Dag 88: van Samos naar Ferreiros (31,2 km)

• https://www.relive.cc/view/1739987158

Bewolkt en motregen, in de middag opklaringen, max. temp 25º

Vandaag 31,2 / Totaal 2371,4 kilometer.

In de grote slaapzaal van de refugio van het klooster van Samos werd ik pas om zes uur wakker, wat voor een pelgrim een beetje aan de late kant is. Er waren al pelgrims onderweg, maar het merendeel was nog in de pelgrimsherberg om zich voor het vertrek klaar te maken. Dat het opstarten en vertrekken steeds sneller gaat, merk ik dagelijks aan den lijve, want nadat ik wakker werd stond ik 15 minuten later gepakt en gezakt al buiten de pelgrimsherberg. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was het feit dat het regende. Gisteren had ik al geschreven dat het in Galicië erg groen is, nou nu weet ik ook weer meteen waardoor dat komt. Nadat ik de regenhoes over mijn rugzak had getrokken en mijn regenjasje had aangetrokken, vertrok ik dan toch echt. In het donker verliet ik Samos en volgde de provinciale weg richting Sarria. Dacht ik even dat ik rustig deze 12 kilometer over een vlak terrein te kunnen lopen, niets was minder waar. Als verrassing week de route na 4 kilometer af van de route die ik op mijn telefoon-app had staan, waardoor ik een beetje op het verkeerde been werd gezet. Ik mocht nog enkele kilometers klimmen en dalen en de 12 kilometer die ik in gedachte had werden er uiteindelijk 15. 

Via de plaatsjes Teigun en Aian kwam ik aan in Sarria, waar ik mijn rustpauze nam. Onderweg had ik nog even gestopt bij een boerderij in het gehucht Pascais om er een ontbijtje te scoren. toen ik daar zo zat kwam Wojtek er na een half uurtje ook binnen en samen hebben we de dag maar weer verder gelopen.

In Sarria, de op één na grootste stad op de camino in Galicië, zijn erg veel pelgrimsherbergen. Dit komt omdat de meeste pelgrims, vooral de Spaanse, vanaf deze stad hun camino beginnen. De afstand naar Santiago is ruim 100 kilometer, net genoeg om er de felbegeerde Compostela te kunnen krijgen. Iets waarvoor de Spanjaarden extra hun best doen om dit op hun CV te kunnen krijgen, dit schijnt daar erg belangrijk te zijn. We liepen door dit stadje en voordat we in het oude centrum aankwamen staken we eerst de rivier de Sarria (wat toepasselijk) over waarna we nog enkele steile trappen op konden lopen. Sarria dat onder het bewind van koning Alfonso IX, koning van León, werd herbevolkt, verleende de pelgrims onderdak in het klooster van La Magdalena, heel beroemd bij reizigers uit de middeleeuwen. De prachtige gevel is nog te zien in het hogere gedeelte van het stadje, vlak bij het feodale kasteel van de graven van Sarria. Tegenwoordig heeft dit stadje een centrumfunctie en er worden grote veemarkten gehouden. Opvallend zijn de taberna’s en inktvisrestaurantjes aan een wandelpad langs de oever van de rivier. 

Na de langere rustpauze besloten we om toch nog een stuk door te gaan lopen. De komende dagen zou het namelijk steeds warmer worden en elke kilometer die we nu gelopen hebben, hoeven we niet meer in de hitte af te leggen. Ondertussen was de motregen opgehouden en het regenjasje kon weer de rugzak in. Via het klooster van La Magdalena, alwaar ik een schitterende stempel in mijn credential heb gekregen, verlieten we Sarria en aan het einde van dit stadje wachtte ons een nieuwe verrassing. Nadat we de spoorweg waren overgestoken liepen we door de vochtige en donkere wereld van een van de laatste oorspronkelijke bossen waar de Jacobsroute door komt. Eiken, dennen en beuken zorgen voor een visueel banket dat alleen wordt opgediend voor de wandelaar.

