Dag 6: van Orsmaal naar Noville-sur-Mehaigne (35,2 km)

• https://www.relive.cc/view/1549138720

Zonnig, max. temp 20º

Vandaag 35,2 / Totaal 150,7 kilometer.

Vanochtend was het vroeg uit de veren. Nou heb ik daar normaal totaal geen moeite mee, maar ik merk nu toch wel een beetje dat mijn lichaam anders aanvoelt. Dagelijkse lange wandeltochten, daar gaat je lichaam op reageren. Ik ben nog maar net vijf dagen op pad, dus moet mijn lijf nog in vorm komen en zich aanpassen aan de dagelijkse belasting. Zo ook met de rugzak die ik meesjouw. Daar begin ik steeds beter vriendje mee te worden, wel lekker zo. Zoals gezegd, vroeg uit de veren. Met het gastgezin had ik de afspraak gemaakt om voor 08:00 uur te vertrekken, dit omdat zijzelf naar hun werk moesten en de jongens naar school. Om 08:00 zou de laatste de deur uit gaan, dus daarvoor was het mijn beurt. Toen ik op pad ging zag ik een strak blauwe lucht een een helder zonnetje. Die strakblauwe lucht is de hele dag gebleven, ik heb geen enkel wolkje gezien vandaag, weer een cadeautje zullen we maar zeggen. Bij het uitlopen van de straat kwam ik meteen op de route van de Via Monastica. De zo vertrouwde bewegwijzering viel me meteen op, die heb ik gisteren na het verlaten van Scherpenheuvel niet meer gezien. Over een mooi afwisselend parcours liep ik over lichte glooiende holle wegen, dwars door landbouwvelden en -akkers. Ik kwam langs akkers met aardappelbedden, rabarber, mais, rogge en gerst, heel veel gerst. Die gerst wordt natuurlijk gebruikt in de vele soorten bier, waar België om bekend staat. Mij wordt bijna dagelijks een pintje aangeboden, best fijn maar ik hou het telkens maar op één per dag. Door het lopen raak ik langzaam vermoeid en stijgt het bier meteen naar de kop. Nog nagenietend van de “overval” van gisteren liep ik zo door de natuur. Ik zag gele kwikstaartjes, hoorde een fluiter en tjiftjaf, vlak voor me vloog een koppel patrijzen uit de berm en later ook nog een fazanthen.  Later op de dag aanschouwde ik een ware veldslag, maar nu in de lucht. Een buizerd met een prooi vloog voorbij, waar twee kraaien achteraan vlogen die druk doende waren de buizerd zo ver te krijgen dat hij de prooi liet vallen. Maar zo lang ik ze gezien heb is ze dat niet gelukt. 

Na anderhalf uur stappen kwam ik een bankje tegen en ben daar even gaan zitten. De dag maar weer opgedeeld, nu niet in drie delen maar in vier delen. Het wordt vandaag een erg lange etappe, een dertigplusser, dus doen we het in vier delen. Het blijft immers “Festina Lente”. Mijn eindbestemming van vandaag is Noville-sur-Mehainge, een dorpje in Wallonië en een heel eind vooruit. De reden dat ik daar nu naar toe loop is het volgende; Gisteren had ik jullie verteld dat ik nog even terug zou komen op de overnachting van vandaag, dat was me een dingetje. Elke dag probeer ik tijdens mijn rustmomenten de overnachting geregeld te krijgen voor de volgende dag. Het loslaten van deze eigenschap, controle, wil nog niet echt lukken. Daarnaast brengt het gewoon meer rust bij mij als ik weet dat er een bed op me staat te wachten. Gisteren tijdens mijn eerste rust belde ik mijn voorgenomen overnachtingsplek, maar de telefoon werd niet opgenomen, zou het later nog eens proberen. Daarna kwam de “overval” even voorbij, waardoor heel mijn schema en alle goede voornemens direct de prullenbak in konden. Bij mijn middagrust probeerde ik nogmaals te bellen maar kreeg weer het antwoordapparaat, dan toch maar een berichtje inspreken nu. Ik werd niet teruggebeld en begon al een beetje onrustig te worden. Even later dan toch, eindelijk telefoon ........ “U had gebeld?” ..... eh ja, heeft u voor deze pelgrim morgen een slaapplaats, het is maar voor één nachtje ...... “Nee helaas, dat gaat niet, we zitten in Zuid Frankrijk”! Ach ja dat kan gebeuren, dacht ik zo, zal straks als ik gearriveerd ben wel eens kijken welke opties er nog meer zijn. Zo liep ik nog onbevangen naar mijn gastgezin. Toen ik daar mijn verhaal vertelde, werden ze erg behulpzaam en kreeg ik meerdere opties voorgelegd, maar de afstanden liepen telelens op, ze zaten al in Wallonië.  Één voor één belde ik ze op, vijf in totaal, waarbij ook een hotel zat waar ik voor €90,- de nacht kon doorbrengen. Nou dat wilde ik wel proberen te voorkomen, met dat bedrag hoop ik toch wel drie of vier dagen te kunnen overleven. Maar als het echt niet anders kan, dan moet dat maar, ik zou het hotel als laatste gaan bellen. Als eerste optie een camping waar een trekkershut te huur was, helaas de eigenaar was net met de camping gestopt. De tweede en derde optie, beide gastgezinnen, waren al geboekt. Nog één optie en anders toch maar in het hotel. Toen ik belde zei de betreffende persoon: “Nee helaas, komend weekend heb ik 9 mensen in huis die mee komen helpen verbouwen, ik heb geen bed meer over.” Ik zakte door mijn hoeven en wilde net ophangen toen de man nog zei: “Ik zal eens iemand gaan bellen in mijn dorp, ik bel u binnen tien minuten terug.” 

