Dag 87: van O Cebreiro naar Samos (32,5 km)

• https://www.relive.cc/view/1737812309

Zonnig, max. temp 24º

Vandaag 32,5 / Totaal 2340,2 kilometer

Net als de meeste alle andere dagen was ik vandaag ook weer vroeg op pad. Nadat ik het beetje eten wat ik gisteren had gekocht samen met een kopje koffie had opgegeten vertrok ik iets voor zessen nog in het donker naar mijn volgende bestemming. Waar die vandaag zou liggen wist ik nog niet, dat zou ik onderweg nog wel bekijken. Er waren twee opties om de weg tot aan het eerste dorpje Liñares te volgen, het voetpad of de weg, omdat het nog donker was en vrijwel geen verkeer op de weg was koos ik voor de tweede optie. Zo kwam ik bij het enorme pelgrimsmonument op de top van de col de “San Roque” alwaar ik mijn eerste foto van vandaag maakte. In het dorpje Liñeras was de enige bar die aan de rand van het dorp staat nog niet open, waardoor ik over het wandelpad naast de weg liep. Het begon inmiddels een beetje licht te worden en ik zag dat ik door een zacht glooiend landschap liep, waar het groen overheerst. Zo ging ik verder naar het volgende dorp, Hospital, waar een zelfde soort kerk stond als die in O Cebreiro, waar ik vanmorgen vertrok. Ook in dit dorpje was alles nog stil en verlaten, waardoor ik doorliep en meteen de tweede col van de dag mocht beklimmen. Zo kwam ik na bijna 9 kilometer lopen aan in Alto-do-Poio, waar ooit een klooster van de Tempeliers heeft gestaan, nu staan er aan weerszijden van de weg twee bars annex winkel, en er is een herberg, waar ik mijn eerste rustpauze van de dag nam. 

In de herberg van Alto-do-Poio Hospital ontmoette ik een Nederlands echtpaar uit Tilburg wat samen met hun 16-jarige dochter per fiets onderweg was naar Santiago. Ongemerkt ging de tijd voorbij en voor ik er erg in had was de rustpauze uitgelopen tot ruim anderhalf uur, maar dat is natuurlijk niet erg, het komt zoals het komt en ik heb nog steeds alle tijd van de wereld.

Na deze pauze liep ik weer verder over het voetpad en er lag een lange makkelijke afdaling naar Triacastela in het verschiet. Het was erg mistig geworden door de laaghangende bewolking en door de nevel leek het dat het miezerde, waardoor ik ongemerkt lekker nat werd. Ik werd ingehaald door de Amerikaanse Pool Wojtek, waarmee ik de laatste dagen veel contact heb. Samen liepen we verder over de prachtige route die vandaag voor ons lag.

Door het lopen over deze Jacobsweg merk ik dat het landschap steeds verandert in geografisch en demografisch opzicht. Het meest landelijke en onbekendste deel van Galicië ligt verscholen achter elk eikenbos of manifesteert zich bij elk van de tientallen gehuchten die ik passeer met hun stenen huisjes waar nauwelijks mensen wonen. Zo leek het vandaag vaak dat ik door hele spookdorpjes liep waar nauwelijks leven te bekennen was, laat staan dat er iets te koop is. De omgeving lijkt in niets op de okerkleurige droge uitgestrektheid van Castilië of op de drukke dorpjes van de laagvlakte van de Rioja of Navarra waar ik enkele weken terug door liep. Het heeft vele verschillende kleuren groen, maar veel groen betekent automatisch ook regelmatig regen. Maar dit is de duizend jaar oude route, de enige die al eeuwen bestaat. Het heerlijke Galicië, hoe harmonisch en kalm ook, presenteert zich vanaf O Cebreiro als een exclusief geschenk aan de wandelaar. Voor een pelgrim zoals ik een mooi extra tintje, om de hele dag lekker te kunnen genieten van de schitterende omgeving.

Genietend van het mooie uitzicht met het gezang van de vele vogels, die ik na enkele weken weer eens opvallend veel hoor, liepen we door dorpjes als Fonfría, O Viduedo, Filloval en As-Pasantes, vier kleine boerendorpjes. Aan het einde van Fonfriá stond een oude vrouw pannenkoeken uit te delen aan de pelgrims, maar ik had er geen aangenomen. Vooraf was ik door andere pelgrims gewaarschuwd voor het exorbitante bedrag dat ze ervoor vroeg.

