Dag 39: van Neuvy-Saint-Sepulchre naar Gargilesse-Dampierre (25 km)

• https://www.relive.cc/view/1623086073

Licht bewolkt , max. temp 23º

Vandaag 25 / Totaal 984,7 kilometer

Onrustig geslapen, dat zijn in het kort de gebeurtenissen van afgelopen nacht. De slaapkamers van de pelgrimsherberg ‘Le relais de la Vieille Route’ waren op een zolder, met een plankenvloer. Bij de minste beweging kraakte deze vloer en omdat ik daarnaast ook nog alerter was vannacht, werd ik dus ook vaak wakker. Nee lekker uitgerust was ik niet, maar goed het zij zo.

Vanmorgen al om half zeven zat ik aan het ontbijt, met al mijn spullen in de rugzak en bijna klaar voor vertrek. De overige pelgrims waren allen ook al bezig met inpakken en ik merkte dat iedereen niet al te best geslapen had. Pelgrim Joël was de eerste die de herberg verliet en even later ging ik ook op pad. Ik wenste iedereen nog een Bon Camino en ging alleen op weg naar Gargilesse-Dampierre, mijn volgende bestemming ongeveer vijfentwintig kilometer verderop. Het schijnt één van de mooiste plaatsjes in Frankrijk te zijn, maar uit ervaring weet ik dat er wel duizend plaatsjes tot de mooiste van Frankrijk behoren. Het is ook een plaats waar de routes van uit Vézelay via Bourges en Nevers samenkomen. De eigenaar van de pelgrimsherberg had gisteren al verteld dat het daardoor wel eens drukker kan zijn in de herberg in Gargilesse-Dampierre. Uit voorzorg had ik daarom toch maar weer een plaatsje gereserveerd, zodat ik zonder zorgen op pad kon gaan, want alle zeven pelgrims hadden Gargilesse-Dampierre vandaag als eindbestemming. Of iedereen ook in hetzelfde onderkomen zal verblijven weet ik niet, ik zal het allemaal vanmiddag wel gaan zien.

Onder een blauwe hemel met hier en daar een wolkje vertrok ik en nadat ik goed en wel op pad was, kwam ik hem dan eindelijk tegen. Ik had de afgelopen dagen zijn sporen steeds gezien en gisteren waren ze dusdanig vers dat hij niet ver voor me uit liep. Bij de vijver van Neuvy-Saint-Sepulchre sprak ik hem aan, het was Guido uit de buurt van Antwerpen die met zijn paard onderweg was naar Santiago de Compostela. Hij was op 15 april vanuit thuis vertrokken en vertelde dat zijn paard ook een beetje moe aan het worden was. De laatste dagen had hij er niet meer op gezeten en liep naast zijn paard in de hoop dat het dier er weer een beetje bovenop komt. Hij legt dagelijks ook zo’n vijfentwintig kilometer af en houd de laatste weken regelmatig enkele rustdagen om zijn paard krachten op te laten doen. Hij vertelde dat er door zijn paard vele deuren voor hem open gaan. Zo kan hij zijn paard stallen bij boeren of zomaar ergens in een weiland, terwijl hij zelf in een naburige pelgrimsherberg of camping verblijft. Vaak wordt hij uitgenodigd om bij de boeren thuis te slapen en kan er dan ook mee eten, wat hij heel bijzonder vindt. Zo zie je maar weer, de gastvrijheid in Frankrijk is zo slecht nog niet. Ik wenste Guido een Bon camino en liep weer verder in de wetenschap dat ook hij vanavond in Gargilesse-Dampierre zal verblijven, misschien tref ik hem daar nog, maar de kans is groot dat hij er op de camping zal verblijven.

Na een anderhalf uurtje wandelen liep ik het plaatsjes Cluis binnen, weer zo’n prachtig oord met een historische verleden, alwaar ik de tijd nam om effe uit te rusten. Cluis is een klein plaatsje op de zuidelijke grens van de franse Regio Centre. Met de 12e eeuwse Kerk van St Paxent, het 13e-eeuwse kasteel en het 15e eeuws Herenhuis, weet je meteen dat de plaats een lange en interessante geschiedenis heeft. Nu is er niet zo veel meer te doen, het is een rustige plek waar het leven goed is en de historische gebouwen herinneren nog aan de tijd van weleer. 