Na 5 kilometer door deze prachtige natuur, waarbij we alleen maar bergop liepen, kwamen we aan in Barbadelo, wat veel meer is dan een slaperig dorp. Afgezonderd van de rest van het dorp staat de Santiagokerk van Barbadelo in een omgeving die niet in overeenstemming is met het gewicht dat hij vroeger had. Deze typische Galicische Romaanse kerk heeft een vierkante toren en een voorportaal vol middeleeuwse symbolen en iconografieën. Van het klooster wat ooit tegen deze kerk was aangebouwd is helemaal niets meer over. Opvallend in het mooie voorportaal van de kerk zijn de mensenfiguren en het spel van de vogels en de dieren op de kapitelen van het dubbele stel zuilen.

Nu volgden de plaatsjes zich snel na elkaar op. Na 1 kilometer kwamen we aan in Rente, waar het doolhof al snel begint. Allerlei soorten wegen leidden ons naar het westen. De kilometerpaaltjes die onderweg langs de kant staan om de afstand naar Santiago aan te geven zijn hier niet altijd de juiste. Ze zijn er verplaatst door de verschillende provinciale overheden die deze paaltjes op een manier hebben neergezet zoals die hun het beste uitkwam.  Na 3 kilometer liepen we door Peruscallo, wederom een klein boerengat, waar een schitterende corredoira, die dient voor de afwatering naar een beek, ons naar Cortiñas en vervolgens naar Belante voerde. Onderweg zagen we veel voor deze streek typische rechthoekige opslaghuisjes, Hórreos, met houten wanden, waarin mais wordt opgeslagen, zodanig van de grond af gebouwd dat er geen muizen of ander ongedierte bij kan komen. Weer 1 kilometer verder kwamen we in het gehucht Brea, waar aan het einde bij de alleenstaande boerenhoeve van Morgade een klein stenen kapelletje stond, waar pelgrims meestal een bericht achterlaten. De eenvoud en onveranderde structuur maakten duidelijk hoe de kerkjes en kapelletjes, die in de middeleeuwen langs de Jacobusroute stonden, eruit moeten hebben gezien. Op de vochtige muren zagen we nog vaag de restanten van de fresco’s. Wat ik ook erg mooi vond van het landschap waar ik doorheen liep, waren de eeuwenoude bomen en veel van die wei- of akkerlanden die door oude stenen muren waren omsloten. Net zoiets als je in Wales en Engeland ziet.

Zo kwamen we aan bij de Pelgrimsherberg in Ferreiros, waar we de nacht zouden doorbrengen. Enkele honderden meters verder staat echter het kilometerpaaltje 100. Ik vond toch dat ik daar nu nog naar toe moest lopen om er een foto te kunnen maken, want morgenvroeg als ik daar passeer zal het nog aarde donker zijn. Vandaar dat ik er maar een kilometer extra aan heb geplakt vandaag. Net toen ik de foto van dit voor mij memorabele moment had gemaakt kreeg ik een bericht dat Robert, waar ik weken lang mee heb samengelopen, inmiddels in Santiago was gearriveerd en er was herenigd met zijn kinderen en beste maat. Natuurlijk hebben we nog met elkaar telefonisch contact gehad hierover. Langs de ene kant moet het prachtig zijn om dat moment te kunnen beleven, maar aan de andere kant wordt je wel meteen met de neus op de feiten gedrukt dat het dan ook is afgelopen, de voettocht naar Santiago tenminste.

Momenteel ben ik nog aan het overwegen wat te doen; ik mag nog 100 kilometer lopen naar Santiago, zal ik het afleggen in drie dagen van 33 kilometer of vier dagen van 25 kilometer. De komende dagen gaat het erg warm worden en samen met Wojtek neigen we er naar om morgen nog ongeveer 30 tot 35 kilometer te gaan lopen en het restant dan nog over drie dagen uit te spreiden. Zo zijn we op de heetste dagen al voor de middag klaar met wandelen en kunnen we genieten op een lekker terrasje. We zullen het morgen zeker weten, wat te doen.

Wanneer ik in Santiago ben aangekomen, vrijdag of zaterdag dus, neem ik een rustdag om mijn terugreis naar huis te kunnen regelen, waarna ik nog een kleine 100 kilometer door zal lopen naar Muxia en Finisterre het voormalige einde van de wereld. Zo hoop ik ergens tegen het einde van de volgende week weer thuis te zijn.