Dag 81: van León naar Puente-y-Hospital-de-Órbigo (33,6 km)

• https://www.relive.cc/view/1724309847

Zonnig, max. temp 33º

Vandaag 33,6 / Totaal 2179,3 kilometer

De wekker liep al weer erg vroeg af en om half zes vertrok ik als een dief in de nacht uit het Hostel, alwaar ik twee nachten had verbleven. De rustdag (maandag) had me wel goed gedaan en behalve dat ik lekker lang in bed ben blijven liggen, heb ik de ochtend besteed aan het kopen van nieuwe wandelschoenen. Daar is echter wel het een en ander aan vooraf gegaan. De pedicure, waar ik eerst naar toe ging, stuurde me door naar een “podiatrists”, maar toen ik daar aan kwam bleek deze met vakantie te zijn. Ik kon terecht bij een ander, maar toen ik bij het opgegeven adres aankwam bleek het een ziekenhuis te zijn, waar de podoloog op 30 juli tijd voor me had. Nou zo erg was het nou ook weer niet en omdat ik van het kastje naar de muur werd gestuurd besloot ik maar om eerst voor andere wandelschoenen te gaan kijken. Ik wilde ook nog wel iets van de stad gaan zien op deze rustdag. Mijn oude wandelschoenen zijn samen met nog wat andere spullen terug naar huis gestuurd, ik wil ze als aandenken bewaren. Het postpakketje van ruim 3 kilo maakt dat mijn rugzak weer wat lichter is geworden, daar hoop ik de komende weken nog plezier aan te beleven.

Met de nieuwe schoenen aan mijn voeten heb ik de hele middag León doorkruist, waarbij ik mijn rechterhak wonderwel nauwelijks voelde. Laat dit zo nog maar drie weken blijven, dan teken ik ervoor. Ik heb de kathedraal bezocht en ook de basiliek van “San Isidoro”, waarbij met name de kathedraal van binnen enorm mooi is. Maar wennen in zo’n stad valt voor mij als pelgrim, na weken in de stilte van de natuur te hebben rondgelopen, niet mee. Het asfalt, de verkeerslichten en de opstoppingen zullen nooit deel uitmaken van mijn leven als wandelaar, ook al staan ze in een tweeduizend jaar oude stad, die bol staat van de geschiedenis. In de vroege middeleeuwen was er geen enkele stad op de Jacobsroute met zoveel kerken, kloosters en hospita voor de armen als León. Een deel van die gastvrijheid is nog terug te vinden in het gefluister van de oude stenen die de geschiedenis van een van de grootste steden van Spanje vertellen. Een middagje cultuur en historie snuiven heeft me goed gedaan, maar ik sta weer te popelen om verder te trekken en de drukte van deze bruisende stad vaarwel te zeggen. 

Dat was de rustdag, nu terug naar vandaag om maar met de wandeling te beginnen. Net als gisteren zou het vandaag een warme dag worden en de voorspellingen voor de komende week beloven heel veel warmte. Gelukkig heb ik deze hitte vorige week, toen ik over de Meseta liep, niet gehad en bleef het kwik rond de 20-25 graden steken. Nu echter is de zomer in dit deel van Spanje ook ingetreden, waardoor een vroeg vertrek de enige soulaas biedt om nog een beetje de hitte te kunnen ontwijken. 

In het donker volgde ik de gele pijlen door de stad en passeerde het hospital van San Marcos, met zijn uitbundige gevel, één van de grootste bouwwerken op architectuurgebied uit de Spaanse renaissance. Vroeger kreeg de pelgrim hier een brood mee voor onderweg en in zijn pelgrimsstaf werd door de hospitaleros een merkteken (kerf) geplaatst, waarmee hij kon bewijzen in Leon te zijn geweest. Dit was een voorbode van de huidige stempels in de credential.

Even voorbij het hospital liep ik de stenen brug over de rivier Bernesga op en liet de stad León voorgoed achter me. Vandaag de dag valt het pelgrimspad naar Santiago, tussen León en Astorga, helemaal samen met de N-120 en een groot deel loopt ook nog een snelweg parallel naast het pelgrimspad. Nou dat heb ik geweten, de hele dag werd ik vergezeld van het oorverdovend geraas van auto’s en vrachtverkeer. Was het binnenlopen in León al een crime, de stad uitlopen is zo mogelijk nog erger, uitlaatgassen van industrie en verkeer, geen mooie landschappen en zelfs geen fluitende vogels, dat laatste overigens de hele dag niet. gelukkig is er een voetpad naast de autoweg aangelegd, waardoor ik niet over de vluchtstrook hoefde te lopen, maar het verkeer is daarmee niet weg.

