Dag 44: van Les-Billanges naar Saint-Leonard-de-Noblat (23,2 km)

• https://www.relive.cc/view/1635892586

Bewolking met af en toe zon, max. temp 19º

Vandaag 23,2 / Totaal 1104,4 kilometer

Vroeg naar bed gaan heeft zo zijn voordelen. Vanochtend was ik vroeg wakker en helemaal fit. Na mijn ontbijt, wat Françoise gisteren al voor me had klaargezet, ging ik al voor acht uur de deur uit. De lucht was grijs en met een matig noorder windje was het nog een beetje frisjes, 14 graden maar om te wandelen ideaal weer. De zon probeerde er af en toe doorheen te komen maar had er flink moeite mee, pas na de middag was ze af en toe aan de hemel te zien.

Vandaag verliepen de eerste kilometers over een D-weg, waarbij het traject langzaam bergaf ging. Het liep heerlijk, alleen was het af en toe wel een beetje uitkijken met tegemoetkomend verkeer. Nadat ik zo’n vijf kilometer gelopen had kwam ik bij “Le-Pont-du-Dognon” en bij deze grote brug over “Le Taurion” zag ik dat deze rivier daar een stuk breder was dan elders, het leek wel een binnenmeer. Bij ”Les Ganges|” lagen enkele hotels, een jachthaven en camping aan de rivier en enkele sportvissers probeerden er wat te vangen, terwijl de eerste zeilbootjes op het water dreven. Het toerisme begon er langzaam op gang te komen. Al rondkijkende dacht ik even aan onze eigen vakanties in Frankrijk en toen ging het even mis. Ik vergat een klein steil pad in te slaan, waardoor ik enkele honderden meters verkeerd liep, alvorens ik het in de gaten had. Met de wijze les van Jos Verluyten nog in mijn achterhoofd ben ik omgedraaid en heb de draad weer opgepakt, daar waar het mis was gegaan. Weer terug op de route ging het vervolgens even flink omhoog door een donker bos over een met stenen en rotsen onregelmatig zandpad, wat bij regen een riviertje vormt. Dit door het regenwater uitgesleten pad, bleek een oude Romeinse heirbaan te zijn en was glibberig en moeizaam te beklimmen, zeker met de rugzak op viel het niet mee.

Toen ik vervolgens het plaatsje “Le-Châtelet-en-Dognon” binnen kwam werd ik voorbijgereden door twee Nederlandse fietsers die ook onderweg zijn naar Compostela. Met het over en weer naroepen van “Bon Camino” was ik op zoek naar een rustplaats. Ik vond een cafeetje, het enige in dit dorpje en wilde er een bakkie koffie drinken. Deze keer had ik pech, het cafeetje is uitgerekend vandaag 13 juni gesloten. Maar het zal Jacobus weer eens niet zijn die voor een oplossing zorg draagt. Ik zat er net een goede tien minuten, toen drie Belgische fietsers bij het terras stopten. Ze wilden ook een kopje koffie, maar toen ik hen vertelde dat het cafeetje gesloten was, hadden ze er een simpele oplossing voor. Eén van hen pakte een gasbrander uit zijn fietstas en maakte water warm, waarna hij zelf koffie zette. En ik ontving ook een lekker bakkie troost, en uit dankbaarheid heb ik voor de koekjes bij de koffie gezorgd. De fietsers kwamen van Hasselt en zijn ook onderweg naar Compostela. Ze waren vorige week maandag vertrokken, fietsen zo’n honderd kilometer per dag en hopen eind juni in Santiago aan te komen. Ik vroeg hen of ze bij die zes andere fietsers hoorden, die mij eerder voorbij reden, maar dit was niet het geval. Gezellig hebben we nog wat gekletst, waarna ik hen bedankte voor het lekkere bakkie en aanstalten maakte om weer verder te gaan. We pakten onze spullen bijeen en gingen allemaal verder richting Compostela, alleen zal ik er wel een paar weken langer over doen dan die Belgen.

