Dag 69: van Zariquiegui naar Lorca (27 km)

• https://www.relive.cc/view/1693162456

Zonnig, max. temp 29º

Vandaag 27 / Totaal 1766 kilometer

Het was nog maar net vier uur geweest toen ik wat gestommel op de kamers hoorde en toen ik even omkeek zag ik dat de eerste pelgrims zich al weer gereed maakten om op pad te gaan. Zelf had ik mijn wekker ook vroeg gezet, maar ik was zo handig geweest om hem daarna in mijn afgesloten lockertje te laten liggen. Toen hij om kwart over vijf afging en ik niet snel het kastje open kreeg, omdat de sleutel natuurlijk ergens onderin in mijn slaapzak lag, was de hele tent wakker. En het vreemde was dat niemand er eigenlijk een probleem van maakte, iedereen stond op en begon weer vroeg aan een nieuwe Camino-dag.

Samen met Robert nam ik om zes uur nog een ontbijt in het cafeetje van de herberg, waarna we op pad gingen. Het was nog donker en er stond veel wind, zo verlieten we Zariquiegui een klein plaatsje met een mooie naam, waarna we samen het smalle wandelpad naar de top van de “Alto del Perdón” liepen. Onderweg passeerden we nog de bron van “la Teja” (de vervloeking), waar volgens de legende de duivel de pelgrims probeert te verleiden door ze water aan te bieden in ruil voor verloochening van hun geloof. Gelukkig stond de bron droog, waardoor wij niet in de verleiding hoefden te komen. In de directe nabijheid van de “Alto del Perdón” staan erg veel windmolens, die het landschap een beetje ontsieren. Onder het gezoem van deze energieverleners bereikten we de top alwaar we getuigen waren van een prachtige zonsopkomst. Op de top van de “Alto del Perdón” is in 1996 een opmerkelijk pelgrimsmonument neergezet door de Ascociación de Amigos del Camino de Navarra. Het beeldt een groepje ijzeren silhouetten van pelgrims uit, die het aanzien van deze bergpas hebben veranderd. Vroeger was hier een hospitium voor pelgrims en een kapelletje. Nu is er deze beeldengroep met de sprekende tekst: “Waar de weg van de wind de sterrenroute doorkruist”.

De afdaling, die daarna volgde, was er weer een van risico’s. Veel losse stenen op de smalle wandelpaadjes met veel kuilen maakte het voor ons niet makkelijk. Robert bleef nog even langer bij het monument hangen, ik ging al weer door om zoveel mogelijk te profiteren van de koelte die er nu nog was.

Via de dorpjes Uterega, met zijn solide stenen huizen en verder geen voorzieningen, Muruzábal met zijn in het oog springende “palacio del Marqués”, kwam ik in Óbanos, dat bekend staat als het dorp van de kleine ridders “villa de los infanzones”. Deze naam heeft het gekregen omdat in de veertiende eeuw de lage adel bijeen kwam om een eind te maken aan de uitbuiting door de Kroon, waarna ze een alternatieve macht vormde. Ook is in dit plaatsje een pelgrimslegende die gaat over de heilige Felicia en haar broer Guillermo, hertog van Aquitania. Felicia besluit zich na haar pelgrimage naar Santiago uit het sociale leven terug te trekken en zich aan de armen te wijden. Haar broer probeert haar over te halen om weer naar het Hof terug te keren. Zij weigert en in een vlaag van woede wordt ze door haar broer vermoord. Kapot van verdriet maakt Guillermo ook een pelgrimstocht naar Santiago en na zijn terugkeer vestigt hij zich in Óbanos als kluizenaar en wordt later heilig verklaard. Een gedenkzuil bij de kapel van Arnotegui herinnert aan deze gebeurtenis.

