Dag 54: van Bergerac naar Sainte-Foy-la-Grande (28,6 km)

• https://www.relive.cc/view/1659056439

Zonnig, max. temp 30º

Vandaag 28,6 / Totaal 1344,8 kilometer 

Voor vandaag staat er weer een wat langere etappe op het programma, naar Sainte-Foy-la-Grande, zo’n dertig kilometer westwaarts. Drie dagen geleden, in Perigueux, had ik ervoor gekozen om mijn Pelgrimsroute via de “variant Bergerac” te lopen, gewoon omdat ik aan die plaats leuke herinneringen heb en er nog eens terug wilde komen. Deze keuze is wel een omweg van enkele kilometers, waardoor mijn pelgrimstocht een dagje langer duurt, maar dat heb ik er wel voor over. En omdat het in deze periode in korte tijd erg warm was geworden koos ik er tevens voor om mijn trip naar Bergerac in drie dagen te doen, waar veel andere pelgrims deze afstand in twee dagen overbruggen. Maar ik vond twee dertigplussers met ook nog een enorme temperatuurverhoging van meer dan tien graden toe gortig, zodat het maar in drie dagen gedaan moest worden. Ik had er dus ook voor kunnen kiezen om vanuit Perigueux direct naar Sainte-Foy-la-Grande te lopen, dan zou ik twee dagen winnen op mijn schema, maar ik heb de tijd en geniet nog elke dag. “Doucement” of zoals mijn credo luidt “Festina Lente”, want of je je nu haast of langzaam gaat; de weg voor je blijft altijd dezelfde.  

Maar vandaag was het toch een andere dag dan anders. Zomaar ineens was alles anders, vreemder en eenzaam. Waar het gevoel vandaan kwam weet ik niet, maar met een brok in de keel en steen in de maag werd ik al om zes uur wakker. Ik had een erg zwaar gevoel en tijdens het ontbijt kreeg ik nauwelijks eten binnen en ook het klaarmaken voor vertrek koste me erg veel moeite. Met lood in de schoenen vertrok ik om acht uur, om deze lange etappe toch op tijd en enigszins in koelte te kunnen beginnen. Ik liep via het oude stadsdeel naar de brug en passeerde er het standbeeld van Cyrano de Bergerac, de schrijver uit de tijd van de musketiers.

Cyrano de Bergerac, zat in het Franse leger en was er hoofd van de kadetten en tevens was hij  dichter. Hij was verliefd op Roxane, maar omdat hij zo’n lelijke, lange neus had, dacht hij dat ze nooit van hem zou houden. Zijn liefde voor haar, die hij met heel veel anonieme brieven en gedichten naar haar stuurde, werd nooit beantwoord. Omdat hij nooit direct zijn liefde tegenover Roxane heeft durven uitspreken, stierf Cyrano in eenzaamheid. Op zijn sterfbed begreep Roxane pas wie haar al die lieve brieven had geschreven, maar voor Cyrano was het te laat en stierf. Een treurig verhaal, over een onmogelijke en onbeantwoorde liefde. Het verhaal is een toneelstuk uit 1897 maar is gebaseerd op een man die wel degelijk heeft bestaan, namelijk Savinien Cyrano de Bergerac (1619-1655), een schrijver. Zou mijn eenzame gevoel te maken kunnen hebben met Cyrano? Ik weet het niet, maar dat gevoel had plotseling een beetje vat op me gekregen. Hopelijk gaat het snel over en ontmoet ik weer andere pelgrims, om ervaringen en verhalen mee te kunnen delen.

Toen ik Bergerac via de brug over de rivier “le-Dordogne” verliet liep ik al snel tussen de wijngaarden van de wijnsoorten “Bergerac” en “Monbazillac”. De zon voelde ik al behoorlijk in mijn nek en schaduw was er tussen de wijngaarden nauwelijks te vinden. Ik koos ervoor om deze route zo snel mogelijk te overbruggen en toen ik na een tien kilometer bij de weg D-14 aankwam, besloot ik deze te blijven volgen tot aan Sainte-Foy-la-Grande. Deze weg loopt door de vallei, parallel aan de rivier de Dordogne, heeft weinig hoogteverschillen en mijn etappe zou er een vijf kilometer mee ingekort kunnen worden, had ik geschat. Het was wel een eentonig stuk wandelen, over asfaltwegen, maar met het verstand op nul en de blik op oneindig heb ik me door het weeïge gevoel wat ik had heen geworsteld. Het waren vijftien kilometers asfalt waar ik een kleine drie uur over gelopen heb en die ik snel wil vergeten. Via de plaatsjes “Saint-Philippe-du-Seignal” en “Pineuilh” kwam ik “Sainte-Foy-la-Grande” ingelopen. Er was een groot petanque toernooi gaande op het marktplein waar de tribunes vol zaten met supporters. Tevens was er een brocante vlooienmarkt in de stad, waardoor het een levendige boel was. Op het eerste het beste terras wat ik kon vinden heb ik me neergezet en heb er een uurtje verbleven om de tijd te doden, ik kon namelijk pas om zes uur in de pelgrimsherberg terecht.

Om in de pelgrimsherberg te komen moest ik me melden bij de portier van het ziekenhuis van Sainte-Foy-la-Grande, die de hospita zou bellen. Vervolgens werd ik opgehaald en naar de pelgrimsherberg gebracht. Ik bleek vandaag helaas de enige pelgrim te zijn en toen ik in het register keek zag ik dat de voorlaatste pelgrim op 15 juni was geweest. Ruim een week niemand, dat ziet er niet rooskleurig uit in mijn hoop andere pelgrims te gaan ontmoeten. Afwachten maar,   Deze herberg was een tussenwoning in een vervallen onrustige wijk, waar veel Arabische mensen wonen, het was nog laat onrustig buiten op straat. Radio- en TV-geluiden, schreeuwende mensen, het slaan van deuren en toeterende auto’s, het bleef maar doorgaan. Maar vijf euro voor een bed met ontbijt, dan moet je niet mopperen en blij zijn dat je weer onderdak hebt. 

Omdat ik de afgelopen dagen echt culinair genoten had, besloot ik om het vandaag erg sober te houden. Ik heb als avondmaaltijd wat noodvoeding gegeten, waardoor mijn rugzak weer wat gewicht verloren is. En omdat mijn eenzame gevoel in deze omgeving niet echt over zal gaan, ben ik maar vroeg onder de wol gegaan, zodat het weer snel morgen zal zijn.