Dag 76: van Hornillos-del-Camino naar Itero-de-la-Vega (32,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1710810307

Half bewolkt en regen/hagel met onweersbui, max. temp 32º

Vandaag 32,5 / Totaal 2011,7 kilometer

De enige twee eieren die in de koelkast lagen waren vandaag voor ons. Onze hospita had voor een uitgebreid ontbijt gezorgd dat we zelf konden samenstellen, alles zat in kratten en dozen en ook wat in de koelkast zat was voor de gasten. Om kwart over vijf had ik de koffiepot al aangezet en omdat wij de vroegste vogels waren vandaag hadden we een lekker gebakken eitje bij het ontbijt.

Om iets over zes gingen we op pad, Robert en ik, en we bleven de eerste tien kilometer gezamenlijk oplopen. Ik merkte wel dat de etappe van gisteren een grote aanslag op mijn voeten had gedaan, de warmte en onregelmatige ondergrond hebben hun tol geeist. De schemering was al ingetreden en het was niet meer nodig om een lampje te dragen. We liepen Hornillos del Camino snel weer uit, een dorp met een langgerekte straat, de enigste straat. Vroeger in de middeleeuwen, stond hier een ziekenhuis voor melaatsen, maar daar is nu niets meer van te zien. Al vrij snel liepen we over een onverhard voetpad, al waar een nieuwe meseta voor ons lag. Het was niet zo koud als gisteren en de trui en lange broek die ik vanmorgen wel aan had gedaan konden snel weer de rugzak in. Het was weer anderhalf uur klimmen, lopen en afdalen voordat we in Arroyo San Bol kwamen. Deze meest raadselachtige plek langs de gehele Camino in Burgos werd in 1503 om mysterieuze redenen compleet verlaten, sommigen zeggen als gevolg van een epidemie, anderen zeggen dat de verbanning van de joden er mee te maken had. Nu, in deze tijd, staat in dit dorp welgeteld één huis, wat meteen de pelgrimsherberg is, verder was er helemaal niets en het was voor ons nog ruim een uur verder lopen tot we in Hontanas kwamen, alwaar we meteen een pauze hadden genomen, bij het eerste beste terras wat we tegen kwamen. Na deze pauze liep Robert weer verder, ik bleef nog even langer zitten om mijn blog van gisteren af te maken. Door de lange afstand had ik drie uur meer looptijd nodig gehad en met de rust en vermoeidheid was het er gisteren niet meer van gekomen. 

Na een uurtje ging ook ik weer op pad en trok het dorpje Hontanas door, een klein dorpje, knus gebouwd rond de kerk van “La Inmaculada”. Deze kerk is een immens bouwwerk uit de 14e eeuw, dat nogal contrasteert met de broosheid van de rest van de huizen. Er waren diverse terrasjes en restaurantjes en voor de pelgrims was er voldoende te vinden. Ik heb er diverse stempels gescoord, maar die van de kerk was wel de bijzonderste en ik kreeg er als souvenir nog een speldje bij. Toen ik dit dorp weer verliet liep ik direct over een onverhard pad door het glooiende landschap. Over een smal voetpaadje over de heuvels kreeg ik het ene na het andere mooie landschap voorgeschoteld. Het was er stil erg stil, alleen het geluid van de leeuweriken in de graanvelden doorbraken de stilte. Na een kilometer of acht kwam ik bij de ruïne van het klooster van San Antón. Nog steeds loopt de openbare weg door de poort van dit klooster als een trouwe getuige van de oorspronkelijke route. Erg bijzonder deze ruïne, waarvan alleen een paar muren van het middenschip, een gedeelte van de apis en de gigantische poort nog overeind staan. Het klooster had vroeger dienst gedaan als ziekenhuis voor pelgrims. In verband met besmettingsgevaar werden ziekenhuizen destijds ver buiten de bebouwde kom gebouwd. Toen ik onder deze poort door liep hoorde ik intrigerende muziek, die afkomstig bleek te zijn van het nabijgelegen terras. Dit gaf een extra dimensie aan mijn beleving.

Met nog een goede kilometer te lopen kwam ik aan in Castrojeriz, alwaar ik mijn lunchpauze heb genomen. Castrojeriz was vroeger een Visigotisch burcht, misschien zelfs een Romeinse, met een kasteel, nu niet meer dan een ruïne op de top van een heuvel, waar Christenen en Moren jaren om vochten totdat hij definitief in Spaanse handen viel. Met name de constante stroom van de pelgrims naar Santiago heeft ertoe geleid dat de stad weer helemaal is opgeleefd. Het aanzien van de stad is door de vele restauraties van het mooie historische erfgoed de laatste tien jaar drastisch veranderd. 

Na het verlaten van dit dorp leidt de weg direct naar de “Colina de Mostelares, de laatste berg voordat ik de eentonige “Tierra de Campos” op loop. Inmiddels was het bewolkt geworden en in de verte hoorde ik al wat gedonder. De klim op zich was niet zo moeilijk, maar halverwege begon het plots te regenen en later te hagelen. Nergens was plaats om te schuilen en ik voelde de hagelstenen hard op mijn lijf neerkomen. Ondertussen was het ook nog gaan onweren, waar ik het niet zo op had staan. Boven op de top was een schuilhut, maar toen ik daar aankwam was ik inmiddels al drijfnat geworden. Een half uurtje heb ik er gewacht tot de bui over was getrokken, waarna ik verder ging. Vanaf de top had ik een schitterend uitzicht over het oude Castilië met zijn rotsen en akkers vol graan en zonnebloemen. De afdaling was gevaarlijk, voor fietsers tenminste, want met een percentage van 18% was het goed uitkijken. Gelukkig hadden ze dit deel van de route in beton gegoten, waardoor er geen losse stenen of onregelmatigheden op de weg lagen. Met weer een voorzichtig zonnetje droogde ik lekker weer op en liep de laatste kilometers naar Itero de la Vega, mijn eindbestemming voor vandaag. Maar nog voordat ik daar aankwam passeerde ik nog “Puente Fitero”. Deze brug met zeven bogen over de rivier de Pisuerga staat in een prachtig landschap en de omgeving wekte de indruk dat ik er elk moment een monnik in een versleten habijt of een middeleeuwse pelgrim met cape en hoed kon tegenkomen. De “Puente Fitero” is ook de provinciegrens tussen Burgos en Palencia, zodat ik weer een provincie achter me heb gelaten. Ik liep tussen de hoge bomen door, lekker in de schaduw, naar Itero de la Vega, alwaar ik samen met Robert een kamer had besproken. Terwijl ik het dorp binnenliep over een onverharde weg kreeg ik een telefoontje van Robert, met de mededeling dat hij als vast enkele kilometers van het traject van morgen was gaan verkennen. Hij was namelijk een stukje te ver doorgelopen en was nu op de terugweg om toch nog een bed te kunnen bemachtigen.

In een herberg, waar plaats is voor 8 personen, hadden we een rustige kamer. Samen met twee Japanse dames, een Française en een Spanjaard hebben we er de maaltijd genoten, waarna ik weer moe maar voldaan naar bed ben gegaan. Morgen zijn Roberts plannen om door te lopen naar Carrión de los Condes, ongeveer 34 kilometer, maar ik wil morgen even afwachten hoe het met mij gesteld is.