Dag 68: van Larrasoaña naar Zariquiegui (27,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1691013357

Zonnig, max. temp 29º

Vandaag 27,5 / Totaal 1739 kilometer

Om zes uur stond ik al buiten de herberg mijn schoenen aan te doen waarna ik zonder ontbijt vertrok. Ontbijten gaat hier pas vanaf acht uur, maar alle Camino-gangers zijn dan al uren op pad. Ik probeer onderweg wel wat te scoren en zal er voor zorgen dat ik in mijn rugzak het nodige in voorraad heb. Het was nog donker, al werd het snel licht en het werd vandaag een stralende zonnige dag. Toen ik het dorpje uitliep kwam ik meteen weer op smalle paadjes te lopen die af en toe door beton wat effen zijn gemaakt. Zo kwam ik aan in Akerreta, waar aan het eind van het dorp de Camino in een lommerrijk bos verdwijnt, waar de klimop zich meester heeft gemaakt van de stammen van de dennenbomen. Alleen het geronk in de verte van een enkele auto verstoort het getjilp van de vroege vogels en mijn gevoel dat ik hier me in de middeleeuwen voel. Na een paar houten treden naar beneden, ging het pad verder evenwijdig aan de rivier “Arga” waar ik een prachtige wandeling kreeg voorgeschoteld. Zo passeerde ik Zuriain, Irotz en ook Trinidad-de-Arre, dat een strategisch gelegen plaats is die al werd bewoond door de Romeinen. De middeleeuwse brug met zes bogen over de rivier de “Ulzama” leidt naar een oud klooster met pelgrimsonderkomen, wat al in de elfde eeuw als zodanig werd gebruikt. De monniken moesten hier vroeger een kapelaan hebben die Frans sprak, zodat die de vele pelgrims de biecht af kon nemen in die taal, een taak waarvoor de pelgrim nog eens zes dukaten moest neertellen.

Zo kwam ik in Burlarda een voorstadje van Pamplona alwaar ik al het silhouet van de kathedraal kon zien. Ik kreeg weer hetzelfde gevoel dat ik telkens krijg als ik een grote stad binnen wandel; verwarring, het is onwerelds en voordat ik er goed en wel binnen ben wil ik er al weer direct buiten zijn. Het gevoel alsof je door een pijnscheut getroffen wordt in de meditatieve roes waarin ik raak door het lopen in de eenzaamheid. De eenvoud van de natuur, de nutteloosheid van de oppervlakkige zaken maken deel uit van de grootsheid van de Camino, ook die van mij en ik raak er verslaafd aan. Helaas zal ik ook nog andere grote steden moeten doorlopen, maar dat is niet zo erg, in de stad is ook wel wat te beleven en het brengt de nodige afwisseling. Zo ook vandaag, want toen ik rond negen uur Pamplona binnenkwam via de middeleeuwse Magdalenabrug was net het grote volksfeest aan de gang; Las fiestas de San Fermín (of: San Fermín-feesten). Jaarlijks van 6 tot en met 14 juli vinden 'Las fiestas de San Fermín' (de feesten van de heilige Fermín) plaats. Iedere ochtend vindt er het zogenaamde 'encierro' (stierenrennen) plaats: duizenden waaghalzen rennen (soms halfdronken) vóór en tussen de stieren over 900 meter afgezette straat naar de arena. Daarom is het feest ook wel bekend als het 'Stierenrennen in Pamplona'. Het dagelijkse ochtendritueel beslaat slechts enkele minuten van de negen dagen durende feesten ter ere van San Fermín.

Jaarlijks komen er duizenden bezoekers kijken hoe in acht dagen 48 vechtstieren en tientallen ossen door de straten worden gejaagd en wagen sommigen zich op het parcours.

Om 12:00 uur 's middags op 6 juli, starten Las Fiestas de San Fermín met een knallende vuurwerkraket, de chupinazo. Honderden flessen champagne sproeien uit over de menigte die zingend en schreeuwend de traditionele rode halsdoeken om bindt. Na de chupinazo, eet, zuipt en danst men de liederlijke feestweek in, met een nachtelijke onderbreking door een officieel muziek- en vuurwerkfestijn.