Binnen vijf minuten werd ik al teruggebeld, met de boodschap dat ik een slaapplaats had, er zaten echter wel wat voorwaarden aan vast. Er waren honden in huis en ik kon er pas na 17:00 uur terecht. Heb direct ja gezegd en was de gelukkigste mens op aarde. Wat kan de onzekerheid toch grip op je krijgen. Bij mij dan toch, dit moet ik echt los gaan laten.

Nu weer terug naar vandaag. Al dagdromend liep ik na de eerste rust weer verder. Kreeg weer een bericht van Heidi en appte terug met een selfie erbij. Ergens op dat moment moet ik een afslag gemist hebben want enige tijd later zag ik dat ik niet meer op de route zat. Omdat de doorsteek dwars over akkers me gisteren goed is bevallen wilde ik dat nu ook doen, want terug lopend betekende meteen vier kilometer extra. Ik volgde een zandpad wat op een gegeven moment ophield. Stond ik daar tegenover een meters hoog taluud van een nog actieve spoorrails. Hier oversteken waas geen optie, dat ging gewoon niet, omdat een hekwerk het spoor beveiligde. Dan maar langs het taluud aflopen tot ik een overgang vind. Ik zag dat ik bijna weer op de route was en was al blij, maar nee hoor. Dat viel mooi tegen, sta ik prompt voor een snel stromend riviertje van 5 meter breed wat onder het taluud vandaan kwam, met aan de andere oever de route. Nu maar gekozen om het riviertje te volgen, er zal toch wel ergens een brug zijn. Ik liep inmiddels door hoog gras en brandnetelstruiken die tot aan mijn middel kwamen. Effe verstand op nul en doordouwen, pijn is emotie en die kun je uitschakelen. Zo volgde ik het meanderende riviertje tot ik eindelijk bij een brug kwam. Was ik daar drie kwartier geleden ook al overheen gelopen. Maar ach, wat maakt het ook uit, ik was vandaag extra vroeg op pad en vanmiddag kan ik toch pas laat aankomen, “Festina Lente”. Vervolgens liep ik aan de andere kant van het riviertje de hele weg terug over een glibberig spekglad pad. Mijn broek was kletsnat van het hoge gras en brandnetels, ik ploeterde en ploeterde. Wat verlangde ik ineens weer naar die verharde doorgaande wegen die ik gisteren nog zo vervloekte. Gisteren had ik het me nog voorgenomen het niet te doen en vandaag dus toch gedaan. Appen tijdens de wandeling, dat gaat vanaf nu niet meer gebeuren. Helaas kon ik de verleiding niet weerstaan, leermomenten blijf je houden.

Om 11:05 uur liep ik Wallonië binnen, vanaf nu zal de voertaal Frans zijn, zal wennen zijn met mijn “Du pain, du vin en du Boursin-Frans”. Het landschap veranderde geleidelijk en het Hallo werd abrupt Bonjour. Ik kwam de eerste velden mosterdzaad tegen en aan de Franse kant staan verrassend veel bieten.

En zo liep ik alsmaar verder totdat ik bij de RAVel was aangekomen. RAVeL is de afkorting van Réseau Autonome de Voies Lentes, een Waals programma om autonome paden voor langzaam verkeer ter beschikking te stellen. Het gaat om zogenaamde trage wegen, bestemd voor fietsers, wandelaars, skaters, ruiters, ... Met regelmaat zijn jaagpaden, voormalige spoorlijnen en verbindingswegen in het netwerk opgenomen. Die waar ik overheen liep was een oud spoorlijntje wat is omgetoverd tot een soort van fietspad. Na een tocht van 35,2 km kwam ik moe maar voldaan bij mijn onderdak adres alwaar een lekkere bad op mij stond te wachten. Daarna mijn wasje doen, nog effe in de zon zitten en na een lekker apperatiefje en voedzame maaltijd ging ik moe maar voldaan onder de wol. Door de lange tocht van vandaag heb ik morgen een minder lange afstand voor de boeg, blijft er misschien meer tijd over om dingen te bekijken. Mijn slaapplaats voor morgen is trouwens geregeld.