Dag 42: van La-Souterraine naar Marsac (25,1 km)

• https://www.relive.cc/view/1629763566

Zonnig en later op de dag bewolkt met beetje regen, max. temp 21º

Vandaag 25,1/ Totaal 1057,8 kilometer

Wat ging het er uit vannacht, het gekletter van de hevige regenval haalde me even uit mijn slaap. Toen ik rond half acht naar buiten ging en een klein rondje over de camping liep zag ik dat er overal op de camping van die geultjes waren, gevormd door het stromende regenwater. Het leken wel miniriviertjes en -watervalletjes, waarmee veel takjes en bladeren het meer in zijn gedreven. Inmiddels regende het niet meer, maar de verwachting is dat er vandaag nog wel iets gaat vallen, laat hopen dat dat weer wat later in de middag mag worden. 

Van de zes medepelgrims die ik de laatste dagen regelmatig zag en die vannacht ook op deze camping verbleven, zal ik er zeker vier niet meer gaan zien. De Belgische vrienden gaan vandaag naar huis en pakken volgend jaar de route vanaf hier weer op. Guido nam met zijn paard Toscan een rustdag in de hoop dat die wat aan zou sterken en Verena had net als ik dezelfde eindbestemming voor vandaag.

Om kwart over acht kon ik mijn bestelde brood ophalen en na een lekker ontbijt maakte ik me weer gereed voor vertrek. Met de regenkleding binnen handbereik ging ik, onder een stralend zonnetje, op stap in de hoop het ook vandaag weer helemaal droog te houden. Na een kwartiertje lopen passeerde ik een groenteboer, alwaar ik wat fruit heb ingeslagen voor onderweg. Aldaar sprak ik de Duitse pelgrim Claudia, die na een week wandelen haar voeten helemaal kapot had gelopen. Ze had na een extra rustdag toch maar besloten om naar huis te gaan en met een treurig gezicht stapte ze moeizaam in het gereedstaand busje dat haar naar het station zou brengen. Ik vervolgde mijn weg en liep La-Souterraine uit, waar de route door de binnenstad ook middels op de weg aangebrachte bronzen schelpen werd gemarkeerd. Onderweg passeerde ik het gehucht Sagnemoussouse, waar veel boeren- en huiszwaluwen rakelings over mijn hoofd vlogen. Ik had de cadans snel gevonden en verslond in no-time kilometers asfalt. 

Bij “Saint-Priest-la-Feuille” had ik mijn eerste stop gepland en net voordat ik dat plaatsje binnenliep begroette ik een tegemoetkomende fietser, die vervolgens in zijn remmen kneep en omdraaide. Het was Ronald uit Nijmegen, die vanuit Toulouse de pelgrimsroute naar huis aan het fietsen is. Hij had onderweg al veel regen gehad en het frustreerde hem dat het in Nederland veel beter weer is dan daar waar hij fietste. Het altijd zonnige Zuid-Frankrijk bleek nu toch niet zo zonnig te zijn dan hij zich vooraf had voorgesteld. Ik vertelde hem dat zijn vooruitzichten er goed uit zien, mocht hij hetzelfde weer gaan krijgen dan wat ik tot op heden heb gehad. Nadat we een kwartiertje gebabbeld hadden en elkaar weer een goede reis hadden gewenst, liep ik naar het dichtstbijzijnde terrasje alwaar ik genietend van een kopje koffie de lokale fanaten van antieke motor- en bromfietsen aan zag komen rijden, die hun rijwielen parkeerden op het dorpsplein. Ze waren wel met zo’n veertig personen en er zaten prachtige zeldzame oude exemplaren bij; onder andere Zundapp, Kreidler en Moto-Guzzi herkende ik, maar er zullen ongetwijfeld meerdere bijzondere brommers bij gezeten hebben. De bestuurders waren veelal gekleed in antieke kledij, zoals lange lederen motorjassen en helmen. Het straatbeeld werd kleur gegeven, waarbij de grote snorren en lange baarden het gehele plaatje vervolmaakten.

Na dit intermezzo liep ik weer verder en onderweg passeerde ik de ruïne van het oude kasteel van Chamborand terwijl ik in de korenvelden de veldleeuweriken weer hoorde. Het glooiende landschap is hier prachtig, de verwilderde weilanden, braakliggende akkers en gemengde bossen zijn het ideale leefgebied van wild en vogels. Ik zag reeën, die op een veilige afstand gewoon door bleven grazen en zich van mij niets aantrokken en in de hoge bomen hoorde ik de wielewaal. 