Vanaf O Viduedo werd de route een soort galerij met een prachtig uitzicht op de bergen van Triacastela. Alleen het gapende gat van een steengroeve verstoorde de eenheid van het landschap, maar dat deerde me niet, het bleef prachtig. In Filloval liepen we over een erg slecht onderhouden corredoira en in As-Pasantes zag ik een wel erg bijzondere kastanjeboom naast de weg staan. Volgens de historische archieven is dit dezelfde route als die van de middeleeuwse Camino en deze route bracht me naar Triacastela.

De naam zegt het al Triacastela, de stad met de drie kastelen die hier ooit hebben gestaan. daar is nu niets meer van over, zelfs geen ruïnes. In de middeleeuwen kwamen de herbergiers vanuit Santiago helemaal naar deze stad. Ze deden dan net of het toeval was dat ze er waren en maakten dan reclame voor hun etablissementen bij de pelgrims, die daar vervolgens dan vaak opgelicht en bedrogen werden. Het stadje Triacastela is nu niet zo veel meer, maar is nog voor een groot deel van haar bestaan afhankelijk van de pelgrimstochten. Alleen al het groot aantal bars, restaurants, herbergen en hostels die hier staan zijn hier getuige van. Verder zorgt de ontginning van kalksteen voor een ander deel van inkomsten voor de stad. Vroeger namen de pelgrims vanaf hier een kalksteen mee naar Compostela, om op deze manier bij te dragen aan de bouw van de kathedraal van Santiago. In dit plaatsje namen we maar weer rustpauze.

Na deze rustpauze zag ik, nadat we het stadje uitgelopen waren, dat we een keuze hadden welke route we zouden nemen. Rechtsaf over de oude (langere) route door de heuvels, of linksaf naar Samos. We kozen voor de laatste optie, omdat we in de refugio van het benedictijnenklooster van Samos wilden overnachten. Dit klooster is één van de oudste van Spanje en staat symbool voor de Galicische cultuur. 

Nadat we Triacastela hadden verlaten volgden we het voetpad wat voor het merendeel evenwijdig liep aan de weg. We liepen door een kloof tussen twee bergkammen en later ook nog door kleine uitgestorven gehuchtjes zoals San-Cristobo-do-Real en Renche. Zo kwamen we aan in Samos, gelegen in een schilderachtige vallei, tussen de groene bergen in het oosten van Galicië en het Spaanse platteland vol fruitgaarden en maisvelden, het is een van de hoogtepunten van de Camino. Spanje kent weinig plekken zo mooi als Samos, een van de onmisbare hoogtepunten langs de Camino van Spanje. Het gigantische kloostercomplex is gewijd aan Sint Julian van Samos. De eerste verwijzing naar het klooster dateert uit de zevende eeuw, toen het gebouw gerenoveerd werd en in de middeleeuwen was het klooster van Samos een van de welvarendste en machtigste kloosters op het Iberische schiereiland. De monniken van Samos beheerden honderden kleinere kloosters en kerken in Spanje en Portugal. Het spreekt voor zich dat deze locatie dus ook altijd een belangrijke stop is geweest voor pelgrims die de Camino de Santiago ondernamen. Toch heeft de vredige plek door branden ook rampspoed gekend. Desalniettemin is het klooster inmiddels weer helemaal heropgebouwd en ligt het ontzagwekkende gebouw na al die eeuwen nog altijd in de vallei. Tijdens een (Spaanstalige) rondleiding kregen we veel moois te zien in dit klooster.  Onder andere de muurschilderingen in de kloostergangen en de prachtige binnenplaats zijn meer dan de moeite waard. En ook de avondmis van zeven uur die speciaal voor pelgrims gehouden wordt was indrukwekkend. 

Na deze mis heb ik het stadje nog even bezichtigd waarna ik maar weer naar mijn bedje ging. In een grote donkere ruimte met 27 stapelbedden probeer ik vannacht mijn slaap maar weer te pakken zodat ik morgen er weer uitgerust tegenaan kan.