Voorbereidingen in volle gang (deel 3)

Nog anderhalve week en het is zover, mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela (kortweg mijn Camino) zal dan eindelijk gaan beginnen. Sinds medio januari is er wel het nodige gebeurd wat het vermelden waard is. De tijd ontbrak me gewoonweg om er eerder even voor te gaan zitten.  

Sinds het pelgrimsweekend in Vessem is mijn voorbereiding niet stil blijven staan, integendeel. Ik zal proberen te verwoorden waar ik de afgelopen tijd zoal mee bezig ben geweest.

Lopen, lopen, lopen, kilometers vreten, opvoeren van enerzijds de kilometers en anderzijds de intensiteit van het wandelprogramma, dat werd voor mij een doel op zich. Het trainingsschema maakte steeds minder tijd vrij voor andere dingen, want lange wandelingen betekenen nu eenmaal dat er ook veel tijd in gaat zitten. Met een gemiddelde snelheid van 6 km per uur met de (net zo belangrijke) rustmomentjes ben je al gauw meer dan een halve dag onderweg.  Het vergt dus het nodige van je tijd en is er voor andere dingen minder tijd, of ze schieten er zelfs bij in. Maar ja, prioriteiten stellen heet dat en die van mij zijn momenteel bij de meeste wel bekend. Dagelijks loop ik een uurtje om het ritme te gaan krijgen en behouden, dat doe ik al een hele tijd. Als extra liep ik daarnaast in januari nog twee dagen oplopende van 2x15 km naar 2x20 km per week. Via-via kwam ik in aanraking met de wandelsport en na raadpleging van de wandelkalender ging ik steeds meer georganiseerde wandeltochten lopen. Bij die tochten kun je zelf kiezen voor het aantal kilometers (van 5 tot soms wel 50 km), waardoor ik eenvoudig mijn loopschema heb kunnen verhogen. Regelmatig nam ik 1x per week deel aan zo’n georganiseerde wandeltocht ergens in de buurt. Door het vele lopen rondom Reusel, ken ik elk paadje, steegje en weggetje in de omgeving onderhand al wel. Wisseling van spijzen doet eten en lopen in een nieuwe omgeving, waarbij je ook nog in contact komt met vele andere wandelaars, bevalt me wel. Het is nog steeds niet saai. Lekker op de vroege zondagmorgen bij het krieken van de dag in alle rust op pad en de natuur in, bijtanken en het hoofd leeg maken. Weer of geen weer, het is altijd wandelweer. Zo heb ik al genoten van de natuurschoon in de omgeving van Diessen, Tilburg, Haastrecht, Hilvarenbeek, Bergeijk, Soerendonk, Eersel, Luyksgestel, Doorn, Gulpen, Epen, Oirschot en afgelopen zondag nog in Eijsden. Dat laatste samen met Jan en Magda, die in wandelen ook een leuk tijdverdrijf zien. 

Naast de georganiseerde wandeltochten heb ik ook samen met m’n Camino-vrienden, van het voorbereidingsweekend in Vessem, nog twee mooie wandelingen gelopen. Twee van hen zijn inmiddels al onderweg en binnenkort volgen er nog drie, waaronder ikzelf. Met elkaar hebben we regelmatig contact en wisselen onderling tips uit, die ons onderweg mogelijk kunnen helpen. Allemaal bijzondere ervaringen met bijzondere mensen met één bindende factor… de Camino.

Naast al dat wandelen gebeurde er nog meer. Zo vielen er eind januari  twee “Credencial del Peregrino’s” op de deurmat, één afkomstig van het “Nederlandse Genootschap van Sint-Jacob” en één van het “Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela”. Van die laatste ontving ik tevens een geloofsbrief. Van beide genootschappen ben ik lid, om zo op mijn pelgrimstocht de nodige steun te kunnen krijgen, mocht ik die nodig gaan hebben.  