Zo kwam ik in Bénévent-l’Abbaye , alwaar de restanten van een 11e eeuws Augustijnenklooster het dorp bekendheid geven. Het klooster was gebouwd rondom de relikwieën van de apostel Bartholomeüs, die in Arabië en Mesopotamië preekte. Later is deze apostel levend gevild en gekruisigd, waarna hij als martelaar is gestorven. Het bezit van de apostelrelikwie en de ligging van het klooster op de pelgrimsroute naar Compostela waren garanties voor snelle rijkdom. Van het klooster zelf is vrijwel niets meer over, slechts een deur en een gotische trap opzij van de kerk zijn nog te zien. De kerk, die in de 12e eeuw door de monniken op de delen van het voormalige klooster is gebouwd, is een karakteristiek voorbeeld van de Romaanse Limousinstijl.

Toen ik wat later een tweede rust nam, zomaar ergens langs de weg, kwam het gemêleerde gezelschap op hun oude brommers al claxonerend en zwaaiend weer voorbij. Ondertussen betrok de lucht en werd het steeds grijzer, waardoor ik besloot om snel op te stappen in de hoop het droog te houden. In de verte zag ik Verena aan komen lopen en samen liepen we het laatste stuk naar Marsac, alwaar we in het nabijgelegen gehucht “Les-Rivailles” een overnachting hadden gereserveerd op de camping “La Balade”. Onderweg daar naartoe kregen we nog een beetje regen op ons dak, maar dat kon ons niet meer deren. 

Het waren nog maar enkele honderden meters naar “La Balade”, een geweldige kleine camping met een gerestaureerde boerenwoning en pipowagens ligt in een prachtig stuk natuur omgeven door meren rivieren en bossen en is de ideale plek voor natuurliefhebbers en rustzoekers die het jachtige leven even willen ontvluchten. Bij mijn aankomst werd ik er ontvangen door de Nederlandse eigenaar Ruud. Na de eerste kennismaking heb ik, met een welkomstdrankje in mijn hand, met hem gesproken. Ruud is een voormalig Nederlandse discjockey die in het verleden veel op tournee ging en in Oostenrijk het ene na het andere apres-ski feestje hield. Jaren geleden heeft hij zijn hectische leven gedag gezegd en geniet hier nu van de rust, verder is hij een geweldige kok die zijn gasten dagelijks verwend met lekkere maaltijden. Hij geniet ervan als zijn gasten hier ook genieten. Nou dat laatste heb ik zeker gedaan, samen met de overige gasten die op deze kleine camping staan heb ik er het door Ruud bereidde avondeten genuttigd. Met het luiden van de bel werden alle campinggasten uitgenodigd voor de maaltijd. Onder het afdak op het binnenplaatsje was het een gezellige en knusse boel, er waren ook gasten die hier een soort werkvakantie hadden en voor Ruud allerlei klusjes rondom zijn camping deden. En ook waren er oude vrienden van vroegere tijden, die tijdens hun vakantie, eens kwamen kijken hoe het momenteel met Ruud ging. Het eten smaakte voortreffelijk en met een lekker glas wijn erbij werd het nog een gezellige avond, die ik afsloot bij een groot kampvuur midden op het campingterrein. Moe, maar erg voldaan, zocht ik mijn mandje op om er morgen weer tegenaan te gaan.

De volgende morgen, maandag, schrok ik om tien over acht wakker. Niets aparts maar we hadden afgesproken om acht uur gezamenlijk te ontbijten aan tafel op het binnenplaatsje. De pelgrims konden dan op tijd vertrekken en diegene die werk rondom de camping te doen hadden konden dan op tijd beginnen. Toen ik even later ook aan de ontbijttafel zat, opperde Ruud of het niet verstandig zou zijn om een dagje langer te blijven om uit te rusten. Deze optie had ik niet zien aankomen, maar het klonk als muziek in mijn oren. Door de gezelligheid van gisteren had ik nog helemaal geen tijd gehad om mijn blog bij te werken en voor mijn lichaam was het ook helemaal niet zo verkeerd om een dagje helemaal niks te doen. Zo geniet ik momenteel van de tjirpende krekels en fluitende vogels in de natuurrijke omgeving die deze prachtige plek te bieden heeft. Mijn lijf voelt al weer een stuk beter aan. Morgen, dinsdag, ga ik weer verder zuidwaarts voor een etappe van ongeveer vijfentwintig kilometer.