtigen, maar daar stond mijn hoofd niet naar, ik liep maar gewoon door.

Toen ik een korte rustpauze nabij het kerkje van Bazoches nam en daar pontificaal een stokbrood zat weg te werken, kwam er net een uitvaartstoet de kerk uit. Meteen besefte ik dat mijn leed helemaal niets voorstelt in vergelijking met het leed van al die mensen die hier achter die kist aan lopen. Ik dacht even aan al diegenen die ik een warm hart toedraag en die inmiddels overleden zijn, zoals Jos mijn kameraad en onze Wil, waarvan ik een deel in mijn rugzak meedraag.

Na deze rust zag de hemel er zeer onheilspellend uit en ik besloot om de regenhoes al vast over mijn rugzak te trekken. 

Met nog zo’n acht kilometer voor de boeg zette ik er even flink de stap in en toen ik even achterom keek zag ik in de verte nog één keer Vézelay, dat aan de horizon fier boven de omgeving uitstak. Ik vervolgde mijn weg verder zuidwaarts en liep zo een van de mooiste wandelgebieden van Frankrijk binnen. Wandelaars die Bourgondië aan doen, zoeken het mooiste deel van de regio op, het “Parc Régional du Morvan”. In dit dunbevolkte gebied liep ik nu, het is er erg kalm, stil en verlaten. Ik passeerde de dorpjes Neuffontaines en Vignes-le-Haute en nog steeds geen kip gezien. Bij het dorpje Vignes-le-Bas voelde ik de eerste regendruppels, het was nog een twintig minuten lopen.

Net voordat de harde regen toesloeg belde ik bij mijn eindbestemming aan, de schitterende  pelgrimsherberg “l’Esprit-du-Chemin”, een pareltje in de Morvan gerund door een Nederlands echtpaar, Arno en Huberta. Vol bewondering zag ik wat zij van deze herberg hebben gemaakt, kijk hun website er maar op na, ik heb niks teveel gezegd.

Later kwamen er ook nog twee Nederlandse en twee Franse pelgrims bij, zodat we met zevenen een verrassend lekkere warme maaltijd kregen voorgeschoteld. Vooral de extra veel verse groenten uit eigen tuin gingen er bij mij wel in.

Na de maaltijd kregen we nog een rondleiding in deze speciale herberg, waarna ik met een eigen gebrouwen slaapmutsje achter de kiezen mijn mandje opzocht, in de hoop nu wel een fijne nachtrust te krijgen. Morgen zijn de weersverwachtingen vergelijkbaar met die van vandaag. Mogelijk houd ik het weer bijna droog.