Pelgrims moeten zich namelijk onderweg als zodanig kunnen legitimeren, om van verschillende privileges gebruik te kunnen maken. Je bent afhankelijk van de goedheid van de medemens, bovengenoemde organisaties helpen je daarbij.​

De Credencial del Peregrino is een soort stempelboekje die je o.a. in Spanje toegang verschaft tot de pelgrimsherbergen om er te kunnen overnachten, anders kom je er gewoon niet in. Het dagelijks afstempelen in elke plaats vormt het uiteindelijke bewijs in Santiago de Compostela dat je daadwerkelijk de weg hebt afgelegd. Dit bewijs werd al in de 13e eeuw ingevoerd om bedrog tegen te gaan. Zowel wandelaars, als fietsers en paardrijders dienen dus over een Credencial te beschikken. Met mijn voorgenomen tocht van ruim 2600 kilometer via zo’n driehonderd dorpen zal ik aan deze twee stempelboekjes niet genoeg hebben. Onderweg zijn ze bij elke kathedraal te krijgen, dus dat zal het probleem niet zijn.

Door het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela wordt als extra de geloofsbrief verstrekt, zoals ik al zei. Deze geloofsbrief roept alle ingezetenen van kloosters en abdijen, alsmede de vertegenwoordigers van de overheid en lokale Compostela-genootschappen op, om mij alle benodigde bijstand en hulp te verlenen om mijn tocht tot een goed einde te brengen. Dit authentieke kalligrafisch geschrift helpt me dus om in kloosters en abdijen onderdak te vinden, daar waar de deuren anders misschien gesloten zouden blijven.

​Om mijn voorbereiding nog beter te maken ben ik toch maar weer naar enkele praatsessies over pelgrimeren geweest. Gewoon luisteren naar ervaringen van anderen en daar hopen op nieuwe tips en tricks.  Zo organiseerde het Nederlandse Genootschap van Sint-Jacob in februari hun traditionele verhalendagen in de pelgrimshoeve Kafarnaüm in Vessem. Pelgrims krijgen daar de gelegenheid hun verhaal te doen aan medepelgrims en andere geïnteresseerden. Het waren prachtige verhalen over hun pelgrimage naar Santiago de Compostela. De een te voet en startend in Zuid Frankrijk of vanaf Porto, de ander op de fiets met tweeën startend vanaf thuis. In de gemoedelijke huiskamer van Kafarnaüm heb ik geboeid geluisterd naar de inspirerende en pakkende verhalen, ondersteund door mooie foto’s.

Wat ook niet onvermeld moet blijven en een erg grote indruk op mij heeft achtergelaten is het volgende; Samen met Heidi, Neeltje en ons mam ben ik naar de jaarlijkse pelgrimszegen in het Belgische Mechelen geweest. Ondanks dat ik niet erg kerkelijk ben vond ik deze dag wel indrukwekkend. De pelgrimszegen in de St.-Romboutskathedraal werd bijgewoond door bijna vierhonderd pelgrims, die veelal werden bijgestaan door naaste familie. Pelgrims die allemaal dit jaar naar Santiago de Compostela zullen vertrekken, te voet of per fiets. De kathedraal zat tjokvol en het werd een mooie, algemeen geprezen viering. Het was geen kerkdienst of mis, maar een viering met prachtige film- en fotobeelden, pakkende teksten en getuigenissen van pelgrims.

Het was de eerste keer dat ik dit meemaakte en het heeft veel indruk op mij gemaakt. Het geeft me een gevoel vanaf nu ook echt bij al die ontelbare pelgrims op hun weg naar Santiago de Compostela te horen, ik moet alleen nog wel gaan vertrekken.

De zegen met handoplegging, die over mij werd uitgesproken, vond ik heel bijzonder. Ik voel me nu op mijn tocht meer verbonden met de mensen waarvan ik houd.  Ik ga op pad en zal erop vertrouwen dat alles goed komt, want ik ga op stap, maar niet alleen, ik neem mijn dierbaren met me mee.