Mijn route ging vooral weer over een kleine D-weg door verschillende gehuchten waar maar twee of zelfs één huis stonden. Met het lekkere noorderwindje in de rug en het zonnetje af en toe op mijn bolletje liep ik door plaatsjes die luisterde naar de namen; Lachenaud, Lourdes (nee, niet die bedevaartplaats), Le-Montmolas, Clémensanes, Les-Grandes-Chaumes en Le-Pont-au-Puy. Onderweg zag ik nog een net uitgevlogen merel-jong, waarbij ik me afvroeg of dit beestje nog voor de nacht vluchtklaar is. Ik kon het namelijk tot op een halve meter naderen en een foto ervan maken. En net voordat ik mijn eindbestemming bereikte en de route even over een zandpad liep zag ik een dikke vette bruine pad midden op de weg zitten. Ik beroerde hem met een stokje, waarna het beestje met een trage grote sluipbeweging de bosjes opzocht.

Zo kwam ik in “Saint-Léonard-de-Noblat” aan, waar ik in de pelgrimsherberg een overnachting had geregeld. Bij het binnenlopen van dit stadje dacht ik nog even terug aan gisteren, aan de gedreven Françoise. En hoe ze met haar gekke “allo-allo-Engels” mij alles over de geschiedenis van dit stadje wist te vertelen. Het stadje is vernoemd naar “Saint-Léonard” ofwel de Heilige Leonardus en daar had Françoise gisteren een spannend verhaal over verteld. Deze heilige was van een Frankisch nobele familie in de tijd van koning Clovis I, ongeveer rond het jaar 500. Omdat Leonard niet de oudste van zijn gezin was, erfde hij geen geld en leefde in armoede. Hij bekommerde zich over de gevangenen die in de kerkers van Reims gevangen zaten. Nadat hij van Clovis toestemming had gekregen om gevangenen vrij te laten als hij dat wilde, werd hem een bisschopszetel aangeboden die hij weigerde en trad daarna in een klooster. Op zijn bedevaart overnachtte hij onderweg ergens in de bossen nabij Limoges en hoorde daar ’s nachts het geschreeuw van een vrouw. Hij ging op zoek naar dat geluid en vond de vrouw en zag hij dat ze bezig was te bevallen, waarna hij haar daarbij heeft geholpen. Deze vrouw bleek de Frankische koningin (vrouw van Clovis) te zijn en de Koninklijke familie was hem zeer dankbaar. Als cadeau kreeg Leonard net zoveel grond van Clovis als wat hij met een muilezel in 24 uur in een cirkel kon belopen. Dit grondgebied is nu een domein in Noblac, nabij Limoges. Het plaatsje is later naar deze Leonard vernoemd, die ook nog tot heilige werd benoemd. Hij heeft er eerst nog als kluizenaar geleefd en later een klooster gesticht met medebroeders. Hij wordt vaak afgeschilderd met ketenen en/of handboeien en in de kerk in Saint-Léonard-de-Noblat zag ik zijn sarcofaag waarboven ouden ketenen hingen. Een leuk verhaal waar Françoise heel bezeten over vertelde, met zelfs een mini ezeltje erbij om haar verhaal beeld te geven. In de kerk kwam ik een gepensioneerde Nederlander tegen die in Frankrijk woont. Hij sprak mij aan vanwege mijn schelp en vertelde daarna dat hij in het verleden met moeilijk opvoedbare jongeren diverse keren de Camino heeft gelopen. Veel van die jongens zijn daarna weer op het rechte pad gekomen, waar hij heel blij om was. Ook zag ik in de kerk een op modelschaal weergegeven kerk van Beek en Donk, maar ik weet echt niet wat de connectie met deze kerk is, al vond ik het wel opvallend.

Nadat ik bij het “Office de Toerisme” de code van de pelgrimsherberg had gekregen ben ik er naar toegegaan. Het was een erg mooi onderkomen met alles erop en eraan. TV, wasmachine en droger. Veel voorraad eten in de kast maar helaas geen andere pelgrims. Heb er zelf iets in elkaar geflanst, met alle restjes die er waren, waarna ik met een volle buik op tijd op mijn bed ging liggen, zodat ik morgen weer fit genoeg ben om de volgende etappe te ondernemen.