Tijdens de encierrillo tocht - aan de vooravond van het stierenrennen - leiden drijvers de stieren door de stad. De eindbestemming is de stal bij de Santo Domingo, waar de beesten de nacht doorbrengen. Geruisloos - vergeleken met de luidruchtige komende encierro.

Voor het stierenrennen sluiten de organisatoren de route zeer vroeg in de ochtend hermetisch, met een houten omheining. Tegelijkertijd veegt men het resultaat van de feestnacht (de nachtelijke feestgangers en het vuilnis) van de straten. Niet-claustrofobische toeschouwers staan achter de dubbele omheining van de route. De eerste ruimte is voor medische teams en voor de lopers die uit de 'flipperkast' moeten springen.

Traditioneel dragen veel lopers een wit shirt en broek met een rode sjaal en sjerp. Gespannen verzamelen ze zich bij de startplaats onder aan de Santo Domingo bij het, met sjaals van de peñas verfraaide beeld van San Fermín. In een nis van de muur wacht de heilige op de klappende en toezingende menigte.

De stad zelf gaf me wel het gevoel dat ik meteen weer in de middeleeuwen liep toen ik er aankwam, tussen twee verdedigingslinies die al in het jaar 75 zijn gebouwd. Voorbij de stenen die bedekt zijn door mos en langs hoge schietgaten kwam ik bij het portaal de Francis en de oudste en best verdedigde wijk van de stad: Navarrería. In de middeleeuwen kwamen in deze wijk twee burgeren waar zich de Franken vestigden en enkel wijk werd een op zichzelf staande stad, met eigen muren, wetten en wapens. Terwijl ik tussen de feestvierende mensen met hun witte kleding en rode halsdoeken, mijn weg baande door kleine straatjes die bol staan van de geschiedenis en waar zojuist nog de stieren overheen hebben gerend, met al die doldwaze waaghalzen ervoor, kwam ik bij de kathedraal van Pamplona. Daar heb ik even de tijd genomen om alles goed in me op te nemen. Ik zag er een beeltenis van de heilige Jacobus, gekleed als pelgrim met een Jacobsschelp op zijn hoed. Vervolgens heb ik de stad weer verlaten, de feestvierders achterlatend, en mijn weg weer vervolgd. De gele pijlen voerde me langs de muren van de Citadel en stuurde me naar de brug van Azella, waar volgens de legende de veldslag heeft plaatsgevonden waarin Karel de Grote de morenkoning Aigolando versloeg. De keizer was de Pyreneeën overgestoken om deze Moorse koning van Zaragoza te hulp te komen. Door hem bedrogen verwoestte hij op de terugweg de muren van de stad Pamplona, wat de Basken aanzette tot de wraak in Roncesvalles.

Tussen het vruchtbare stroomgebied waarin Pamplona zich genesteld heeft en de vlakte van Navarra en La Rioja zit maar één hindernis; de “Alto del Perdón”. Daar ging ik op af, al is het woord hindernis te groot voor dit obstakel. Ik liep makkelijk omhoog over de onverharde weg en liep er door het plaatsje Cizor-Menor, waar riante villa’s en appartementencomplexen zijn ontstaan, dankzij het pelgrimshospitium. Ik liep er langs de pelotebaan en begon aan de trage klim naar de bergpas, tot aan Zariquiegui, waar ik een lunch nam in een klein restaurantje, wat tevens een pelgrimsherberg was. Dit piepkleine dorpje ligt een beetje in de anonimiteit en er komen nog steeds meer mensen te voet dit dorpje binnen dan over de asfaltwegen. Na de lunch wilde ik weer verdere lopen, maar toen ik buiten kwam voelde ik weer die enorme hitte en besloot om hier maar te blijven, 27,5 kilometer vond ik wel genoeg voor vandaag. Ik vroeg of er nog een plaatsje vrij was in de herberg en ik kreeg direct een bed toegewezen. Wel lekker op tijd aankomen. Na het douchen en wassen heb ik me even ten ruste gelegd en heb de hele middag geslapen. Even voor het avondeten wakker geweest, waarna ik weer naar bed ben gegaan. Het vroege opstaan in combinatie met de warmte sloopt me langzaam en ik heb moeite om mijn blog goed bij te houden.