Na afloop was er in een nabijgelegen zalencomplex een goed verzorgde lunch met in de namiddag een lezing van de Belgische professor Johan Swinnen. Hij werkt bij het Leuvens Universitair Kankerinstituut en is een wereldautoriteit in de oncologie. Hij vertelde zijn verhaal van zijn eigen gelopen tocht naar Santiago de Compostela. Hoe die ontstond, hoe hij die ervaarde en wat het allemaal met hem heeft gedaan. Zijn beweegredenen dit te doen waren erg bijzonder. Toen zijn zoon in 2012 getroffen werd door kanker beloofde hij ‘iets zots’ te doen als zijn zoon na vijf jaar nog zou leven. Iets wat hijzelf, als specialist op kankeronderzoek, amper voor mogelijk hield. Zijn belofte heeft hij vorig jaar waargemaakt. Hij had er maar beperkte tijd voor (vijf weken) en hij deed ‘iets zots’, in 32 dagen! Johan liep (rende!) van Leuven naar Compostela, pakweg twee marathons per dag (ongeveer 80km). Op die lange tocht nam hij talloze brieven mee van mensen die door kanker getroffen werden. Deze brieven zaten allemaal in zijn rugzak. Hij bracht het verhaal van deze lange tocht op inspirerende wijze, maar vooral had hij een hoopvolle boodschap voor al wie met kanker geconfronteerd wordt. Een bijzondere man met een bijzondere missie die in België veel media-aandacht heeft gekregen. Die middag zal me voor altijd bijblijven. Op internet is veel te vinden van het bijzondere verhaal van Johan Swinnen.

Het wandelen naar Compostela werd de droom die me al lang bezighoud. Lezend in boeken en weblogs op het Internet, pratend met anderen. Vooral het laatste jaar ben ik er wel elke dag mee bezig geweest. 

Fysieke training, steeds vaker en verder wandelen vanuit Reusel het Beleven in, via de Wielen of de Heikant langs de grens naar de Moeren. Dan langs de Grote Cirkel en het Kroonven naar de Tipmast en via de Hoef of Rouwenbocht terug naar huis. Of via de Spartelvijver en Panneven, dan door naar d’n Bockenreyder en over de Neterselse Heide weer terug naar huis. Naar Arendonk via de Rode Del en terug via de Hooge Vijvers en het Zwartven. Linksom en rechtsom, extra lusjes erbij pakken, allemaal stappen om te gaan wennen aan de lange afstanden. Wandelingen in de Zuid-Limburgse heuvels om mijn kuitspieren te trainen, gekscherend hoogtestage genoemd. Wandelen, wandelen en nog meer wandelen, steeds langere afstanden met steeds meer gewicht in de rugzak om te ervaren hoe het is deze straks de hele dag mee te torsen. Die rugzak zal toch mijn beste vriendje, mijn “Buddy”, moeten gaan worden de komende tijd.

Wegnemen van de zekerheden die bij me binnensluipen, loslaten en erop vertrouwen dat het allemaal wel goed gaat komen. Ook zo’n dingetje waar ik als controlfreak een uitdaging in heb. Ik zal mezelf wel tegenkomen, maar ik vertrouw erop dat het me zal sterken.

Door de tijd raakten steeds meer mensen op de hoogte van mijn voornemen. Familie, vrienden, buren, collega’s, inmiddels lijkt het erop alsof de halve wereld het weet, ten minste mijn halve wereld dan toch. Vaak word ik er op aangesproken en bij het vertellen van mijn grote avontuur voel ik de passie in me opkomen. Maar ik moet me wel inhouden, ik moet zelfs nog beginnen, het moet eerst allemaal nog wel gaan lukken. 