Hier in dit plaatsje was vandaag de enige mogelijkheid om voor mij onderweg iets te drinken en boodschappen te doen, ik er maar weer even een kopje koffie genomen. Toen ik zo op het terras de straat zat af te kijken zag ik Guido weer met zijn paard aankomen die bij de plaatselijke groenteboer even halt hield. Vervolgens liep hij weer verder met een tas vol peren die hij even later aan zijn paard voerde. Het bleken overrijpe peren te zijn die hij meegekregen had en inderdaad, door zijn paard gaan er vele deuren open voor hem. 

Even later kwamen drie van de vier Belgen ook voorbij gelopen. Toen ik vroeg waar André, de vierde, was gebleven vertelde ze dat hij met de auto naar Gargilesse-Dampierre is gereden. Wat blijkt, ze rijden om beurten met de auto het traject af en de chauffeur loopt dan terug om de rest op te wachten en samen weer door te lopen. Zo hoeven ze niet al te veel bagage te sjouwen en wat nog belangrijker is, ze kunnen op elk moment terug naar huis.

Na mijn rust ben ik naar de plaatselijke kerk geweest om deze even van binnen te bekijken, deze was in tegenstelling tot veel andere kerken wel open. Binnen op een tafeltje stond een stempelkussentje met aan een ketting een stempel, waarmee pelgrims zelf hun paspoort kunnen opsieren. Vervolgens liep ik weer verder en liep even verderop over het ‘viaduct van Cluis’. Vanaf het viaduct over de rivier l’Auzon, van de voormalige spoorlijn genoot ik van een prachtig uitzicht op het omliggende platteland. Vanaf dit viaduct wordt er aan bungee jumping gedaan, maar niet vandaag.

Na nog een tussenstop in het verlaten plaatsje Pommiers, waar ik mijn lunch had genoten begon ik weer aan het laatste deel van vandaag. Zoals de Belgen gisteren al vertelden ging het traject inderdaad veel bergie op en bergie af, het was nooit vlak. Bij Les-Minières liep ik een boerderij voorbij, waar opvallend veel rozenstruiken stonden en het viel me op dat de rozengeur de boerenlucht overheerste. De laatste kilometers liep ik door een donker bos met een nat glibberig karrenspoor, waarna ik met een steile afdaling het dorp Gargilesse-Dampierre binnen liep, een dorp, genesteld in de groene vallei van de Creuse wat menig artiest heeft weten te bekoren. De romanschrijfster George Sand heeft hier gewoond in een klein onderduikhuis ‘Villa Algira’ en ook vandaag nog trekt de pittoreske charme van het plaatsje schilders, beeldhouwers en kunstambachtslieden aan. ik zag er veel ateliers en galerijen die helaas niet allemaal open waren. Het plaatsje is geheel op de toeristen ingesteld, die er in het seizoen met bussen worden aangeleverd. Er zijn restaurantjes en cafeetjes, maar opvallend genoeg zijn er geen winkels.  

De pelgrimsherberg was gelegen boven op de rotsen, nabij de oude kerk en het kasteel. Het uitzicht wat ik vanaf mijn slaapkamer heb onthult een mooi ensemble van huizen met puntige daken en in de verte kijk ik over de groene vallei van de rivier de Creuse, en ook het gelijknamige departement waar ik morgen naar toe zal lopen.

Omdat er geen winkels in dit dorpje waren, in de pelgrimsherberg geen eten voorradig was en ikzelf niet te veel had meegenomen was ik genoodzaakt eens een keertje buiten de deur te eten. Met de vele restaurants zou dat geen probleem moeten zijn, echter wat blijkt, ze zijn niet allemaal de hele dag open. De toeristen verlaten tegen het einde van de middag het plaatsje weer, waardoor het dorpje weer in diepe slaap terugkeert.  Toch heb ik nog een gezellig eethuisje kunnen vinden waar ik een heerlijke Franse maaltijd heb gegeten, met mijn favoriete toetje na. Met een voldaan gevoel ging ik naar bed, met de wetenschap dat ik een rustige nacht zal hebben. Ik slaap er met één medepelgrim, de anderen hebben elders hun onderdak gevonden. Morgen een rustige etappe naar Crozant, een twintig kilometer verderop, om mijn lichaam een beetje rust te gunnen zodat de vermoeidheid hopelijk minder zal worden.