Toen ik weer verder liep bereikte ik al snel Puente la Reina, waar ik ruim de tijd nam voor een pauze. Puente la Reine is een van de karakteristieke plaatsjes op de Camino in Navarra en is een prima voorbeeld van een dorp dat is ontstaan door en voor de route naar Santiago. Het ligt aan een lange doorgaande hoofdstraat die uitkomt bij de beroemde uit de elfde eeuw stammende Romaanse brug, waaraan de plaats zijn naam dankt. De brug is gebouwd om het de pelgrims makkelijker te maken de rivier de Arga over te steken. Het is een van de mooiste en karakteristieke oversteekplaatsen van alle Jacobusroutes. Bij de “Iglesia de Crucifijo”, een kerk van de orde van de Tempeliers, heb ik een stempel ontvangen en er hangt een Christusbeeld in een Y-vorm, dat eeuwen geleden is geschonken door een Duitse pelgrim. In een andere kerk, die van San Pedro is een beeld van de “Virgen del Tsori”, dat vroeger aanbeden werd in een nis van de brug. Het verhaal gaat dat er steeds op een vast tijdstip een vogeltje kwam dat het gezicht met zijn snavel schoon maakte. De komst van het vogeltje werd de aanleiding voor feesten en kermis in het dorp.

Na mijn schaduwrijke pauze in deze mooie plaats ging ik weer verder en toen ik eenmaal het plaatsje uit was liep ik over onverharde paden door het laagste deel van het dal, waarna er een korte maar steile klim volgde. Doordat het weer erg warm was geworden was ik helemaal door mijn water heen. Al weer 2,5 liter weggedronken en daarnaast ook nog de drankjes tijdens de pauzes. 

Terwijl ik mijn weg vervolgde over oude stenen pelgrimspaden heb ik bij de volgende plaatsjes telklens een drinkpauze gehouden. Ik liep eerst door het plaatsje Mañeru en vervolgde mijn weg naar Cirauqui. Onderweg passeerde ik aan weerszijden grote wijnvelden die een voorbode zijn van de wijnstreek die ik ga naderen; de Rioja. Hoog op de top van een heuvel ligt Cirauqui dat een aangename middeleeuwse sfeer biedt binnen de resten van de oude stenen muren. Vermoedelijk heeft de plaats oorspronkelijk dienst gedaan aan de Romeinse legers, die op weg waren naar Astorga. 

Toen ik het dorp verliet, wachtte me weer een verrassing. Ik liep over de restanten van een oude Romeinse Heirweg die loopt van Bordeaux naar Astorga. Hier legden de koningen van Navarra in de late Middeleeuwen de Camino aan. 

Lopend onder deze weg bereikte ik rond twee uur Lorca, alwaar ik wederom een drinkpauze hield in de plaatselijke pelgrimsherberg. Lorca is een dorpje dat ook is ontstaan dankzij de weg naar Santiago de Compostela. Dat is goed te zien aan de lintvormige hoofdstraat, waarlangs de middeleeuwse pelgrims liepen. In. Het midden van de straat is een fontein waar het goed toeven is voor een rustpauze en wat te eten. Eigenlijk vond ik het wel weer genoeg, omdat het steeds heter werd en ik besloot om maar meteen hier te blijven. Tevens had ik me voorgenomen om bij deze hitte bij het eerste dorpje wat ik na twee uur tegenkom mijn overnachting te regelen. Een mooi streven lijkt mij zo en 27 kilometer is voldoende met deze hitte.

Ik kon direct in de herberg terecht en kreeg zowaar een eenpersoons kamer toegewezen, voor de prijs van ............... schrik niet .............. €14,-, inclusief avondmaaltijd. Inmiddels was Robert ook aan komen lopen, maar hij wilde doorlopen. Hij heeft een deadline te halen en wil vandaag kost wat kost 35 kilometer lopen. Nou ik heb die deadline niet en laat alles afhangen van mijn gevoel, het weer en andere omstandigheden, zodat ik zoveel mogelijk kan genieten van mijn Camino.

Na mijn dagelijkse ritueel heb ik de hele avond met de Duitse Rus Andreas en de Portugees Valter gesproken. Andreas is een dag eerder van zijn huis (München) vertrokken dan ik en gaat na /Santiago nog via Porto, en misschien ook nog Fatima door. Er zijn dus altijd nog anderen die baas boven baas zijn.

Moe maar voldaan ging ik naar bed met de wetenschap dat ik morgen extra vroeg wil vertrekken, om zo misschien Robert nog te ontmoeten, al zal ik er geen druk op zetten. Het gevoel van mijn lichaam bepaalt waar ik blijf en ik zal heus nog wel een rustdag gaan nemen, iets wat voor Robert niet meer is weggelegd.