Tegelijk met het verlangen om aan zo’n monstertocht te beginnen, groeit ook de twijfel. Gevoed door wat ik hoor en lees check ik voortdurend bij mezelf of dat het is wat ik wil, wat ik denk aan te kunnen, hoe ik het denk te redden in m’n eentje. Het missen van de warmte en gezelligheid van thuis, familie en vrienden. De ontberingen en tegenslagen die ik onderweg kan krijgen. Maar de uitdaging en de gedachten om maandenlang door pure natuur en historie te wandelen in een tijdsbeleving van meer dan 1000 jaar terug winnen het uiteindelijk. Het voelt als een roeping, het obsedeert me en gaat steeds intenser bezit van me nemen. Thuis wordt de laatste tijd regelmatig iets tegen me gezegd zonder dat ik daar op reageer. Een storende eigenschap van me, die ik de laatste maanden steeds vaker laat zien. Momenteel leef ik veel in een coconnetje en kom daar maar met moeite uit. De een noemt het focus, de ander obsessie, wat het ook moge zijn … ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Santiago alles is wat momenteel bij mij de klok slaat. 

Maar wat ben ik nu eigenlijk, wandelaar of pelgrim?                                              

Pelgrims pelgrimeren en dat betekent alles en voortdurend loslaten. Pelgrimeren maakt je los uit je dagelijkse omgeving, werpt je volkomen terug op jezelf en doet je daarin beseffen hoe klein je eigenlijk bent. Pelgrimeren is ook je willen voegen in eeuwenoude tradities. Onderweg zijn met Santiago de Compostela als bestemming. Onderweg zijn in omstandigheden die niet alledaags zijn; de afstanden, de onzekerheid, het onvoorspelbare weer, het afhankelijk zijn van de goedheid van wildvreemde mensen, de taalbarrière, het leven als een zwerver. Maar ook; iedere dag genieten van de vrijheid, de natuur, de architectuur, de mensen, leven met de omstandigheden en met de waan van de dag. Leven met het absolute minimum en dankbaar zijn voor datgene wat je ontvangt, hoe klein ook. Zoiets ten diepste zelf beleven en onderdeel maken van je innerlijk wezen, vormt je uiteindelijk tot wie je bent.

Inmiddels loop ik ruim 100km per week (ongeveer 1x 25km, 1x 30km en 5 dagen van 10km), ben de nodige kilo’s afgevallen en voel me fysiek in topconditie. Hopelijk blijft dit zo en blijven de nare blessures achterwege, ook onderweg. En hopelijk zal het thuisfront tijdens mijn pelgrimstocht ook in rustig vaarwater blijven en zal voor hen de komende tijd ook alles voorspoedig verlopen. Het gaat nu echt kriebelen, de tijd begint te korten, ik vertrek bijna. Het wandelen verloopt voor mij niet meer in kilometers maar in tijd, ik tel momenteel in uren. En tijd heb ik straks genoeg,  geen deadline, geen retourticket, we zien dat allemaal later wel als ik in Santiago de Compostela ben. Al mijn benodigde spulletjes heb ik al bij elkaar en alles is getest en uitgeprobeerd. En mocht blijken dat ik toch teveel spullen bij me heb, dan kan ik het altijd nog achterlaten of terug naar huis sturen. 

Ik ben er bijna klaar voor, nog 2 dagen werken. Thuis heb ik nog anderhalve week om alles op orde te krijgen, dat moet gaan lukken. De dagelijkse beslommeringen zet ik daarna even in de off-modus en mijn werktelefoon blijft op het werk. Het wereldnieuws zal ik in grote lijnen links laten liggen en ook op de social media blijf ik minimaal actief. Het WK-voetbal, de Tour de France en alle andere aardse bijzaken zullen veel aan mij voorbij gaan. Alleen met thuis hou ik de lijntjes kort, verder sta ik helemaal open voor mijn “weg” en alle bijzondere ontmoetingen die daarbij op mijn pad gaan komen. Het lijf is er klaar voor, de geest evenzo,

Santiago here I come ………..