Dag 36: van Bouzais naar La-Petit-Preugne (29,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1616767108

Licht bewolkt , max. temp 25º

Vandaag 29,5 / Totaal 912,4 kilometer

Om acht uur vanochtend had Michel het ontbijt voor ons al weer klaar en nog nagenietend van het geweldige diner van gisteravond hadden we hem direct gebombardeerd tot “Culinaire Chef de Haute Cuisine”. De nasmaak van de door hem op zeer speciale wijze geconfijte poulet en de met enorm veel knoflook bereide courgettes, gaf het ontbijt vandaag nog een extra tintje. Het aroma van de knoflooklucht hing nog in de keuken en ik denk dat die er na gisteravond ook echt niet meer uit zal gaan. Wat kan die man koken en ondanks dat hij flink tegensputterde hebben de Duitse Verena en ik gisteren uit dankbaarheid de gehele afwas gedaan, want dat hoort een chef de cuisine natuurlijk niet te doen.

Met Michel, nog gekleed in zijn peignoir, achterlatend verlieten we samen de pelgrimsherberg van Bouzais, maar niet eerder dan ook hier eerst op de foto te worden vastgelegd. Al zwaaiend vertrokken we naar een nieuwe eindbestemming, die vandaag voor ons beiden verschillend was, de mijne een kilometer of vijf verder. Het was licht bewolkt met een lekker briesje in de rug en het zonnetje scheen al op z’n best. Onderling hadden we het nog even over de gezellige Michel uit Dijon, een grote liefhebber van de wandelsport, maar al snel merkten we dat ons onderlinge wandeltempo niet gelijkop ging. We besloten dan ook om ieder zijn eigen tempo te gaan lopen en zouden wel zien of we elkaar vandaag nog ergens tegen zouden komen.

Zo liep ik, na een afscheidsgroet, alleen verder over een verharde boeren landweg en kruiste al snel de autosnelweg “L’Arverne” (A71), waarover we komende vakantie naar onze vakantiebestemming zullen rijden. Onderweg passeerde ik weer enkele super kleine gehuchtjes zoals, “Les Vernes”, “Bord”, “Planche” en “Le Grand Orme” (scheelt maar één letter). Onder het voortdurende geluid van de tjirpende krekels genoot ik weer van het licht heuvelend landschap, waar weilanden met koeien, graan- en koolzaadvelden het landschap kleur gaven. Ik zag en hoorde weer de vertrouwde vogels, zoals de putters, zwaluwen, en Vlaamse gaaien. In het bos waar ik op een gegeven moment doorheen liep hoorde ik in de verte de koekoek en het viel me op dat er hier veel groene spechten te zien waren. De vele koerende hout- en tortelduiven maakten het plaatje weer kompleet.

Het landschap verandert met kleine beetjes en langzaam merk ik dat er steeds mee fruitbomen langs de weg staan, zoals pruimen, peren, appels, abrikozen en de bijna rijpe kersen. Dat wordt de komende weken smullen.

Zo liep ik, na ruim twee uur stappen het plaatsje “Loye-sur-Arnon” binnen, waar ik het tijd vond om bij de plaatselijke Auberge even een rust in te lassen. Onder het genot van een kopje koffie zat ik te genieten van de extreme rust die dit dorpje uitstraalde. Of het er aan ligt dat het maandagmorgen is weet ik niet, maar ik vond het wel heerlijk zo. Het zal ook wel met de bevolkingsdichtheid te maken hebben, want die is in deze regio erg dun.

Na een half uurtje kwam Verena er ook aanlopen en schoof aan bij me op het terras. We raakten in gesprek en ze vertelde dat ze uit het oosten van Duitsland komt en haar hele jeugdjaren in de DDR heeft doorgebracht. De val van de muur in 1989 heeft haar hele wereld op de kop gezet en veel is er sindsdien veranderd, maar niet alles in het positieve. We hadden nog heel veel hierover kunnen babbelen, maar ik vond het weer tijd worden om verder te lopen. We namen nog maar eens afscheid van elkaar en wensten elkaar weer een Bon Camino. Waarschijnlijk zal ik haar niet meer gaan zien omdat ik een verdere bestemming heb, maar tijdens een Camino weet je het nooit.

Onderweg dacht ik nog vaak terug aan het gesprek met Verena en haalde de herinneringen naar voren van de paar dagen dat ik samen met Heidi naar Berlijn ben geweest. De beelden van het grauwe grijze voormalige Oost Duitsland staan nog op mijn netvlies en in gedachten zie ik de schoolkinderen voor me die met strenge leer geïndoctrineerd worden en alles wat Westers is in de ban wordt gedaan. Wel een indrukwekkend verhaal over de jeugdjaren van Verena. Alles was toen voor haar Russisch georiënteerd, iets waar ze nu niets meer mee heeft, alleen de taal want die is er ook ingepompt.

Vandaag kwam ik ook nog veel koeien tegen die in de weilanden mij stonden na te staren of die met me mee liepen. Ik betrapte er mezelf op dat ik tegen deze beesten aan het praten was, maar gelukkig verstaan ze geen Nederlands. Bij het gehucht “Les Anglois” zaten veel staartmeesjes bij elkaar in de bosjes. Deze wispelturige vogeltjes zijn erg sociaal en willen de groep bij elkaar houden. Ze zijn niet schuw maar zo rusteloos dat je ze vaak maar kort ziet, dan vliegen ze weer snel weg. Ondertussen begon de bewolking weer toe te nemen en het was weer hetzelfde scenario als de laatste dagen. In de verte donkergrijze wolken die naderbij komen en maar afwachten of er regen komt.

Via het bos “Bois du Salut” liep ik Le-Châtelet” binnen, een grotere plaats waar een supermarkt was. Aldaar heb ik wat inkopen gedaan en mijn lunch gekocht, die ik buiten meteen maar heb opgegeten. Als een echte zwerver zat ik naast de weg mijn salade en stokbrood naar binnen te werken, met mijn winkelkarretje binnen handbereik waar al mijn spullen en boodschappen in lagen. 

Na deze lunch maakte ik me op voor het laatste deel van vandaag. Een korte afstand van zes kilometer, via de gehuchtjes “La-Vieille-Forêt”, “Bellevue” en “Les-Archers” bracht me naar “La-Petite-Preugne”, alwaar Monique en Pierre me verwelkomden. Ondanks dat we er niets over hadden afgesproken werd ik uitgenodigd voor het avondeten en nadien ben ik naar mijn bedje gegaan, om te rusten.

In de verte klonken flinke donderslagen en het begon flink te waaien, maar zoals al zo vaak bleef het waar ik was lekker droog. 

Ik merk telkens dat ik tegen het einde van de middag erg vermoeid ben en de rust hard nodig heb. Het was dan ook nog maar net negen uur geweest, dat ik moe maar voldaan ik bed lag. Al duurde het nog wel een uurtje voordat ik mijn blog weer klaar had.