Zo kwam ik in Trobajo-del-Caminio, wat eigenlijk een buitenwijk van León is. Over een voetgangersbrug over het spoor vervolgde ik mijn weg en de route liep verder achterlangs een industrieterrein. Na zeven kilometer wandelen kwam ik in La-Virgen-del-Camino, alwaar ik even stopte voor een ontbijtje. Deze plaats is ontstaan rond een sanatorium dat gesticht werd ter ere van de patrones van León, de “Virgen del Camino”. Een herder zou in 1505 de Heilige Maagd gezien hebben, vandaar de bouw van het sanatorium.

Toen ik weer mijn weg vervolgde zag ik dat het vanaf nu één lange rechte weg tot aan Astorga zou zijn. Ik kon de strijd aangaan met de páramo, het ruige landschap van de provincie. De middeleeuwse pelgrimsroute liep hier in een rechte lijn over de onbeweeglijke vlakte en volgde hetzelfde tracé als de Romeinse weg naar Astorga. Ik passeerde de weinig aantrekkelijke dorpjes Valverde-de-la-Virgen, San-Miguel-del-Camino en Villadangos-del-Páramo. Allemaal dorpjes met moderne eengezinswoningen en oude dorpswoningen, allemaal door elkaar zonder veel charme. Ze zijn zwaar gestraft door de aanleg van de autoweg, die de dorpskernen in tweeën heeft gedeeld en waar nu rook en lawaai des dienst uitmaken. Het voetpad over de eindeloze en eentonige páramo, bleef de autoweg volgen maar zo onregelmatig dat ik af en toe toch een stukje over de vluchtstrook moest lopen.

In de verte zag ik een soort UFO op een betonnen zuil opdoemen. Het was het waterreservoir van het plaatsje San-Martin-del-Camino, dat net zoveel charme had als alle voorgaande plaatsen. Toen ik het plaatsje binnenliep, zag ik dat ik er inmiddels al bijna 26 kilometer op had zitten, terwijl het nog maar elf uur was. Ik nam er even een pauze en bedacht wat ik het beste kon doen. Ik voelde me erg fit en van mijn voeten had ik wonderwel helemaal geen last. Die nieuwe schoenen was toch een uitkomst geweest. De weg naar Astorga was nog lang en ik besloot om er vandaag nog maar wat kilometers aan te plakken, zodat ik morgen niet weer een hele dag langs deze oer saaie autoweg moet lopen. Mijn gedachten gingen even terug naar Frankrijk, waar de wandelroutes zo veel mooier zijn en ik snapte eigenlijk niet wat mensen aan de Camino Frances zo mooi vinden. Lopen tussen de snelweg en autoweg, als een paria zonder schaduw in de hitte van de felle zon.

Om één uur, na ruim 33 kilometer wandelen, kwam ik aan in het prachtige plaatsje Puente-y-Hospital-de-Órbigo, een tweelingdorp dat zijn naam dankt aan de beroemde van oorsprong Romeinse brug, die de rivier de Órbigo, die door een gebied met grasland en bomen stroomt, overspant. Deze brug werd beroemd door een historische gebeurtenis in het jubeljaar 1434 en duurde van 15 dagen voor tot 15 dagen na de naamdag van de heilige Jacobus (morgen 25 juli).

Een ridder uit León organiseerde er een toernooi waarin hij elke ridder uitdaagde die over de brug de Jacobsweg wilde volgen, om drie lansen te breken tegen die van hem en zijn negen adjudanten. De aanleiding was een liefdesbelofte aan een zekere dame. Een maand lang vocht deze ridder en de zijnen met iedereen die in de buurt van de brug kwam. Na een maand gingen ze allemaal op pelgrimstocht naar Santiago waar de ridder een gouden armband schonk aan de apostel.

Vandaag de dag is het plaatsje een groot centrum met allerlei voorzieningen voor de moderne pelgrim en met de beroemde prachtige brug als blikvanger midden in het dorp. Naast de brug staan stellages waar nog steeds ridderspelen worden gehouden. Nadat ik nabij de brug mijn lunch had genoten heb ik mijn onderdak opgezocht, een rustige pelgrimsherberg met alle moderne voorzieningen. Daar heb ik me ten ruste gelegd, zodat ik morgen weer fris op pad kan gaan. Nadat ik het reisschema en de bijzondere plaatsen die nog op mijn pad liggen goed had bekeken heb ik maar besloten om het morgen rustig aan te doen. Festina Lente, zoals het motto luidt, na 16 kilometer zal ik al halthouden in Astorga zodat ik deze mooie stad goed kan bezichtigen.